«Από το Σεπτέμβριο του 1939 ο πόλεμος ελυμαίνεται την Ευρώπη. Ώσπου στις 28 Οκτωβρίου 1948 εχτύπησε και τη δική μας πόρτα. Ήταν πρωί. Και ξυπνήσαμε σε μια νέα εποχή. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αδράξει με τις χαλύβδινες παλάμες του και τη δική μας χώρα. Τον στρατό μας. Τον λαό μας. Τον καθένα χωριστά. Διότι όλο αυτό το τεράστιο όσο και δαιμονικό γεγονός διαμοιράζεται στα εκατομμύρια των προσωπικών εμπειριών του κάθε ανθρώπου. Του πολεμιστή, του νικητή, του ηττημένου, του σκοτωμένου, του βασανισμένου, του πεινασμένου, του ήρωα, του δειλού.
»Τα ιστορικά περιστατικά είναι γνωστά. Περιττεύει η μνημόνευσή τους. Όμως δεν είναι επαρκώς γνωστή αυτή η κάθοδος της ψυχής στον Άδη, που είναι η εσωτερική εμπειρία του πολέμου. Μόνον η τέχνη, και όχι η ιστοριογραφία, μπορεί να απεικονίσει τούτη την κάθοδο στα σκοτεινά βασίλεια του θεού του πολέμου. Εκεί κατέρχεται η ύπαρξη κατάγυμνη, ωσάν τη βαβυλωνιακή θεά Ιστάρ, και φρίσσει προ του εσχάτου. Διότι ο πόλεμος με τη φρίκη και με τον θάνατο και με την οδύνη εκεί οδηγεί. Στο έσχατο του νοήματος της ιστορίας, στο έσχατο του νοήματος του πολιτισμού, στο έσχατο του νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ. (1993). «Ο πόλεμος», στο: Δοκίμια Ιδεών. Αθήνα: Δωδώνη, σσ. 70-71.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου