«Δεν θα ήταν μεγαλοστομία να ισχυρισθεί κανείς, ότι η έκδοση της Φιλοκαλίας, άδηλα ίσως και ανεπαίσθητα, συνιστά πρόκληση αναμέτρησης δύο πολιτισμών: Από τη μια, η φρενίτιδα της “προόδου”, που ειδωλοποιηθεί θριαμβικά την πιο στεγνή και στεγανή ανθρωποκεντρική αυτάρκεια, αυτάρκεια του φυσικού και θνητού. Μαζί και η μέθη της ακοινώνητης ελευθερίας των επιλογών, της απολυτοποίησης των απρόσωπων δικαιωμάτων του ατόμου, η νοητική υπεροψία της αποτελεσματικότητας που μηχανοποιεί τη ζωή. Κι από την άλλη μεριά, η προτεραιότητα αναζήτησης της αλήθειας και όχι της χρησιμότητας. Το πρωτείο της κοινωνίας και του έρωτα, της προσωπικής ετερότητας και όχι της ατομικής ουδετερότητας, της ζωής και όχι της επιβίωσης. Η χαρά της ελπίδας που ψηλαφεί την υπέρβαση του θανάτου».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ. (1996). Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα. Αθήνα: Δόμος, σ. 191.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου