Μόνο βινύλιο!!!

ΠΗΓΗ: Τζον Μάγιαλ - Θέμα

Μάθημα για την αξία και το όραμα της ενότητας των ανθρώπων όσο διαφορετικοί κι αν είναι

Αύριο στο Β1 διδάσκουμε την έννοια της «Ενότητας». Η διδακτική παρέμβαση σχετίζεται με τη συμμετοχή μαθητών και μαθητριών στο Πρόγραμμα Jean Monnet και προσδοκά να διερευνήσει αξίες που πρέπει να διέπουν κοινότητες ανθρώπων. Στη δραστηριότητα του Έντεχνου Συλλογισμού, οι πίνακες του Πάβελ Κουτσίνσκι (Paweł Kuczyński). Α.Ι.Κ.

Eyes Without A Face

 

ΠΗΓΗ: Mystic Plug Records II

Ελπιδοφόρος και Τράμπ

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ I. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Τα πολιτικά λογίδρια, μαζί με τα εκκλησιαστικά, στις εθνικές επετείους έχουν φτάσει στα όρια του παραλόγου. Ετούτο, εκτός των άλλων, οφείλεται και στην έκπτωση του πολιτικού και εκκλησιαστικού λόγου. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, σήμερα, στην προσφώνηση που έκανε στον Πρόεδρο Τραμπ, εντός Λευκού Οίκου, στην ετήσια γιορτή που γίνεται εκεί, για να τιμηθεί η Ελληνική Εθνική Γιορτή της 25ης Μαρτίου 1821, συνέκρινε τον Αμερικανό Πρόεδρο με τον Μέγα Κωνσταντίνο. Εκκλησιαστικός λόγος καιροσκοπισμού, ντυμένος με την ευτέλεια ακόρεστης πολιτικολογίας. Και στο βάθος… η διαδοχή στον Πατριαρχικό Θρόνο. Στην περίπτωση αυτή το σημαντικότερο βρίσκεται αλλού: θρησκεία και πολιτική, με τους εκπρόσωπους τους ζουν με τις εντυπώσεις και χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας. Να μην ξεχάσω: το σκηνικό και το διάλογο ανάμεσα στον θρησκευτικό με τον πολιτικό ηγέτη, λιβάνισε και το team της δημοσιογραφίας στο Protagon!

«Τα ιδανικά της Εθνεγερσίας»

Ο Παύλος Πετρίδης έφυγε αδόκητα από τη ζωή, στις 29 Οκτωβρίου 2000, σε ηλικία 54 ετών· οι περγαμηνές του πολλές: εκτός από Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή ΑΠΘ, ήταν Πρόεδρος του Δ.Σ., του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΜΠΕ), μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη, Πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης και Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Γ. Παπανδρέου. Σπάνιος άνθρωπος και με μια αριστοκρατική ευγένεια, για τη σημερινή ημέρα, στις ιστορικο-πολιτικές και πολιτιστικές «Ευαισθησίες» του γράφει:

«Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κράτος δικαίου και αβασίλευτο πολίτευμα αποτέλεσαν την πεμπτουσία των ιδανικών της Επανάστασης του ’21. Ο αγώνας για ανάκτηση της ελευθερίας υπήρξε ταυτόχρονα αγώνας ιδεολογικός με προφανείς πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις από τις πρώτες κιόλας στιγμές του εθνικού ξεσηκωμού. Η ευαισθησία για δημοκρατικές αντιπροσωπευτικές διαδικασίες αποτυπώνεται σε προκήρυξη του Δημ. Υψηλάντη προτού συγκροτηθεί η πρώτη Εθνική Συνέλευση.

[…] Τούτες τις ημέρες οφείλουμε να θυμόμαστε την εμβέλεια των ιδανικών της εθνεγερσίας. Ιδανικά κρυστάλλινα και διαυγή με στόχο την εθνική ελευθερία, την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την αυτοκυβέρνηση, το δημοκρατικό πολίτευμα και τη διεκδικητική εξωτερική πολιτική κι ακόμη την εδραίωση δημοκρατικών θεσμών και κράτου δικαίου. Ιδανικά που δεν σφράγισαν απόλυτα την μεταγενέστερη πορεία του τόπου, κι εξακολουθούν να αποτελούν ερέθισμα για αυτοκριτική. Οι “σύγχρονοι” νέοι μας (χωρίς να εγκαταλείψουν το “Κλικ”), οι πολιτικοί μας (χωρίς να στερηθούν τη δημαγωγική αντιπαράθεση) και οι λαλίστατοι δημοσιογράφοι μας (χωρίς να αναστείλουν τους ποταμούς των συνεντεύξεων) θα ήταν χρήσιμο να φέρνουν στη μνήμη τους τα ιδανικά αυτά τουλάχιστον στη συγκυρία μιας επετείου».

ΠΑΥΛΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ. (1995). «Τα ιδανικά της Εθνεγερσίας», στο: Ευαισθησίες. Ιστορικο-πολιτικές και πολιτιστικές, σσ. 86, 88.

Ξαναδιαβάζοντας «Το Παλιοκόριτσο» του Μάριο Βάργκας Λιόσα

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: LiFO

Είσαι αυτό που φαίνεται;

Του ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΡΔΗ

Σύμφωνα με όσα είπε ο Αρίστος Δοξιάδης, δεν είχε παρά μια τυπικά εξωτερική σχέση με την εταιρεία που άφησε στο δημόσιο το χρέος των 8 εκατομμυρίων. Μας κάλεσε να εμπιστευτούμε την επίσημη εικόνα της περίστασης. Βέβαια, όσοι έχουν κάποια σχέση με το ελληνικό επιχειρείν και δεν έχουν υποστεί λοβοτομή ή κατάταξη Ι7 στην στράτευση ξέρουν ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του πολύπτυχου των εξωχώριων εταιρειών του σκανδάλου φοροδιαφυγής.

Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο βουλευτής Παπαδόπουλος αφού βανδάλισε τα χαρακτικά στην Εθνική Πινακοθήκη, μας κάλεσε να εμπιστευτούμε την απλή σύγκριση: τις μορφές των χαρακτικών σε σχέση με τις συνήθεις εικόνες των ναών. Πρόκειται για καταφανή αλλοίωση. Βέβαια, αν ο κύριος βουλευτής είχε επισκεφθεί τη γωνία Καρόλου Σατωβριάνδου, το στέκι του έσχατου αυτοεξευτελισμού των τοξικοεξαρτημένων, θα έβλεπε τα ίδια τρομώδη χαρακτηριστικά, προσώπων μιας απόλυτης απόγνωσης, ίσως τα μοντέλα των χαρακτικών και θα συνειδητοποιούσε την θεολογία των έργων που έσπασε. Ο τρόμος είναι η ζωή των χριστιανών ή πιστών στο απώτατο όριο του κοινωνικού τίποτα.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε μια επίκληση του παρόντος φαίνεσθαι.

Το τρέχον ορατό γίγνεσθαι, αφυδατώνεται από οποιονδήποτε αναστοχασμό και ορίζει τον μικρό και μεγάλο κόσμο. Αυτήν την πνευματική ατμόσφαιρα του συμπαγούς αυτοναφορικού ρεαλισμού συγκροτεί ο τρέχων παγκόσμιος αστερισμός των «μεγάλων» (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία κ.λπ.) και διηθημένη μέσω των λεγόμενων κοινωνικών δικτύων απολαμβάνουν οι «νεόπτωχοι» μεταφορείς των μικροδόσεων του κυνισμού.

Ο παροντισμός αναδεικνύει τον ρεαλισμό ως απομάγευση και απέκδυση ενός περιττού στολισμού του ατομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, ως μια αναγκαία ενδοσκόπηση μετά από ένα χαοτικό πάρτι φαντασιώσεων, ανώφελων εορτασμών και πλουμιστών βιότοπων. Υπογραμμίζεται με τρόπο, σχεδόν ύποπτο, η έννοια των συμπαγών αδιατάραχτων γεω-κοινωνικών σχηματισμών: π.χ., η Κίνα ως αδιατάραχτη κοινωνική δομή, η Ρωσία ως αμετάβλητη θεοκρατία κ.λπ., κ.λπ. αλλά εμμέσως αναδεικνύεται η υπεροχή τους έναντι μιας «μαλθακής Δύσης».

Η ανάδυση της «γεωπολιτικής» και η κατίσχυση της έναντι της «μαλακής» πολιτικής των ιδεών και των κανόνων, δεν συνιστά μια προσαρμογή και γείωση προς τις σταθμισμένες και υπολογισμένες ανάγκες. Αποτελεί με ένα τρόπο μια επιβολή ενός status quo, μέσω της ιδεολογίας του ρεαλισμού. Ο ρεαλισμός εναντίον των κανονιστικών ιδεών, δεν αποτελεί επιστημολογικό διακύβευμα αλλά συνιστά την οργάνωση του τρέχοντος κυρίαρχου πλέγματος, τον σκελετό ενός τρέχοντος κομφορμισμού.

Η παρουσίαση της Τεχνολογίας, ως αυτόνομης περιοχής, απρόσιτης από κοινωνικούς περισπασμούς και εισόδους αποτελεί μια ιδεολογική στάση που σχηματοποιείται με τα υλικά μιας παραλυτικής τεχνοφοβίας. Τα Κοινωνικά Μέσα Δικτύωσης, διάσπειραν τον τζόγο, την πορνογραφία, αλλά ανέδειξαν καινοφανείς επιδόσεις της Τέχνης, της οργάνωσης του κοινωνικού της παγκόσμιας διασποράς της γνώσης.

Ο τρόμος για την Τεχνητή Νοημοσύνη είναι «ομόσταυλος» με τον τρόμο του γεωπολιτικού ρεαλισμού, και της λατρείας της φωτογραφίας της στιγμής των Δοξιάδη Παπαδόπουλου.

Είναι προφανές πως δεν θα τρομάξουμε ούτε θα εγκλωβιστούμε στον παροντισμό της αντιγραφικής απεικόνισης.

ΠΗΓΗ: Hypothesis