ΣΑΠΦΩ: Τα Ποιήματα

 

ΤΟ ΜΕΤΡΟ της Τασούλας Καραγεωργίου σε πρόσφατη μετάφραση στα Ιταλικά

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

TASSOULA KARAGHEORGHIOU. Il metrò - ΤΑΣΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ. Το μετρό - Μετάφραση: Gilda Tentorio. Φωτογραφίες: Nasir Javed. Εκδότης: Polyhistor Editioni, Lecco, Italia 2021, σσ. 94. [Δίγλωσση Έκδοση].

Στο ανανεωμένο κλίμα ενδιαφέροντος που παρατηρείται στην Ιταλία για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία, εντάσσεται η πρόσφατη μετάφραση στα ιταλικά της ποιητικής συλλογής Το μετρό (Κέδρος 2004) της Τασούλας Καραγεωργίου, η οποία κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2021 από ένα μικρό εκδοτικό οίκο, τον Polyhistor (https://www.polyhistor.it/) στην κωμόπολη Lecco (Βόρειας Ιταλίας).

O εκδότης Franco Minonzio διάλεξε ως σήμα του μια ελληνική λέξη που σηματοδοτεί και τον στόχο του, δηλαδή μια «αναζήτηση προς πολλές κατευθύνσεις». Ο εκδοτικός οίκος ιδρύθηκε το 2011, με αρχικό προσανατολισμό κείμενα και μελέτες για την Αναγέννηση σε διάφορους τομείς. Σύντομα οι ορίζοντές του διευρύνθηκαν, με μια σειρά αφιερωμένη στην επιστημολογία και την ιστορία της επιστήμης και από το 2019 δημιουργήθηκαν νέες σειρές: ιστορικά δοκίμια, ανθρωπολογία, όπως επίσης πεζογραφία και ποίηση. Η νέα σειρά ποίησης (η μετάφραση του Μετρό έρχεται ως δεύτερο βιβλίο της σειράς) εγκαινιάστηκε στα τέλη του 2019 και έχει τον τίτλο I garofani e la neve ("Τα γαρίφαλα και το χιόνι") και είναι εμπνευσμένη από ένα στίχο του Ισπανού ποιητή Luis de Góngora: καθώς η αγαπημένη έχει τρυπηθεί με μια καρφίτσα, βάφοντας πορφυρό το φιλντισένιο δέρμα του χεριού της, η ζηλιάρα Ηώς ξεφυλλίζει μάταια γαρίφαλα στο χιόνι, προσπαθώντας να νικήσει την ομορφιά της. Κόκκινες αντανακλάσεις στο χιόνι λοιπόν, μια ομορφιά που μας συνοδεύει αδερφικά, χωρίς να αποφεύγει τους πόνους του κόσμου.

Η πρώτη παρουσίαση της μετάφρασης πραγματοποιήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2021 στις 6 το απόγευμα, στο βιβλιοπωλείο Parole nel Tempo στο Lecco, ενώ αναμένονται και άλλες παρουσιάσεις.

Τη μετάφραση επιμελείται η Gilda Tentorio, νεοελληνίστρια που διδάσκει στα Πανεπιστήμια της Παβίας και του Μιλάνου, η οποία έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, έργα των Νίκου Καζαντζάκη και Βασίλη Βασιλικού και το 2005 το ποίημα Το Ταξίδι του Αρχάγγελου του Νικηφόρου Βρεττάκου.

Αξιοσημείωτη είναι η δομή του βιβλίου. Όπως και στην ελληνική έκδοση, το εξώφυλλο αναπαράγει τον πίνακα του Χρόνη Μπότσογλου Μετρό (1970). Πρόκειται για ένα εξαιρετικά φροντισμένο λογοτεχνικό βιβλίο, εμπλουτισμένο με εισαγωγή, επεξηγηματικές σημειώσεις για το ιταλικό κοινό και έξι όμορφες φωτογραφίες (του Nasir Javed) του μετρό της Αθήνας. Η ιδέα, στην οποία συνεργάστηκε και η Τασούλα Καραγεωργίου, είναι ο Ιταλός αναγνώστης να εξοικειωθεί με το ελληνικό υπόγειο περιβάλλον, τις φωτοσκιάσεις του αλλά και τα μάρμαρα και τα έργα τέχνης.

Στον Πρόλογο η επιμελήτρια Tentorio τονίζει πως το μετρό, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας ζωής, μετατρέπεται πολύ συχνά σε χώρο του φαντασιακού, μυητικό προς άλλα ταξίδια, και τελικά συνορεύει κατά κάποιον τρόπο με τον Άδη. Στη συνέχεια, περιγράφει εν συντομία την ιστορία του μετρό της Αθήνας και την ιδιαιτερότητά του ως “υπόγειου μουσείου”.

Η Τασούλα Καραγεωργίου εξέδωσε τη συλλογή της το 2004, έτος θριάμβου για την Ελλάδα, λίγο πριν από την κατάρρευση της χώρας στην άβυσσο της κρίσης. Αφήνοντας πίσω την αισιόδοξη ζωτικότητα της αστικής επιφάνειας, η φωνή της Καραγεωργίου κατεβαίνει στα έγκατα, της γης και του στοχασμού.

Από το εξώφυλλο της έκδοσης:

«Η έμπνευση προκύπτει από τη συνήθη εμπειρία της κατάβασης στα σπλάχνα της Αθήνας για τις μετακινήσεις μας. Αλλά ο ρεαλισμός της καθημερινότητας διαλύεται προς μια ονειρική και συμβολική διάσταση: μια ανώνυμη ανθρωπότητα κινείται εκεί κάτω, φυλακισμένη σε μηχανοποιημένους και αδίστακτους ρυθμούς, καθώς κατευθύνεται προς τον τερματικό σταθμό της ζωής, αδιάφορη για το νόημα ή το γιατί.

Πρόκειται λοιπόν για έναν Άδη, μια σύγχρονη, κλειστοφοβική κόλαση. Ανάμεσα σε κυλιόμενες σκάλες, σήραγγες, πλατφόρμες, γεμάτα βαγόνια, σταθμούς, το βλέμμα της ποιήτριας σκάβει πέρα ​​από την επιφάνεια, διερευνά τους παλμούς της καρδιάς και, ενώ το πλήθος τρέχει, σταματά σε παύσεις στοχασμού, συχνά εμπλουτισμένες με διακειμενικούς διαλόγους. Πράγματι, η Καραγεωργίου αναγνωρίζει στον Άδη της έναν εκπληκτικό διαχρονικό συμβολισμό. Ανακαλύπτουμε ότι στα έγκατα της Αθήνας επιζούν μυθικές μορφές, από τον Όμηρο και από την αρχαία τραγωδία: Περσεφόνη, Αχιλλέας, Αντιγόνη, Ιφιγένεια, Φιλοκτήτης, Μήδεια, Αγαύη. Είναι εύθραυστοι ήρωες, που, καθώς έχασαν τον προσανατολισμό και τα σημεία αναφοράς, περιπλανιούνται αποκομμένοι από τον παραδοσιακό τους ρόλο και βυθισμένοι σε αυτό το αστικό νεκροταφείο που παγώνει τα συναισθήματα.

Αναδεικνύεται έτσι η τραγική κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου, που χάθηκε στον λαβύρινθο της τεχνολογίας και δείχνει να είναι κουφός απέναντι στην παράδοση και στα κλασικά αρχέτυπα. Ωστόσο, ο μύθος αντιστέκεται, είναι ακόμα εκεί και πολύ κοντά μας. Εξαρτάται από εμάς να σταματήσουμε στον σωστό «σταθμό» (της ζωής) για να κατανοήσουμε τους πολύμορφους ιριδισμούς του: τότε ίσως θα μετατρέψουμε την κάθοδό μας στον Κάτω Κόσμο σε μια νέα συνειδητή ανακάλυψη»· Gilda Tentorio.

