«Ένα σχολείο που “δουλεύει” με μια μικρή μειοψηφία μαθητών στους οποίους ταιριάζει η απομνημόνευση, ένα σχολείο που καλλιεργεί μόνο τη διανοητική γνώση χωρίς εποπτεία στη ζωή και στην κοινωνία, ένα σχολείο που θέλει τον έφηβο καθηλωμένο σε μια καρέκλα για έξι ώρες, ένα σχολείο που αγνοεί την ανάγκη του εφήβου για κοινωνικοποίηση, εθελοντισμό, αξίες, υπαρξιακή διαμόρφωση, ωρίμανση, αναγκαστικά θα τον οδηγήσει σε αλλοτρίωση. Μάλιστα ένα μέρος των νέων θα πεταχθεί έξω από το εκπαιδευτικό σύστημα και θα στελεχώσει την παραβατικότητα και το περιθώριο, εκφράζοντας μόνιμα πια τον θυμό του προς την κοινωνία. Αλλά ο έφηβος που παραμένει στο σχολείο είναι πεπεισμένος πως, αφού οι μεγάλοι έφτιαξαν αυτό το κατασκεύασμα, τους χωρίζει άβυσσος από εκείνους».
π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ. (2010). «Υπάρχει χάσμα των γενεών;» στο: Διαδρομές αγάπης και γνώσης. Αθήνα: Αρχονταρίκι, σ. 83.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου