ΕΚΛΟΓΕΣ: 21η Μαΐου 2023. Φευ!

«Α! αι εκλογαί, αυτή είναι η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολία μας, αφότου ηλευθερώθημεν, αφότου δηλαδὴ μετηλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους δια των εκλογών φανταζόμεθα, ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον, όπως μη αποδειχθή ψευδές το δημώδες λόγιον:– "Άλλαξε ο Μανολιός κ’ έβαλε τα ρούχ’ αλλοιώς"».

Νίκος Εγγονόπουλος, Ο Παπαδιαμάντης, 1953.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. (1998). «Άϊ μου Γιώργη!», στο: Άπαντα, τ. 5ος. Κριτική Έκδοση Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, σσ. 191-192.

Pet Shop Boys: Being Boring

 

Ο Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας στον Άγιο Θεράποντα Μυτιλήνης. Με αφορμή τη σχολική γιορτή για την Επανάσταση του 1821

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

«Η ιστορία είναι ιστορία του ανθρώπου, και επιμένω σ’ αυτό, γιατί υπάρχει μια τάση να νομίζουμε, πάλι, να ξαναπάμε πίσω στον 18ο αιώνα, και να μιλάμε για histoire naturelle. Δηλαδή μια ιστορία χωρίς τον άνθρωπο πλέον. Αλλά επειδή νομίζω ότι η ιστορία είναι αποκλειστικά ιστορία του ανθρώπου, και η ιστορία του ανθρώπου από την στιγμή που έχει συνείδηση ότι μεταβιβάζει κάτι από την μνήμη-του στις επόμενες γενιές, είναι κατ’ εξοχήν σύνθετη επιστήμη και νομίζω ότι έτσι την είδαν οι μεγάλοι διδάσκαλοι της ιστορίας». Κ. Θ. Δημαράς.

«Όχι απλώς τη μάθαινα την ιστορία, με συγκινούσε η ιστορία, με ενδιέφερε όπως διαβάζει κανείς ένα ωραίο μυθιστόρημα. Τη ζούσα δηλαδή πραγματικά. Θα σας πω ένα συμβάν: Όταν μας δίδασκαν την τελευταία περίοδο του ελληνισμού, με την προσπάθεια του Ιουλιανού, μας εξήγησε ο καθηγητής καλά – στραβά, μάλλον καλά, τον περίφημο χρησμό: “Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ”. Τότε με πήραν τα κλάμα. Ήταν μια βιωματική συμμετοχή στην ιστορία». Νίκος Σβορώνος.

Ο Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας (Λέσβος 1766 – Πίζα 1828) υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Γόνος του Αποστόλου και της Μαλαματένιας, από τα Χρύσαφα της Λακωνίας, που μετανάστευσαν στη Λέσβο πριν τη γέννηση του Ιωάννη (αυτό ήταν το όνομά του πριν γίνει επίσκοπος), έκαμε λαμπρές σπουδές στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και 28 ετών χειροτονήθηκε Επίσκοπος Άρτης, ποιμαίνοντάς τη επί έντεκα χρόνια (1794-1805). Οι στενές σχέσεις-του με τον Αλή Πασά λόγω της πολιτικής του ίδιου του Ιγνατίου για προστασία του ποιμνίου-του και η μετέπειτα δράση-του στα Επτάνησα, στη Ρωσία, στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες ως Μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας (1810-1828), στη Βιέννη και τέλος στην Πίζα, αλλά και η πλούσια συνεισφορά-του στην καλλιέργεια των ελληνικών γραμμάτων μέσω της εκπαίδευσης, η πιθανή μύησή του στη Φιλική Εταιρεία και, κυρίως, η γνωριμία-του με τον Ιωάννη Καποδίστρια, ορθότατα τον καθιστούν ως έναν από τους σημαντικότερους στυλοβάτες της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Ο τάφος-του και η προτομή-του βρίσκονται στον ιερό ναό του Αγίου Θεράποντα Μυτιλήνης. Σ΄ αυτόν κάθε χρόνο, παραμονή της 25ης Μαρτίου, μετά τη σχολική γιορτή που γίνεται στα σχολεία πέριξ του Αγίου Θεράποντα, αντιπροσωπίες μαθητών από την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση συμμετέχουν στην επιμνημόσυνη δέηση και καταθέτουν στεφάνια στην προτομή του Ιγνατίου. Σ' αυτή την εκδήλωση συνόδευσα τον σημαιοφόρο και τους παραστάτες της σημαίας του σχολείου-μου. Μετά την κατάθεση των στεφάνων παρέμεινα για λίγο μπροστά στην προτομή του Ιγνατίου ρωτώντας αρκετούς μαθητές αν γνώριζαν κάτι για την προσωπικότητά του. Δυστυχώς κανένας μαθητής δεν είχε κάτι να πει για τον Ιγνάτιο. Ο «στυλοβάτης της παλιγγενεσίας του έθνους», όπως γράφει στην προτομή-του, ήταν άγνωστος στους μαθητές των σχολείων που συμμετείχαν στην επιμνημόσυνη δέηση.

Είναι γνωστή η σχέση των μαθητών με το μάθημα της Σχολικής Ιστορίας· πρόκειται για σχέση «βαρεμάρας» και ουκ ολίγες φορές εχθρικής στάσης-τους ως προς τον τρόπο που διδάσκεται και αξιολογείται η επίδοσή-τους σ’ αυτή. Όπως, επίσης, είναι γνωστή και η μη αξιοποίηση της Τοπικής Ιστορίας στη διδακτική πράξη. Η Τοπική Ιστορία, παρότι στα προγράμματα σπουδών εδώ και δυο – τρεις δεκαετίες γίνεται λόγος γι’ αυτή, δυστυχώς η ιστορική πολιτιστική κληρονομιά κάθε τόπου παραμένει εκτός διδασκαλίας. Και αν κάτι απ’ αυτή διδάσκεται αυτό οφείλεται στην ευαισθησία και στο ιστορικό κριτήριο κάποιου δασκάλου.

Το φταίξιμο, συνήθως, γιατί οι μαθητές βαριούνται το μάθημα της Ιστορίας (στο εξής μτΙ) το ρίχνουμε σ’ αυτούς: οι μαθητές φταίνε γιατί είναι ανιστόρητοι. Πρόκειται για μια νοοτροπία που σ’ ό,τι αφορά στον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος εκείνο που, συνήθως, θεωρείται πρωτεύον είναι η μέτρηση γύρω από την επίδοσή τους σε βαθμούς. Οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να μάθουν ιστορικά γεγονότα και ημερομηνίες και να εξεταστούν σ’ αυτές για να πάρουν έναν βαθμό, με βαθμολογική κλίμακα στο μεν Δημοτικό από το 1 έως το 10, στο δε Γυμνάσιο και Λύκειο από το 1 έως το 20. Η κατάταξη, βέβαια, γίνεται πάντοτε με τα υποκειμενικά κριτήρια όσων διδάσκουν το μτΙ. Εξού και οι χαρακτηρισμοί σε κακούς, καλούς, μέτριους, πολύ καλούς και άριστους μαθητές. Ποτέ δεν γίνεται έχοντας ως βιάση την αξιολόγηση της μεταδοτικότητας των δασκάλων και αν αυτοί έχουν ισχυρή διδακτική προσωπικότητα, αν εμπνέουν τους μαθητές, αν είναι καλά καταρτισμένοι στο γνωστικό αντικείμενο που διδάσκουν (εδώ στο μτΙ) και αν έχουν τις κατάλληλες ψυχοπαιδαγωγικές γνώσεις.

Για όλα αυτά το ερώτημα που προκύπτει είναι σημαντικό, στοιχειώνει κάθε εκπαιδευτικό που διδάσκει Σχολική Ιστορία: διδάσκουμε Σχολική Ιστορία ως «manager του διδακτικού αντικειμένου», με εκείνο το «επινόημα που ακούει στο σεμνότατο, παράδοξα νηπιώδες όνομα “καλές πρακτικές”», με στόχο να εξετάσουμε τους μαθητές αν γνωρίζουν ιστορικά γεγονότα και ημερομηνίες ή, διδάσκουμε Σχολική Ιστορία γιατί είναι πράξη ιστορικής συνείδησης και ιστορικού κριτηρίου που, και τα δύο αυτά οφείλουν να τα έχουν οι μαθητές, ούτως ώστε να ορίζουν, να αναγνωρίζουν, να εξηγούν, να εκτιμούν και να αξιολογούν όσα συνέβησαν στο ιστορικό παρελθόν της πατρίδας όπου ζουν και που μετέχουν στο σημερινό πολιτισμό-της; Εδώ ταιριάζει το τετράστιχο του Κύπριου ποιητή Κώστα Μόντη: «Ποιο “κράτος”, κύριοι, ποιο “κράτος”; / Σ’ αλλεπάλληλους σωρούς “κρατών” πατάμε. / Δεν καταλαβαίνετε πως με τεχνητά μέσα / κρατάμε την Ιστορία στη ζωή;».

Το πρόβλημα στη Διδακτική της Σχολικής Ιστορίας δεν μπορεί να παραμένει άλυτο. Έναντι του «δογματικού [ιστορικού] καταναλωτισμού στην εκπαίδευση»[*], ο Ιγνάτιος Ουγγρβλαχίας, για να επανέλθω σ’ αυτόν, στους μαθητές της Μυτιλήνης θα μπορούσε να είναι γνωστή προσωπικότητα αν ο χώρος όπου βρίσκεται ο τάφος και η προτομή-του κάθε χρόνο παραμονή της 25ης Μαρτίου γίνονταν χώρος επιτόπιας «σχολικής τάξης» με στόχο την ανάδειξη της συνεισφοράς-του στην Εθνική Παλιγγενεσία και όχι οι μαθητές να είναι απλώς και μόνο θεατές ενός άψυχου κατασκευάσματος από μάρμαρο και μπρούτζο.

Ως δάσκαλοι, στη γιορτή για την Επανάσταση του 1821, στους μαθητές-μας δεν αφήνουμε τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».

[*] Η εντός παρενθέσεων ορολογία προέρχεται από το βιβλίο του: Αντώνη Συρναίου. (2020). Η Ιστορία ως επιπτύχωση. Από μια ιστοριογραφία βουλιμική σε μια υδροκεφαλική Διδακτικής της Ιστορίας. Αθήνα: Γρηγόρη· εντός αγκύλης η προσθήκη είναι δική μου. Τα παραθέματα του Κ. Θ. Δημαρά και του Νίκου Σβορώνου από το βιβλίο: Η μέθοδος της Ιστορίας. Ιστοριογραφικά και αυτοβιογραφικά σχόλια. Συνεντεύξεις με του Στέφανο Παπάζογλου και Νίκο Αλιβιζάτο, εκδ. Άγρα. Αθήνα1995, σσ. 17-18 & 86, βιβλίο πνευματική παρακαταθήκη όχι μόνο για όσους ασχολούνται με την επιστήμη της Ιστορίας αλλά και για όσους τη διδάσκουν στις τρεις εκπαιδευτικές βαθμίδες.

Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας: Εἰς τὸν Εὐαγγελισμὸν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας

4. Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ὠφέλησε τὸ ἀνθρώπινο γένος πρὶν ἀκόμη ἔρθῃ ὁ καιρὸς τῆς γενικῆς σωτηρίας: Ἀλλὰ κι ὅταν ἦρθε ὁ καιρὸς καὶ παρουσιάσθηκε ὁ οὐράνιος ἀγγελιοφόρος, πάλι ἔλαβε ἐνεργητικὸ μέρος στὴ σωτηρία μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι πίστεψε σὲ ὅ,τι τῆς εἶπε καὶ δέχθηχε νὰ ἀναλάβῃ τὴ διακονία ποὺ τῆς ζήτησε ὁ Θεός. Γιατὶ ἦταν κι αὐτὰ ἀπαραίτητα καὶ χρειάζονταν ὁπωσδήποτε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἂν ἡ Παρθένος δὲν τηροῦσε αὐτὴ τὴ στάση, καμμιὰ πιὰ ἐλπίδα δὲν θὰ ἀπόμενε στοὺς ἀνθρώπους. Δὲν ἦταν βέβαια δυνατό, ὅπως εἶπα πιὸ πάνω, νὰ προσβλέψῃ ὁ Θεὸς μὲ εὐμένεια πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ νὰ θελήσῃ νὰ κατέβῃ στὴ γῆ, ἂν δὲν εἶχε προπαρασκευασθῆ ἡ Παρθένος, ἂν δὲν ὑπῆρχε δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὴν ὑποδεχόταν, καὶ θὰ μποροῦσε νὰ διακονήσῃ στὴ σωτηρία. Κι οὔτε πάλι ἦταν δυνατὸ νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἂν δὲν πίστευε σ᾿ αὐτὸ ἡ Παρθένος καὶ δὲν δεχόταν νὰ διακονήσῃ. Αὐτὸ γίνεται φανερὸ ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ μὲν Γαβριὴλ μὲ τὸ «χαῖρε» ποὺ εἶπε στὴν Παρθένο καὶ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι τὴν ὀνόμασε «κεχαριτωμένη» τελείωσε τὴν ἀποστολή του, φανέρωσε ὁλόκληρο τὸ μυστήριο. Ὅση ὅμως ὥρα ἡ Παρθένος ζητοῦσε νὰ μάθῃ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖον θὰ γινόταν ἡ κύηση, ὁ Θεὸς δὲν κατερχόταν. Ἐνῷ τὴ στιγμὴ ποὺ πείσθηκε κι ἀποδέχθηκε τὴν πρόσκληση, ὁλόκληρο τὸ ἔργο μὲ μιᾶς πραγματοποιήθηκε: ὁ Θεὸς πῆρε ἐπάνω Του σὰν ἐνδυμασία τὸν ἄνθρωπο κι ἔγινε μητέρα τοῦ Κτίστου ἡ Παρθένος.

Ἀλλὰ τὸ ἀκόμη πιὸ θαυμαστὸ εἶναι τὸ ἑξῆς: Ὁ Θεὸς οὔτε προειδοποίησε τὸν Ἀδὰμ οὔτε τὸν ἔπεισε νὰ τοῦ δώσῃ τὴν πλευρά, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔπρεπε νὰ δημιουργηθῇ ἡ Εὔα. Τὸν ἐκοίμισε κι ἔτσι, ἔχοντάς του ἀφαιρέσει τὶς αἰσθήσεις, τοῦ ἀπέσπασε τὸ μέλος. Ἐνῷ γιὰ νὰ προχωρήσῃ στὴ δημιουργία τοῦ Νέου Ἀδὰμ ἐδίδαξε προηγουμένως τὴν Παρθένο καὶ περίμενε τὴν πίστη καὶ τὴν παραδοχή της. Γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ Ἀδὰμ πάλι συσκέπτεται μὲ τὸν μονογενῆ του Υἱὸ λέγοντας: «ποιήσωμεν ἄνθρωπον». Ὅταν ὅμως χρειάσθηκε νὰ «εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον»-αὐτὸν τὸν «θαυμαστὸν Σύμβουλον» -»εἰς τὴν οἰκουμένην», ὅπως λέγει ὁ Παῦλος, καὶ νὰ πλάσῃ τὸν δεύτερο Ἀδάμ, παίρνει στὴν ἀπόφασή του αὐτὴ συνεργάτη τὴν Παρθένο. Ἔτσι τὴ μεγάλη ἐκείνη «βουλὴ» τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Ἡσαΐας, τὴν ἀνήγγειλε ὁ Θεὸς καὶ τὴν ἐπεκύρωσε ἡ Παρθένος. Καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου ἦταν ἔργο ὄχι μόνο τοῦ Πατρός, ποὺ «εὐδόκησε», καὶ τῆς Δυνάμεώς του, ποὺ «ἐπεσκίασε», καὶ τοῦ Πνεύματος, ποὺ «ἐπεδήμησε», ἀλλὰ καὶ τῆς θελήσεως καὶ τῆς πίστεως τῆς Παρθένου. Γιατὶ, ὅπως χωρὶς ἐκείνους δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ καὶ νὰ προσφερθῇ στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴ σάρκωση τοῦ Λόγου, ἔτσι χωρὶς τὴν προσφορὰ τῆς θελήσεως καὶ τῆς πίστεως τῆς Πανάγνου ἦταν ἀδύνατη ἡ πραγματοποίηση τῆς θείας βουλῆς.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ. (1995). Ἡ Θεομήτωρ. Τρεῖς Θεομητορικὲς Ὁμιλίες. (Κείμενο - Μετάφραση - Εἰσαγωγὴ – Σχόλια: Παναγιώτης Νέλλας. Ἀθήνα: Ἀποστολικὴ Διακονία, σσ. 131, 133.

Άνθρωπος και Επιστήμη

«Όλες τις εποχές ο άνθρωπος προσέγγιζε το περιβάλλον του με ορθάνοιχτες αισθήσεις και γόνιμο νου· σ’ όλες τις εποχές έκανε απίστευτες ανακαλύψεις· σ’ όλες τις εποχές μπορούμε να διδασκόμαστε από τις ιδέες του».

PAUL FEYERABEND. (²1982). Ενάντια στη Μέθοδο. Για μια αναρχική θεωρία της γνώσης, μτφρ. Γρ. Καυκαλάς & Γ. Γκουνταρούλης. Αθήνα: Σύγχρονα Θέματα, σ. 367· [με ωραία εισαγωγή του Γ. Γκουνταρούλη, σσ. 7-31].

Ο Νίκος Καζαντζάκης σε γλώσσα Φαρσί (Περσική)

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Από τις πιο όμορφες στιγμές της Επιστημονικής Ημερίδας με θέμα: Ο Ευρωπαίος Νίκος Καζαντζάκης μέσα από τις μεταφράσεις των έργων του, που έγινε το Σάββατο 11 Μαρτίου στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Πρότυπου ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου ήταν η μετάφραση σε γλώσσα Φαρσί (Περσική) αποσπάσματος από το μέχρι πριν ένα έτος ανέκδοτο έργο του μεγάλου Κρητικού: Ο ανήφορος. Τη μετάφραση έκαμε ο μαθητής της Α΄ Λυκείου Ματίν Τζόουα, προσφυγάκι από το Αφγανιστάν, ο οποίος μιλά πολύ καλά την ελληνική γλώσσα. Παρακάτω παραθέτω τη μετάφραση όπως την κατέγραψε στο τετράδιό του.

«-Μου έκαμε μεγάλο καλό ο λόγος αυτός, θα σου τον θυμίσω, είπε ο Κοσμάς. Ένας ραβίνος έλεγε στο μαθητή του; “Όταν προφέρεις μια λέξη, πρέπει να μπαίνεις μέσα στη λέξη με όλο σου το κορμί”. “Και πως μπορεί να μπει ολάκερος ένας άνθρωπος σε μια λέξη;” ρώτησε ο μαθητής. “Όποιος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από μια λέξη”, αποκρίθηκε ο ραβίνος, “είναι ανάξιος να μιλάει κανείς μαζί του”. Πολλές φορές από τότε αναστορήθηκα μ’ ευγνωμοσύνη τα λόγια τούτα του ραβίνου. Ένιωθα κι εγώ πάντα τη λέξη συμπυκνωμένη δύναμη, όπως λένε σήμερα οι σοφοί πως είναι η ύλη· όχι μάζα νεκρή παρά τεράστιες αντίδρομες δυνάμεις που είναι τόσο ισορροπημένες που φαίνονται ν’ ακινητούν. Τέτοιες κι οι λέξεις. Όποιος διαβάζει ένα κείμενο, αν θέλει να το νιώσει, ένα και μόνο έχει να κάνει: να συντρίβει τη φλούδα, σκληρή ή μαλακιά, της κάθε λέξης και ν’ αφήνει το νόημά της να ξεσπάει μέσα στην καρδιά του. Όλη η τέχνη του δημιουργού είναι να στριγμώνει μαγικά μέσα στα γράμματα του αλφάβητου ανθρώπινη ουσία· κι όλη η τέχνη του αναγνώστη είναι ν’ ανοίγει τις μαγικές αυτές παγίδες και να λευτερώνει το φλογερό και γλυκύτατο περιεχόμενό τους. Κι είμαι βέβαιος, Νοεμή: όποιος μπορεί καλά να κυβερνήσει τη λέξη, μπορεί να σώσει τον κόσμο».

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ. (2022). Ο ανήφορος. Αθήνα: Διόπτρα, σσ. 99-100.

Στην παρατεταμένη κρίση του Πολιτισμού, του Κράτους, της Εκπαίδευσης, της Εκκλησίας... ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
    και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
    και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες 

    ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται 

    μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
    δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό 

    αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών 

    και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη 

    διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
    στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ 

    αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την 

    Ελευθερία.

Υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
– καθώς διαβάστηκε –
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.

Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.

Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
    ποιος είναι αυτός που πνίγει.

Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ. (⁹1994). «Η Διαθήκη μου», στο: Κατά Σαδδουκαίων. Αθήνα. Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, σσ. 61-67.