Μικρή εικαστική περιδιάβαση στην ποίηση της Τασούλας Καραγεωργίου

Γράφει η ΑΣΠΑΣΙΑ ΓΚΙΟΚΑ

Αφορ­μή για την πα­ρού­σα πε­ρι­διά­βα­ση έδω­σε η πρό­σφα­τη έκ­δο­ση ποι­η­μά­των της Τα­σού­λας Κα­ρα­γε­ωρ­γί­ου με τί­τλο Τα Πή­λι­να Ποι­ή­μα­τα από τις εκ­δό­σεις Κέ­δρος. Το βι­βλίο απαρ­τί­ζε­ται από δύο ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές, Η χε­λώ­να του Κε­ρα­μει­κού και Η πή­λι­νη χο­ρεύ­τρια που η πρώ­τη έκ­δο­σή τους εί­χε πραγ­μα­το­ποι­η­θεί από τις εκ­δό­σεις Γα­βρι­ηλί­δης το 2011 και 2019 αντί­στοι­χα και ήταν εξα­ντλη­μέ­νες.

Η Τα­σού­λα Κα­ρα­γε­ωρ­γί­ου δεν εί­ναι νέα στην ποί­η­ση, αφού οι εκ­δό­σεις της συ­νε­χί­ζο­νται εδώ και σχε­δόν μία τρια­κο­ντα­πε­ντα­ε­τία· από τό­τε που βγή­κε η πρώ­τη της ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή Fragmentum αριθμός 53 (1986) μέ­χρι σή­με­ρα, η ποι­ή­τρια έχει βά­λει το δι­κό της ου­σια­στι­κό στίγ­μα στα ποι­η­τι­κά δρώ­με­να του τό­που, δί­νο­ντάς μας πολ­λά όμορ­φα και ση­μα­ντι­κά ποι­ή­μα­τα. Η πα­ρού­σα έκ­δο­ση με την με­τα­φο­ρι­κή αλ­λά και κυ­ριο­λε­κτι­κή χρή­ση της υπαλ­λα­γής στον τί­τλο της (πή­λι­να ποι­ή­μα­τα), έρ­χε­ται να μας ξα­να­θυ­μί­σει θέ­μα­τα και μο­τί­βα η χρή­ση των οποί­ων εί­χε δο­κι­μα­στεί και στο πα­ρελ­θόν από την ποι­ή­τρια με ευ­τυ­χή απο­τε­λέ­σμα­τα, που εί­χαν απο­τε­λέ­σει μά­λι­στα αντι­κεί­με­νο θε­τι­κών κρι­τι­κών, βρα­βεί­ων και επαί­νων. Εί­ναι εν­δει­κτι­κό ότι για τη συλ­λο­γή Η πή­λι­νη χο­ρεύ­τρια (Γα­βρι­η­λί­δης 2019) η ποι­ή­τρια εί­χε τι­μη­θεί με το Βρα­βείο Λά­μπρου Πορ­φύ­ρα 2020 της Ακα­δη­μί­ας Αθη­νών, ενώ για Το με­τρό (Κέ­δρος 2004) εί­χε τι­μη­θεί με το βρα­βείο Γ. Αθά­να, πά­λι της Ακα­δη­μί­ας Αθη­νών.

Έχει από νω­ρίς πα­ρα­τη­ρη­θεί ότι στο ποι­η­τι­κό σύ­μπαν της Κα­ρα­γε­ωρ­γί­ου ένα πλή­θος από ει­κα­στι­κά θέ­μα­τα ενέ­χουν βα­ρύ­νου­σα ση­μα­σία στη νοη­μα­το­δό­τηση των ποι­η­μά­των και τους προσ­δί­δουν έναν ιδιαί­τε­ρο χα­ρα­κτή­ρα.

Διαβάστε τη συνέχεια του ωραίου άρθρου στον χάρτη, 33· μηνιαίο περιοδικό, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2021

ΣΗΜΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ. Η επέτειος των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 στην εκπαίδευση

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

«Ιστορία του τόπου μου / στων παιδιών τα παπούτσια γραμμένη. // Ω παιδάκια ξυπόλυτα / -μια γενιά ανυπόδητη πριν από μας- / μαθητές του πολέμου / στα μεγάλα θρανία τα ξύλινα, με τα πόδια γυμνά σαν τ’ ακίνητα άκρα των κούρων. // Κι ήρθαμ’ έπειτα εμείς με παπούτσι επιτέλους / κι ας ήταν μισό· / - μιας περήφανης φτώχειας το τρόπαιο. // Στην οθόνη γυρεύω να δω σε μεγέθυνση / των παλιών σχολικών εορτών τα υποδήματα· / μα κοιτούσε ψηλά ο φακός, / σ’ ουρανούς που σημαίες σε ασπρόμαυρο φόντο κυμάτιζαν: / Έρμα ‘ν’ τα μάτια, που καλείς, χρυσέ ζωής αέρα / (τα μάτια μου ζητούν τον Σολωμό) / τα πόδια μου γυρεύουν σανδάλα θαλπτήρια). / Τάσσομαι με τον Σολωμό – και με μισό παπούτσι. // (Μάταιη στ’ αλήθεια έπαρση για κάτι τρύπιες σόλες, / αφού χαλάνε σήμερα πολύ προτού να λιώσουν). ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ. (2019). «Με το μισό παπούτσι», στο: Η Πήλινη Χορεύτρια. Αθήνα: Γαβριηλίδης, σ. [14][1].

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η σημερινή εκπαίδευση των μαθητών μας είναι μονοδιάστατη. Παρά την άμεση σύνδεσή της με τα τεχνολογικά επιτεύγματα του πολιτισμού μας, η μόνη έγνοια του μαθητικού δυναμικού των σχολικών τάξεων είναι πως θα βρεθεί ο εύκολος τρόπος, κάποια στιγμή να περάσει στο πανεπιστήμιο. Το πρόβλημα είναι μεγάλο, έχει έκταση και βάθος και ουδείς ενδιαφέρεται να το επιλύσει: για δεκαετίες μαθητές, γονείς και δάσκαλοι βρίσκονται μπροστά στο σκόπελο της χρησιμοθηρικής γνώσης των μαθημάτων – επιστημών που διδάσκονται στο σχολειό. Οι ίδιοι, εξάλλου, αδυνατούν να κατανοήσουν πως μόνο χρησιμοθηρικά εννοώντας τη γνώση, καθημερινά γίνονται θήραμα των ποικίλων παραγωγών της πληροφορίας, των «γυρολόγων της πληροφορίας», μιας κι όλα τα μαθήματα – επιστήμες που διδάσκονται, τα αντιλαμβάνονται μόνο ως πληροφορίες.

Έτσι, δεν πρέπει να μας παραξενεύει γιατί λόγου χάριν ουκ ολίγοι μαθητές μας είναι ιστορικά αναλφάβητοι. Το παράδειγμα, για το πως στοχάζονται πάνω στην επέτειο των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση του 1821 είναι χαρακτηριστικό: απουσία βασικών γνώσεων, ιστορικών κριτηρίων αλλά και ευαισθησίας για πρόσωπα και γεγονότα, που σχετίζονται με τον ξεσηκωμό του Γένους. Πρόκειται για μια κατάσταση και εικόνα που γεννά ράκη παντού. Θλιβερό γεγονός, πραγματικότητα όμως: οι μαθητές δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα! Οι καθημερινές στιγμές τους τσακίζονται στα βράχια, όπου και η αποχαυνωμένη ζωή τους, δίχως ιστορική μνήμη.

Αυτονόητο ή όχι το ερώτημα, για το ποιός φταίει για την αδυναμία δημιουργικής πρόσληψης του άμεσου ιστορικού παρελθόντος από τους μαθητές μας, νομίζω πως δεν έχει και τόση σημασία· να αποδίδουμε, δηλαδή, την ευθύνη είτε σ’ αυτούς είτε σ' εμάς τους δασκάλους είτε στο «εκπαιδευτικό σύστημα», όπως συλλήβδην αρεσκόμαστε να λέμε. Από μόνη της, η απόδοση ευθυνών δεν επιλύει το πρόβλημα. Το αίτημα θεραπείας της διαρκούς περί την Ιστορία αφασίας μας, στην οποία όχι μόνο οι μαθητές αλλά και εμείς οι μεγαλύτεροι βρισκόμαστε, μπορεί να έρθει μόνο με γόνιμο εσωτερικό βασανισμό της ύπαρξής μας. Πρόκειται για κατάφαση σ’ εκείνο το χώρο του ιστορικού μας Είναι που, στόχο θα έχει, τη θήρα της ιστορικής αλήθειας: τι τέλος πάντων λαός είμαστε και ποια κληρονομιά κουβαλάμε στις πλάτες μας.

Είναι γεγονός, λοιπόν, πως δεν γνωρίζουμε καλά την Ιστορία μας. Γι’ αυτό μένει ακέραιο το πρόβλημα της ιστορικής μας αγνωσίας. Στο σχολειό ο δάσκαλος οφείλει να προσδοκά ετούτο: οι μαθητές του να μην έχουν μόνο ιστορικές γνώσεις αλλά και σχέση με τους παππούδες τους αγωνιστές του 1821. Αυτό είναι το ρίγος της επετείου των 200 χρόνων, το ρίγος της μνήμης, του αίματος που χύθηκε στα πεδία των μαχών και βλάστησε η λευτεριά.

Αλλά η μετάβαση από τη γνώση του άμεσου ιστορικού παρελθόντος στη σχέση με αυτό, που ζωογονεί το παρόν, συνιστά βίωμα, εμπειρία. Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει και, προπαντός, που αλλάζει ολοένα και πιο γρήγορα, η ανάγκη αλλαγής διδασκαλίας της Ιστορίας στο σχολειό, παρότι τα τελευταία χρόνια προκαλεί ευρύτατες συζητήσεις, είναι ένα από τα οξύτερα προβλήματα της ιστορικής μας παιδείας. Τα ερωτήματα είναι καίρια: πώς πρέπει να την αντιμετωπίσει η παιδεία, αν θέλει οι μαθητές να μην είναι «μορφωμένοι αγράμματοι;» Τί, άραγε, πρέπει να πούμε στους μαθητές μας, με ποια εφόδια οφείλουμε να τους οπλίσουμε, ώστε η γνώση των ιστορικών γεγονότων και προσώπων που σχετίζονται με την Επανάσταση του 1821, να μην είναι μόνο γνώση αλλά και σχέση μ’ αυτά;

Το πρόβλημα δεν μπορεί εσαεί να παραμένει άλυτο. Υπάρχει λύση: από τη μια μεριά να δώσουμε στους μαθητές μας όλες τις γενικές ιστορικές γνώσεις και από την άλλη, μέσω της άμεσης σχέσης μ’ αυτές, να τους προπαρασκευάσουμε ούτως ώστε με όραμα να βλέπουν το μέλλον τους, γευόμενοι τον μακραίωνο πολιτισμό τους.

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ, Ο Μιαούλης, 1942· αυγοτέμπερα σε ξύλο 34Χ38.

[1] Η Πήλινη Χορεύτρια της φιλολόγου Τασούλας Καραγεωργίου, συλλογή ποιημάτων που δημοσιεύθηκαν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και αφιερωματικούς τόμους (Διάστιχο, Φρέαρ, Περί Ου, Νησίδες, Νέα Ευθύνη, κ.ά.), ξαφνιάζει τους φίλους της ποίησης: γλώσσα με ιδιαίτερη εκφραστική δύναμη, που δείχνει οξυδέρκεια και άριστη από την ποιήτρια γνώση της προγενέστερης ποιητικής παράδοσης· Αρχίλοχος (7ος αιώνας π.Χ.), Εύκλος (προομηρικός Κύπριος ποιητής και χρησμολόγος), Σαπφώ (6ος αιώνας π.Χ.), Μελέαγρος (2ος – 1ος αιώνας π.Χ.), Παλατινή Ανθολογία (συλλογή αρχαίων και βυζαντινών επιγραμμάτων από τον 7ο αιώνα π.Χ., μέχρι το 600 μ.Χ.), Ανδρέας Κάλβος (1792-1869), Διονύσιος Σολωμός (1798-1857). «Η Φαρμακολύτρα» παίρνει την ψυχή του εραστή της ποίησης και την ενώνει με τον «άγιο των γραμμάτων» μας κυρ Αλέξανδρο της Σκιάθου· μνημόσυνο ετούτο το ποίημα στον πολυβραβευμένο συγγραφέα, κριτικό και ποιητή Κώστα Στεργιόπουλο, οδυνηρή για την ποιήτρια ενθύμηση της παντοτινής πια απουσίας του. Και, βέβαια, η πιστότητα στη συζυγική ζωή, με τρία ποιήματα αφιερωμένα στην Τέκμησσα, σύντροφο του Αχαιού Αίαντα, από την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή. Ανάγνωση και απαγγελία των ποιημάτων καλό είναι να πάνε χέρι – χέρι, ειδεμή θα δυσκολευτεί όποιος αρέσκεται κι ορέγεται την ποίηση. Αφήνω τελευταίες τις Σημειώσεις: εγκόλπιο για περαιτέρω εμβάθυνση στον ποιητικό λόγο της Τασούλας Καραγεωργίου.

ΜΙΑ ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟ

Τῆς Τασούλας Καραγεωργίου

Τὴ θυμᾶστε καθόλου τὴ χάρτινη εἰκόνα
στοῦ σχολείου τὸν πέτρινο τοῖχο;
τὸ φεσάκι τὸ κόκκινο,
τὰ μαλλιὰ τὰ λυμένα στοὺς ὤμους,
τὰ γαλήνια ὁλόμαυρα μάτια ἁγίου
ποὺ μὲ θλίψη κοιτοῦν στὴν ψυχή μας;

Σὰν φαγιοὺμ νεκρικὸ τὸ πορτραῖτο του.
Τί πανέμορφος ἄνδρας,
ὁ Σουλιώτης ποὺ πάλευε μὲ σπαθὶ καὶ μὲ λέξεις.

Ἀπὸ ὅλους ἐγὼ τοῦ Ἀγώνα τοὺς ἥρωες
ξεχωρίζω τὸν Μάρκο.

Στὰ φθαρμένα ὁδωνύμια,
στὶς γερμένες ταμπέλες,
στὰ μισόσβηστα γράμματα
τῆς ὁδοῦ Μάρκου Μπότσαρη,
ἡ Ἱστορία πασχίζει γιὰ μνήμη.
Δὲν ὑπάρχουνε ὅμως
μετερίζια καὶ ντάπιες στὴν ἄσφαλτο
καὶ κανεὶς δὲν θυμᾶται τὸν Μπότσαρη,
σὰν διαβαίνει τὸν δρόμο
μὲ τὶς ἄδειες καρέκλες τῶν κλειστῶν καφενείων.

Στὰ τραγούδια μονάχα πλανιέται ἀκόμα ἡ σκιά του·
ἕνας θρῆνος μεγάλος κηδεύει συνέχεια τὸν Μάρκο,
μιὰ ὠδὴ τὸν πενθεῖ σὰν τὸν Ἕκτορα, γιὸ τοῦ Πριάμου

κι ἡ πατρίδα εἶν᾿ ἀνήμπορη
νὰ χωρέσει τοὺς μύθους της.

ΠΗΓΗ: Κύκλος τῶν Ποιητῶν

Για τη μάνα, από την ποιήτρια ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΝΕΚΥΙΑ

Αυτή η νέκυια ποτέ δεν γίνεται σωστά εδώ κάτω
γιατί δεν έχουμε καιρό.
Μένουν μονάχες κάτι νυχτερίδες ντροπαλές,
πιασμένες στα τοιχώματα της σήραγγας,
ψυχές της μάνας μας,
και περιμένουν όπως τότε στα μπαλκόνια˙
εκπέμπουνε σε μυστικές ραδιοσυχνότητες
εκείνη την ψιλή φωνή που επαναλαμβάνει:
Να πάρεις τη ζακέτα σου
γιατί έχει κρυώσει πια ο καιρός,
το ᾿πε και το δελτίο.
Κανείς δεν τις ακούει,
όλοι τρέχουμε.
Μόνο καμιά φορά κοντοστεκόμαστε αναίτια˙
είναι γιατί φυσάει η αύρα των ψυχών
και ακουμπά στον ώμο μας
σαν χάδι ανεπαίσθητο
ένα πλεκτό σαλάκι για το κρύο.

[Από τη συλλογή: Το μετρό, Κέδρος. ΠΗΓΗ: Περί ου].



ΕΚΤΩΡ ΔΟΥΚΑΣ, Τριαντάφυλλα· λάδι σε μουσαμά, 60Χ50 εκ.

Αποχαιρετισμός στην ΠΟΙΗΤΡΙΑ Κική Δημουλά

«Συνολικά η ποίηση της Δημουλά είναι μια έντονη διαμαρτυρία προς το Θεό που έπλασε τον κόσμο πριν χρειαστεί να κλάψει, μια έμπρακτη αντίσταση στην υπαρξιακή αγωνία που γεννά το άγχος του θανάτου». 

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ. (2005). «”Το λίγο του κόσμου και το πολύ της ποίησης”, στο: Τιμή στην Κική Δημουλά, Μυτιλήνη: Σύνδεσμος Φιλολόγων Λέσβου – Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λέσβου, σ. 34.

Η Πήλινη Χορεύτρια στο Σπίτι της Κύπρου

Ποίηση· αύρα λεπτής χάρης

Ίσως βρεθούμε κάποτε μες στον καταργημένο χρόνο. 

Θα είμαι νέα κι όμορφη 

θα ‘χω λαιμόν σαν γάλα 

θα μοιάζω με τα ευωδή κοράσια του Αιγαίου· 

και θα ‘ναι όλα ένα απέραντο παρόν 

την ώρα που 

“Υπάρχει ελπίς πατρίδος;” θα ρωτήσει. 

“Έχω για σένα λέξη” του απαντώ “από το λέσβιον μέλος 

με την ηχώ από βότσαλα που τα κυλάει το κύμα” 

- και του προσφέρω μυστικά το επίθετο αλγεσίδωρος 

                     “Ω θαυμασία λέξις” 

                                             - πλήρης χαράς αναφωνεί – 

                     »επτασυλλάβου στίχου 

                     »ατίμητον χάρισμα· 

                     »αλγεσίδωρος έρως 

                     »με κυριεύει”. 

(Kάπως έτσι συνέβη κι ο Κάλβος αγάπησ’ εμένα 

και ποτέ δεν παντρεύτηκε 

                          την Αγγλίδα εκείνη Αουγούστα Ουάνταμς.)

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ. (2019). «Έτσι ο Κάλβος με αγάπησε», στο: Πήλινη χορεύτρια. Αθήνα: Γαβριηλίδης, σ. [9].