«Όταν ο χριστιανισμός και ο δυτικός πολιτισμός στράφηκε κατά των Εβραίων, στην ουσία στράφηκε κατά της ενσάρκωσης –έστω συχνά αλλόκοτης και ανύποπτης- των καλύτερων ελπίδων του. Κάτι σαν αυτό εννοούσε ο Κάφκα όταν ισχυριζόταν, με αλαζονική ταπεινότητα, πως “όποιος χτυπάει έναν Εβραίο ταπεινώνει τον άνθρωπο/την ανθρωπότητα” (den Menschen). Στο ολοκαύτωμα υπήρχε αφενός μια παρανοϊκή τιμωρία, ένα τυφλό λάκτισμα εναντίον την ανυπόφορης καταπίεσης του οράματος, και αφετέρου ένα μεγάλο ποσοστό αυτοακρωτηριασμού. Η κοσμική, υλιστική, φιλοπόλεμη κοινότητα της σύγχρονης Ευρώπης ήθελε να ξεριζώσει από μέσα της , από την κληρονομιά της, τους αρχαϊκούς και τώρα πια γελοιωδώς ξεπερασμένους, αλλά κατά κάποιον τρόπο ακατάβλητους, φορείς του ιδεώδους. Στο ναζιστικό ιδίωμα, οι όροι “παράσιτο” και “εξυγίανση” απηχούν μια τραχιά αντίληψη για τη μεταδοτική φύση της ηθικής. Σκοτώστε τον εισπράκτορα οφειλών, τον οχληρό δοσατζή, και καταργήστε το μακροχρόνιο κέδρος».
GEORGE STEINER. (2002). Στον πύργο του Κυανοπώγωνα. Μετάφραση – Εισαγωγή Σεραφείμ Βελέτζας. Αθήνα: Scripta, σ. 67
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου