«Εγώ ζω με τις στιγμές. Είναι μεγάλο πράμα οι στιγμές. Σαν κόμποι φωτεινοί που σταλάζουν από ανέσπερο άστρο. Άκουσέ με: ν’ ανοίξεις την καρδιά σου στις στιγμές. Είναι ένα κομπολόι αγγελούδια που κατεβαίνουν κυκλικά και σ’ αγγίζουν με το φτερό τους. Αγγίζουν και γινόμαστε χαρούμενοι, αγγίζουν και γινόμαστε θλιμμένοι. Φεύγοντας όμως, κάτι παίρνουν μαζί τους. Άλλοτε πάλι, μας φέρνουν. Γονατιστοί μεταλαμβάνουμε από το δισκοπότηρό τους. Μόνο που η μετάληψη είναι πικρή και η ευλογία τους φωτοστέφανο μαρτυρίου.
»Μια νύχτα της περασμένης άνοιξης μ’ άγγιξε κι εμένα έτσι ένας άγγελος χαμένος στο σκοτάδι. Από τότε είναι που με πλημμυρίζει η άφραστη τούτη χαρά. Συλλογιέμαι πως η χαρά είναι μαρτύριο μυστικό, για τούτο και τόσο βαρύτιμη. Φτεροκόπημα της καρδιάς που θέλει να πετάξει και δεν το μπορεί».
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ. (52008). «Η βροχή», στο: Του Έρωτα και του Θανάτου. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σ. 80.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου