Του [ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΡΔΗ]
Η κηδεία του Σαββόπουλου συνοδεύτηκε από μια αναπόφευκτη πολιτική περιπλοκή: οι παρουσίες και οι απουσίες των πολιτικών της κεντρικής σκηνής ανέδειξαν βαθύτερες και ουσιαστικότερες διαφορές.
Τα επίδικα είναι γνωστά: Η πολιτική στροφή του Σαββόπουλου γύρω στο ’90 δημιούργησε ρήγματα στο κοινό του. Όμως, αυτή καθεαυτή η κηδεία είχε μια ορατή αναντιστοιχία. Ο λαός στο Πρώτο Νεκροταφείο – ήταν οι εκδρομείς του ’60. Αυτός ο λαός ήταν ένας αδιαίρετος κόσμος που παρακολουθούσε τον Σαββόπουλο από την αρχή, σε όλες του τις μετατοπίσεις. Ο λαός χαρακτηρίζεται κυρίως πολιτιστικά. Ας τον ονομάσουμε συμβατικά Γειωμένη και Νοήμονα Αριστερά.Οι επίσημοι πολιτικοί της κυβέρνησης, που παρευρέθηκαν, ήταν πολιτιστικά «έξω από τα νερά τους». Η επίσημη Αριστερά, αντί να επιτείνει την ορατή αμηχανία των κυβερνητικών, άφησε τα πράγματα στην τύχη τους. Με την απουσία της επέφερε τα γνωστά αποτελέσματα: όψιμες και ανώφελες αυτοκριτικές για την αποχή.
Όμως, πριν από τον Σαββόπουλο, υπήρξε ένας άλλος που είχε τη δυνατότητα να συμπυκνώσει αισθητικά και ιδεολογικά έναν διαμετρικά αντίθετο πόλο. Αυτός ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
Ο Χριστόδουλος μπορούσε να συσπειρώσει όλη την ελληνική συντήρηση με το ιστορικό της βάθος: ένα πλήρες αισθητικό-ιδεολογικό ρεύμα, που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Ιστορικό Συντηρητισμό.
Έχουμε, λοιπόν, δύο διακριτά πολιτιστικά και αισθητικά ρεύματα: τη Γειωμένη Νοήμονα Αριστερά και τον Ιστορικό Συντηρητισμό. Τα δύο ρεύματα δεν είναι συμπληρωματικά ή πολωμένα σ΄ έναν άξονα. Έχουν διαφορετικές συντεταγμένες, αν τις εντάξουμε σ’ ένα πολιτικό φόντο τριών διαστάσεων. Και τα δύο ρεύματα έχουν ρόλο στα σημερινά τεκταινόμενα, αλλά αντιμετωπίζουν και σοβαρό ζήτημα συνέχειας.
Ο κατακερματισμός και η ενίσχυση ενός ρευστού αστερισμού στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, τόσο εντός της όσο και εκτός της, δεν είναι παρά η έκφραση της απουσίας ενός φυσικού ηγέτη τύπου Χριστόδουλου. Χωρίς αυτόν, ο Ιστορικός Συντηρητισμός είναι καταδικασμένος σε διάσπαση.
Ομοίως, η ώσμωση του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ εντός της Νέας Δημοκρατίας και η καταφανής αδυναμία της Κεντροαριστεράς να συσπειρωθεί γύρω από ένα ευρύτερο συμβολικό και αισθητικό συμβάν, επιτείνει τη θραύση. Η κατάσταση αναπαρίσταται με τη θλιβερή εικόνα των άδειων καθισμάτων στη Μητρόπολη. Ενώ σύσσωμη η Γειωμένη, Νοήμων Αριστερά έδωσε το παρών στην κηδεία, οι ηγεσίες της ήταν κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου.
Τα δύο αυτά αισθητικά-ιδεολογικά ρεύματα παραμένουν σε αναζήτηση ηγέτη. Και τελικά, αυτό που φαίνεται πως θα νικήσει θα είναι ο κεντροδεξιός τεχνοκρατισμός του Μητσοτάκη. Αυτός, παρότι αναπόφευκτα μαραζώνει μέσα σε μια παλαιοδεξιά πλατφόρμα με παρακολουθήσεις, διαγραφές, μυστικά κονδύλια ΟΠΕΚΕΠΕ, μεγάλα ενεργειακά έργα, και ελιγμούς, φαίνεται ικανός να διατηρεί, προς το παρόν, την ηγεμονία του.
ΠΗΓΗ: Hypothesis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου