«Τα πολύχρωμα τζαμωτά των εκκλησιών, οι αψίδες, τα ξυλόγλυπτα τέμπλα, οι χορωδίες, οι λαξεμένοι σε ξύλο ή πέτρα Εσταυρωμένοι, οι Στοχασμοί σε στίχους ή οι ποιητικές Αρμονίες, όλη αυτή πνευματικότητα μάς οδηγούσε χωρίς περιστροφές στο Θείο. Κι’ έπρεπε να προσθέσουμε ασφαλώς και τις φυσικές καλλονές. Μία και η αυτή πνοή έδινε μορφή στη Δημιουργία του Θεού και στα μεγάλα ανθρώπινα έργα· το ίδιο ουράνιο τόξο έλαμπε μέσ’ απ’ τους αφρούς των καταρρακτών, αστραφτοκοπούσε μέσα στις γραμμές των βιβλίων των Φλωμπέρ, καθρεφτιζόταν στις φωτοσκιάσεις των πινάκων του Ρέμπραντ: ήταν το Πνεύμα. Το Πνεύμα μιλούσε στο Θεό για τους Ανθρώπους, μαρτυρούσε στους ανθρώπους την ύπαρξη του Θεού.
»Στην Ομορφιά, ο παππούς μου έβλεπε την σαρκική παρουσία της Αλήθειας και την πηγή των υψηλότερων και ευγενέστερων εξάρσεων. Σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις – όταν ξεσπούσε μια θύελλα στο βουνό ή όταν κατέβαινε η έμπνευση στο κρανίο του Βίκτωρος Ουγκώ – φτάναμε στην Υπέρτατη Κορυφή, όπου τ’ Αληθινό, το Ωραίο και το Καλό συγχέονταν και γίνονταν ένα».
ΖΑΝ - ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ. (1965). «Το διάβασμα», στο: Οι Λέξεις και ο Υπαρξισμός είν’ ένας Ανθρωπισμός, τ. 1ος. Αθήνα: Ι. Δ. Αρσενίδη, σσ. 62-63.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου