ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ των ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. Δευτέρα, 18 Νοεμβρίου 2024.
Το τρίπτυχο είναι ειδωλολατρικό -όπως το θαμπωμένο βλέμμα του κάθε ειδωλολάτρη- καθότι εθνοκάπηλα υποκριτικό και απύθμενα κομφορμιστικό και φανατικό ενώ δεν έχει καμία σχέση με την ελεύθερη αγάπη του χριστιανισμού και, επιπλέον, ο εθνικισμός είναι ο εχθρός του έθνους, η θρησκεία ο εχθρός της εκκλησιαστικής Ορθοδοξίας και η «χρυσή οικογενειούλα», ως ναρκισσιστική και αυτοαναφορική, ο εχθρός της ευχαριστιακής χριστιανικής κοινότητας στην οποία υπερβαίνονται οι δεσμοί αίματος και γης εν ονόματι της πνευματικότητας και της αισθαντικότητας και της ανθρώπινης αδελφοσύνης.
Το αθεολόγητο και μανιώδες αυτό τρίπτυχο έχει ασφαλώς το ανάλογό του στο υποκριτικό τρίπτυχο «άλλα σκέφτομαι, άλλα λέω και άλλα κάνω» ενώ δεν έχει καμία σχέση με το όντως θρησκευτικό «καλές σκέψεις, καλά λόγια, καλές πράξεις». Ας υπενθυμίσουμε ότι, θεολογικά, ειδωλολατρία είναι κυρίως η εσωτερική και εγωκεντρική συσπείρωση του ανθρώπου στον εαυτό του, μόνο και μόνο γιατί φοβάται μήπως διαλυθεί το είδωλο της ύπαρξής του που καθρεφτίζεται στο μηδέν, αντί της πορείας δημιουργικής τελείωσης καθ’ ομοίωσιν Θεού (Νίκος Ματσούκας).
Κοινωνιοψυχολογικά, για τον Έριχ Φρομ, «το κοινό σε όλα τα παρακάτω φαινόμενα -τη λατρεία των ειδώλων, την ειδωλολατρική λατρεία του θεού, την ειδωλολατρική αγάπη για ένα πρόσωπο, τη λατρεία του πολιτικού ηγέτη ή του κράτους και την ειδωλολατρική λατρεία των εξωτερικεύσεων των παράλογων παθών- είναι το προτσές της αλλοτρίωσης. Είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν αισθάνεται τον εαυτό του ως τον ενεργό φορέα των δυνάμεών του, αλλά σαν ένα αδύναμο “πράγμα” που εξαρτάται από εξωτερικές δυνάμεις στις οποίες έχει προβάλει τη ζωική του ουσία», δηλαδή, θα προσθέταμε, το πράγμα-εθνικιστής και εθνοκάπηλος εξαρτάται από την εξωτερική δύναμη ΠΑΤΡΙΣ, το πράγμα-θρησκόληπτος υποκριτής από την εξωτερική δύναμη ΘΡΗΣΚΕΙΑ, το πράγμα-νοικοκυραίος από την εξωτερική δύναμη ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ενώ η όντως ζωική ουσία είναι ο πηγαίος και φιλειρηνικός πατριωτισμός, η ευχαριστιακή-κοινοτική σχεσιακότητα, η οικουμενική οικογένεια (π.χ. μέσα από τα δικά του παιδιά να αγαπά κανείς τα παιδιά όλου του κόσμου), δηλαδή έχουμε τελικά πλήρη διαβολική και αλλοτριωτική αντιστροφή της γλυκιάς πραγματικότητας. Το τρίπτυχο λειτουργεί ως σωσίβιο για να μην πνιγούν οι ανασφαλείς μέσα στη θάλασσα της κατασκευασμένης αβεβαιότητας και του τεχνητού φόβου αντί να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Ο χριστιανός είναι ένας χωροχρονικός ταξιδιώτης που με ελεύθερη αγάπη σχετίζεται με τον εαυτό του, την πατρίδα του -με τη φυσική προς αυτήν αγάπη-, το σύμπαν ολόκληρο και το κάθε Αλλο ακομπλεξάριστα και όχι απολυτοποιημένα εθνικιστικά και έμμονα ειδωλολατρικά, αλλά μέσα στην εμπιστοσύνη ενός δημοκρατικά διαθρησκειακού και διαπολιτισμικού διαλόγου. Οι ναζιστο-φασιστικές κραυγές με τα ψευδοσυναισθηματικά παραληρήματα και το φαιδρό νταηλίκι, που πληθαίνουν στον δημόσιο χώρο, όπως και οι υποκριτικοί ψευδοαγγελισμοί των χριστιανιζόντων αντιμετωπίζονται με τα διαυγή δημοκρατικά έλλογα αισθήματα ενώ το κράτος-έθνος τους και τα οικονομικά συμφέροντα των μεγαλοεπιτήδειων κάθε λογής συμπλέουν.
Οι ναζοφασίστες και οι ψευτοδημοκράτες είναι οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος που λέγεται ανελευθερία και κουτάλα της εξουσίας με την αγαστή συνεργασία του Ιερατείου. Υπόκοσμος - κατά τον πάντα ζωντανό Καραϊβάζ. Ας ξανακούσουμε τα κλασικά τραγούδια των Ο.Ρ.Α. όπως το «Αϊντε» ή το «Εντάξει»… Ενας άνθρωπος που στην καθημερινή ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εμπόρευμα που παράγει εμπορεύματα και μέρος ενός μηχανισμού που παράγει αξία, εύκολα μπορεί να γίνει μέρος ενός μηχανισμού που βλέπει εχθρό τον άλλον άνθρωπο ή το άλλο έθνος (Πρένταγκ Βρανίτσκι). Και κάνα «ουαί» είναι απαραίτητο, ας αγανακτήσουμε επιτέλους, οργή, όχι μίσος, και ταυτόχρονα να ξαναβρούμε το πολιτικό νόημα της αγάπης… Οι ΕΑΜικοί παπάδες και μητροπολίτες θα ’ναι αρωγοί…
Όπως και ένας παπα-Σπύρος Ζαφείρης του ΕΔΕΣ, ηρωικός μαχητής στον Γοργοπόταμο. Όπως και κάθε σκεπτόμενος και αισθανόμενος και πράττων αντισυστημικός δημοκράτης πολίτης ανεξαρτήτως πολιτικής ταμπέλας ενώ οι φασίστες πάντα είναι τα τσιράκια των αφεντικών και πολλοί «αντιεξουσιαστές» τα τσιράκια του εαυτού τους.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία αλλά ένα πελώριο Κίνημα Ζωής κατά τον αιώνιο παπα-Γιώργη Πυρουνάκη. Η μετάνοια είναι αναμοχλευτική δύναμη για κάθαρση αισθημάτων, διάνοιας και βούλησης, είναι η αυθεντική χρήση της ελευθερίας που αναδημιουργεί τις προϋποθέσεις για νέα ζωή κατά τον πάντα ζωντανό Νίκο Νησιώτη. Η μετάνοια είναι πάντοτε μια κρίση, δηλαδή μια στάθμιση των πραγμάτων, μια εκτίμηση των καταστάσεων, με άλλες λέξεις μια ενέργεια λογική κατά τον Γεώργιο Φλωρόφσκυ. Τι σχέση έχουν τα παραπάνω με τους μάγους των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων-σεκτών και τους θρησκόληπτους υπηκόους του ολοκληρωτικού γεροντισμού κ.λπ.;
