Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Αναρωτιέμαι: γιατί η Εκκλησία αμύνεται; Νομίζει πως βρίσκεται σε δύσκολη θέση και απολογείται για την επίθεση που δέχεται από έναν αγιοκτόνο, για μια τηλεοπτική σειρά, η οποία καταγράφει τον βίο και τη διδασκαλία του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη; Μα ο συγκεκριμένος «συγγραφεύς», στον οποίο εδώ και δύο μέρες απαντούν ιεράρχες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και θεολόγοι είναι η... περίπτωση μηδενιστικής λογικής: αυτόκλητος «σωτήρας αποβλακωμένων», που στην κυριολεξία δεν έχουν τον Θεό τους. Τέτοιες προβληματικές περιπτώσεις έχουν ιδιαίτερη θέση στον τόπο μας. Το ερώτημα είναι γιατί τους παίρνουμε στα σοβαρά; Θα μου πείτε: ποιος θα δώσει απάντηση στον αντιχριστιανισμό τους; Έχω την ταπεινή γνώμη πως, για τέτοια φαινόμενα, ο Ντοστογιέβσκη μας έχει προειδοποιήσει από πολύ νωρίς. Ας τον διαβάσουμε. Προς το παρόν, την κατάσταση αυτή της αγιοκτονίας, της θεοκτονίας, του αντιχριστιανισμού ουκ ολίγων μηδενιστών, την απεικονίζει ένα στιχούργημα του Γάλλου Des Barreaux, αθέου και ηδονιστή του 17ου αιώνα: «και με τη λογική μου παλεύω να γίνω πρωτόγονο κτήνος», (το παράθεμα από το βιβλίο του αξέχαστου Δασκάλου μ α ς Νίκου Ματσούκα, Ο Σατανάς, Θεσσαλονίκη 1999, σσ. 130-131).
ΠΟΛΥΚΛΕΙΤΟΣ ΡΕΓΚΟΣ, «Ο Χριστός», 1948. ΠΗΓΗ: paletaart – Χρώμα & Φώς
Εξαιρετικό Θανάση! Το αναδημοσίευσα: https://vardavas.blogspot.com/2022/02/blog-post_70.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ αγαπητέ Γιώργο! Με εκτίμηση ΘΑΝΑΣΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΥστερόγραφο: Έχω την εντύπωση πως στο τελευταίο βιβλίο του, με τίτλο το απόφθεγμα του Καρλ Μαρξ: «Το όπιο του λαού» και με υπότιτλο «Μια ανορθόδοξη προσέγγιση», ο κ. Τατσόπουλος αντιγράφει ή εμπνέεται από Μισέλ Ονφρέ. Τα βιβλία του: «Περί αθεολογίας. Φυσική της μεταφυσικής» και «Η αναζήτηση των ηδονών. Δημιουργία ενός ηλιακού ερωτισμού», ο λόγος για τη χριστιανική θρησκεία και πίστη είναι σκληρός, πάρα πολύ σκληρός. Ωστόσο, ο προσεχτικός αναγνώστης των δύο αυτών βιβλίων θα διαπιστώσει πως, στη μεταχριστιανική πια Ευρώπη, είναι πολύ «στενή η πύλη» η άγουσα στην πολύτιμη συνεισφορά του χριστιανικού πολιτισμού στον ευρωπαϊκό πολιτισμό ή, για να το πω ακριβέστερα, του ευρωπαϊκού πολιτισμού με τις χριστιανικές ρίζες του. Για τον Ονφρέ αξίζει κανείς να διαβάσει το μελέτημα του Χρυσόστομου Σταμούλη. (2009). "Η ευκαιρία της αποδόμησης" στο: Έρως και Θάνατος. Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 275-313, όπου και η εξής εκπληκτική θέση: "Μια στάση και μια διάθεση, που από τη μια καθιστά τη σύγχρονη αθεΐα κακέκτυπο των παλαιότερων ιδεαλιστικών συστημάτων που “κακοποίησαν” την ύλη και από την άλλη τη μετατρέπει μεμιάς σε Ιεροεξεταστή στη θέση του Ιεροεξεταστή, σε τρομοκρατία στη θέση του τρομοκράτη, σε βιαστή στη θέση του βιαστή».