«Περπατούμε σαν ίσκιοι αδειανοί μέσα στον πύρινο κύκλο που δένουν γύρω μας τα πράγματα και τα θάματα του Κόσμου.
»Γιατί η πιο μεγάλη δύναμη του Θεού είναι η φαντασία Του και η πιο μεγάλη χαρά του Θεού είναι η ανεξάντλητη φαντασία Του. Και το αγιόκλημα της αιώνιας άνοιξης που ανθίζει μέσα από την καρδιά του Θεού είναι πάλι το άνθισμα της φαντασίας Του. Μέσα στους ψίθυρους που βγαίνουν από το δάσος του Θεού, ακούμε τη γνώριμη γλώσσα του, τη μεγαλοπρεπή και ιερή. Αν την αφουγκραστούμε με ευλάβεια θα καταλάβουμε την παρουσία Του και θα του απαντήσουμε χαρούμενοι. Ναι Κύριε. Είμαστε μέσα στο απέραντα σχέδιο της Δημιουργίας Σου. Αγγίζουμε την πορφύρα Σου στο ρείθρο του αβλακιού που ποτάζει τα περιβόλια, και δεχόμαστε μέσα στις ανοιχτές φούχτες μας το δροσερό χαλάζι από το γέλιο Σου. Μην πάψεις να περπατάς πάνω στα χαμομήλια πλάι στα βήματά μας, και μην αφήσεις το αδύνατο χέρι μας από το κραταιό χέρι Σου, που μας οδηγεί προς τη χαρά της Ζωής! Αμήν!»
Στράτης Μυριβήλης. (1962). «Όταν μας χαμογελά ο Θεός», στο: Το λογοτεχνικό τέταρτο του Μυριβήλη. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σσ. 74-75.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου