Τα σχολεία άνοιξαν. Μάθημα 6ο

Επιμέλεια ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Το παρακάτω απόσπασμα ανήκει στον Ελβετό ιστορικό και παιδαγωγό Γιάκομπ Μπούρκχαρτ (1818-1897). Έχω την αίσθηση ότι αφορά όλους εμάς που έχουμε σχέση με την εκπαίδευση. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κυρίως, αφορά και όσους ορέγονται θέσεις στελεχών στον εκπαιδευτικό χώρο. Κι επειδή είναι αρεκτοί εκείνοι που επιθυμούν να καθίσουν σε μια «καρέκλα» στελέχους, ας καταλάβουν κάποια στιγμή πως δεν είναι μόνο τα «τυπικά προσόντα» που κάνουν κάποιον στέλεχος· πίσω από το ωραίο περιτύλιγμα τους, αθέατα κάπου, βρίσκεται και η προσωπικότητα του υποψηφίου. Το πρόβλημα, όμως, είναι ποιός θα την κρίνει και θα την αξιολογήσει;

«Πριν από πολύν καιρό ο καθένας ήταν γάιδαρος από δικό του φταίξιμο και άφηνε τον κόσμο ήσυχο· τώρα αντίθετα καθένας θεωρεί τον εαυτό του μορφωμένο, φτιάχνει με μπαλώματα την “κοσμοθεωρία” του και την κηρύσσει στους συνανθρώπους του. Κανείς δε θέλει πια να μάθει, ακόμα λιγότερο να σιωπήσει, και λιγότερο απ’ όλα να αναγνωρίσει κάποιον άλλον στην εξέλιξή του. Είναι να τρελαίνεται κανείς».

K. LOWITH. (1987). Από τον Χέγκελ στον Νίτσε, τ. Β., μτφρ. Γεωργία Αποστολοπούλου. Αθήνα: Γνώση, σ. 115.