Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Οι στίχοι του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού στο επίγραμμά του Προς τους Επτανησίους είναι πασίγνωστοι: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, / πάντοτ’ ευκολόπιστε και πάντα προδομένε». Όπως σε προηγούμενες προεκλογικές περιόδους έτσι και στην τωρινή βλέπουμε το ίδιο σκηνικό: πολιτικούς αρχηγούς να λένε ψέματα, ο καθένας να κατηγορεί τους αντιπάλους του, κομματάνθρωποι, τα λεγόμενα «κομματόσκυλα», σε περιοδείες να ακολουθούν αρχηγούς και υποψήφιους βουλευτές, και το χειρότερο, νέοι και νέες να τους χειροκροτούν. Σ’ αυτό το κομματικό «καραγκιόζ μπερντέ», λείπει η πολιτική. Και λέγοντας πολιτική εννοώ τη σύγκρουση ιδεών, την ισορροπία ανάμεσα στο πρακτικό και το ωφέλιμο για την πατρίδα κι όχι για το κόμμα. Η σημερινή αποστολή των πολιτικών μας δεν είναι εκείνη που ξεχωρίζει ό,τι είναι μεγάλο και υψηλό, ό,τι είναι άξιο να επιζήσει, προς ωφέλεια πάντοτε του λαού και της πατρίδας. Ετούτη η πολιτική, δυστυχώς, δεν υπάρχει πια. Οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων δεν είναι πια ηγέτες, δεν μπορούν να υπηρετήσουν τους νέους καιρούς. Η εξουσία τους εξαντλείται μόνο σε διαχειριστικές τυπικές πράξεις. Η κρίση και η κριτική προς τους αντιπάλους τους είναι κοροϊδία και σαρκασμός.
Βλέποντας και σ' ετούτη την προεκλογική περίοδο, ως απλός πολίτης, το απόλυτο κενό της πολιτικής παιδείας των πολιτικών κι ένα μεγάλο μέρους του λαού μας να συμμετέχει στον ευτελισμό της πολιτικής, έρχονται στο νου τα γραφόμενα του Μανόλη Ανδρόνικου: «Η κρίση και η κριτική, η σάτιρα και το χιούμορ δεν μπορεί να είναι συνώνυμα με τη χλεύη, την ύβρη ή τον ευτελισμό. Τα πρώτα χρειάζονται νου, φαντασία, ευστροφία και ποίηση. Για τα δεύτερα είναι αρκετή η αθυροστομία και η θρασύτητα».
Βλέποντας, επίσης, και σ' ετούτη την προεκλογική περίοδο, ως εκπαιδευτικός όμως, την έλλειψη κοινής πολιτικής για την Παιδεία των μαθητών και των παιδιών μας, έρχονται στο νου μου τα γραφόμενα ξανά του Μανόλη Ανδρόνικου: «Θα μου επιτραπεί να καταλήξω με την αφοριστική διατύπωση πως και το πρόβλημα της παιδείας είναι τελικά κοινωνικό άρα και πολιτικό. Δεν έχω την αφέλεια να πιστεύω πως μπορεί να υπάρχει μια κοινή πολιτική άποψη για το θέμα της παιδείας, μια εθνική, που λέμε, πολιτική, αφού είναι αδύνατο να συμφωνούν σ’ αυτό όλες οι κοινωνικές δυνάμεις. Είναι όμως δυνατόν για μερικά βασικά και ουσιαστικά αιτήματα, που μπορούν και οφείλουν να τα υποστηρίξουν όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Οπωσδήποτε έχουν την υποχρέωση τα πολιτικά κόμματα, που εκφράζουν τον ελληνικό λαό, να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι ώρες και μέρες πολλές και να συζητήσουν χωρίς μικροπολιτικούς καιροσκοπισμούς ένα τόσο βασικό θέμα για την προκοπή του τόπου, βασικότερο υποθέτω από το πρόβλημα, π.χ., της δορυφορικής τηλεόρασης». Αυτά από έναν φωτισμένο ΔΑΣΚΑΛΟ, γραμμένα στα 1988, τέσσερες δεκαετίες πριν, επίκαιρα σήμερα, σε καιρούς που την Παιδεία αυτού του τόπου την έχουν κάμει τσιφλίκι τους και τη βεβηλώνουν οι γνωστοί κομματάνθρωποι. Τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα ο τρόπος και η διαδικασία αξιολόγησης και επιλογής διευθυντών των σχολείων μας. Τραγικό σ’ αυτήν την περίπτωση είναι το γεγονός ότι έτουτη την έκπτωση της εκπαιδευτικής πολιτικής την ακολούθησαν και την επιβεβαίωσαν οι «διοριζόμενοι» συνάδελφοι σε διευθυντικές θέσεις, άλλοτε ανεβαίνοντας κι άλλοτε κατεβαίνοντας το «ασανσέρ» βαθμολόγησης της συνέντευξης, αυτή που, έστω και ελάχιστα, κρίνει και αξιολογεί την προσωπικότητα κάθε υποψηφίου για θέση διευθυντή σε σχολείο. Κι όσοι αρνηθήκαμε να πάρουμε μέρος σ’ αυτή την κομματική αρένα, ν’ αναρωτιόμαστε τι χρώμα έχουν οι κομματάνθρωποι και τι γυρεύουν; Το ερώτημα ζητά απάντηση. Δεν έχω καμιά ελπίδα πως και σε ετούτες τις εκλογές μπορεί κανείς να απαντήσει.
Δημήτριος Γέρος, «Το κόκκινο πλοίο», μεικτή τέχνη σε χαρτί, 68Χ49. ΠΗΓΗ: ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου