«”Για όλα φταίει η παγκοσμιοποίηση!”, “Για όλα φταίνε οι μουσουλμάνοι!”, “Για όλα φταίει η ανοχή!” ή “Για όλα φταίει η Δύση!”, “Για όλα φταίει ο σιωνισμός!”, “Οι μετανάστες!”, “Ο αθεϊσμός!”, “Οι αριστεροί!” – δεν σου μένει λοιπόν παρά να εξαλείψεις ό,τι περισσεύει, να μαρκάρεις ένα κύκλο γύρω από το σατανά που μοιάζει αληθινός στα δικά σου μάτια και μετά να εξοντώσεις αυτόν τον σατανά (μαζί και τους γείτονές του και όποιον βρέθηκε κατά τύχει εκεί γύρω), ανοίγοντας έτσι μια και καλή τις πύλες του παραδείσου.
»Για όλο και περισσότερους ανθρώπους, το ισχυρότερο δημόσιο αίσθημα είναι μια βαθιά απέχθεια: απέχθεια των ανατρεπτικών για τον “ηγεμόνα”, απέχθεια των δυτικών για την Ανατολή, απέχθεια των ανατολικών για τη Δύση, απέχθεια των άθεων για τους θρησκευόμενους, απέχθεια των θρησκευόμενων για τους άθεους – απέχθεια σαρωτική, απεριόριστη, που ανεβαίνει και θεριεύει σαν εμετός από τα βάθη της μιας ή της άλλης απελπισίας. Αυτή η απέχθεια είναι ένα από τα στοιχεία του φανατισμού οποιουδήποτε είδους».
ΑΜΟΣ ΟΖ. (2018). Αγαπητοί ζηλωτές: Τρεις στοχασμοί. Αθήνα: Καστανιώτη, σ. 18.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου