«Η ζωή δεν είναι μάθημα, αλλά μαθητεία. Αν η βοήθεια ήταν ζήτημα γνώσης, τότε π.χ., όλοι οι μαθητές στην Ελλάδα, μαθαίνοντας για το “σωστό και την ορθή πίστη” στο μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, δεν θα έπρεπε να παρουσιάζουν κανενός είδους πρόβλημα πίστης. (Άλλη πονεμένη ιστορία, το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία. Για μένα αν το μάθημα των θρησκευτικών είναι μια κατήχηση, θα όφειλε να γίνεται στο ναό. Αν δεν είναι κατήχηση, τότε θα πρέπει να είναι θρησκειολογία. Πάντως ένα βήμα προς την ορθή κατεύθυνση θα ήταν να είναι προαιρετικό με βάση τον “ομολογιακό” χαρακτήρα που έχει τώρα. Συμβαίνει όμως το αντίθετο, γιατί η έκπτωση της κατήχησης από το γεγονός σχέσεως σε μάθημα θρησκευτικών συμβάλλει τα μέγιστα στη θρησκειοποίηση, στην αποξένωση του ανθρώπου από το Θεό, αφού και το να μιλά κανείς για τον Θεό αντί να εμπλέκεται σε σχέση (πόσο μάλλον να βαθμολογείς την αποστήθιση), είναι σημάδι αντιεκκλησιαστικότητας. Εδώ και το ίδιο το σχολείο καλείται να είναι το “σχολείο της σχέσης”, πόσο μάλλον η Εκκλησία».
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΤΣΙΑΡΑΣ – ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ. (2008). Όταν ο Θεός πεθαίνει. Μια συζήτηση. Αθήνα: Αρμός, σσ. 559 – 560.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου