«Ο Μυστικός Δείπνος δεν είναι κάτι, το οποίον έλαβε κάποτε χώραν. Είναι κάτι, το οποίον θα παρατείνεται μυστικώς “έως αιώνος”, δηλ., “άχρις ου αν έλθη” ο Κύριος. Αυτό διακηρύττομεν, οσάκις προσερχόμενοι εις το Ποτήριον της Ευχαριστίας, ψάλλομεν: “Του Δείπνου Σου του μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε”».
«Το Σώμα του Χριστού η Εκκλησία “γίνεται”, ήτοι “πληρούται”, εν χρόνω. Κατά τον αυτόν ακριβώς τρόπον και κάθε Ευχαριστία είμαι μία κάποια “πλήρωσις” του Μυστικού Δείπνου, μία πραγματοποίησίς του, ένα άνοιγμά του εν χώρω και χρόνω».
«Με την Ευχαριστίαν η απομόνωσις του αίρεται. Οι πιστοί γίνονται “συμ-μέλη” Χριστού, και συνεπώς “συμ-μέλη” αλλήλων. Έτσι οικοδομείται η νέα καθολική ανθρωπότης, το Γένος των Χριστιανών. Ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγει: “όλοι μαζί είμεθα ο ε ι ς Χριστός, δηλ., ένα Σώμα με πολλά μέλη”».
Πρωτοπρ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΙ. (1977). «Ευχαριστία και Καθολικότης. (Κάτι από την Εκκλησιαλογίαν», μτφρ. Αρχιμ. Μελέτιος Καλαμαράς, στο: Ανατομία Προβλημάτων της Πίστεως. Θεσσαλονίκη: Εκδοτικός Οίκος Βασ. Ρηγοπούλου, passim.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου