«Βασιλεύ ουράνιε…». «Είδομεν το φως το αληθινόν…»

Κυριακή, 29 Μαΐου, 1977

Πεντηκοστή

Μιά από τις πιο αγαπητές μου γιορτές. Όμορφες ακολουθίες χθες και σήμερα. «Βασιλεύ ουράνιε…». «Είδομεν το φως το αληθινόν…». Το ανέκφραστο πνεύμα της ακολουθίας, όπου τα πάντα είναι ανοιχτά, τα πάντα αποκεκαλυμμένα. Όταν τοποθετηθεί η θεολογία μέσα σε πλαίσιο ευκολίας, τότε ουσιαστικά εκμηδενίζει τα πάντα.

Πολλές εξομολογήσεις. Όμορφη, ηλιόλουστη, κρύα μέρα. Θεός, κόσμος, υπεραφθονία ζωής. Τι άλλο χρειάζονται οι άνθρωποι; Για τί άλλο μπορεί κανείς να διψά; «Είδομεν το φως το αληθινόν…». Μας αρκεί.

Τρίτη, 31 Μαΐου, 1977

Χθες, Δευτέρα του αγίου Πνεύματος, πήγα με τη Λ. στον άγιο Τύχωνα για τη δική τους επιμνημόσυνη ακολουθία. Η Λειτουργία έγινε με έξι επισκόπους στο ύπαιθρο, πολύ κόσμος, ανοιξιάτικη ηλιόλουστη μέρα σ’ όλη της τη δόξα. Βρισκόμενος όλη την ώρα μέσα στη λειτουργική «αναστάτωση» που δημιουργεί μια αρχιερατική Λειτουργία – παρόλο που είμαι τόσο συνηθισμένος σε κάθε της λεπτομέρεια -, σκεφτόμουν πάλι πως στην Εκκλησία βρίσκομαι στο σπίτι μου, αν και τόσες φορές αμφιβάλλω για πολλές εκκλησιαστικές λεπτομέρειες. Ένα γάλαζιο παράθυρο και ένα πλούσιο φως να χύνεται απ’ αυτό – μια άμεση επαφή με τη χαρά και την ειρήνη του αγίου Πνεύματος. Όσο ταλαιπωρημένη κι αν είναι η Εκκλησία, όσο χοντροκομμένη και κοσμική κι αν έχει γίνει η εκκλησιαστική ζωή, παρ’ όλους τους τόσους μοναδικά ανθρώπινους, πολύ ανθρώπινους θριάμβους της Εκκλησίας – μόνο μέσα από την Εκκλησία μπορούμε να δούμε το φως της Βασιλείας του Θεού. Μπορούμε όμως να δούμε αυτό το φως και να αγαλλιάσουμε γι’ αυτό, μόνο εφόσον απαρνηθούμε τον εαυτό μας, εφόσον απελευθερωθούμε από την υπερηφάνεια, τη στενομυαλιά και τον καταναγκασμό.

π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΜΑΝ. (2018). Ημερολόγιο (1973-1983). Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 286-287.