ΠΗΓΗ: Deep Purple Official
«Η μόνη σαφής ανάμνηση που έχω είναι μια ηχογράφηση του “Child in Time”, πειρατική, απ’ το Ντούισμπουργκ το 1970, ο ήχος των Klipschorn ήταν πραγματικά εξαιρετικός, αισθητικά ήταν ίσως η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου, θέλω να το επισημάνω σε περίπτωση που μπορεί να χρησιμεύσει σε τίποτα η ομορφιά, τέλος πάντων πρέπει να το παίξουμε τριάντα ή σαράντα φορές, κάθε φορά μαγεμένοι απ’ τον Ίαν Γκίλαν που, με φόντο την ήρεμη αυτοκυριαρχία του Τζον Λορντ, περνούσε πατώντας κυριολεκτικά απ’ την ομιλία στο τραγούδι, μετά το τραγούδι στο ουρλιαχτό και ξανά πίσω στην ομιλία, αμέσως μετά ακολουθούσε το σόλο του Ίαν Πέις, είναι αλήθεια πως ο Τζον Λορντ το υποστήριζε με τον συνήθη συνδυασμό του αποτελεσματικότητας και μεγαλοπρέπειας, πάντως το σόλο του Ίαν Πέις ήταν σκέτη απόλαυση, μάλλον το ομορφότερο σόλο στην ιστορία του ροκ, μετά επέστρεφε ο Γκίλαν και τελείωνε το δεύτερο μέρος της θυσίας, ο Ίαν Γκίλαν πετούσε ξανά στο τραγούδι στο καθαρό ουρλιαχτό, και δυστυχώς λίγο μετά το κομμάτι τελείωνε και δεν είχαμε παρά να ξαναβάλουμε τη βελόνα στην αρχή για να συνεχίσουμε να ζούμε αιώνια έτσι, αιώνια δεν ξέρω, ήταν μάλλον αυταπάτη αλλά ωραία αυταπάτη, θυμάμαι είχα πάει με τον Αιμερίκ σε μια συναυλία των Ντιπ Περλπ στο Παλαί ντε Σπορ, ωραία συναυλία ήταν πάντως όχι τόσο καλή όσο αυτή στο Ντούισμπουργκ, ήμασταν γέροι, οι στιγμές τώρα θα γίνονταν σπάνιες, όλα αυτά όμως θα μας ξανάρχονταν τη στιγμή του θανάτου μας, του δικού του όπως και του δικού μου, σε μένα θα ήταν και η Καμίγ, πιθανόν και η Κέιτ, δεν ξέρω πως τα κατάφερα να γυρίσω πίσω, θυμάμαι πως είχα πάρει μαζί μου ένα κομμάτι χωριάτικο λουκάνικο και το μασούλαγα για ώρα, στο τιμόνι της Μερσεντές μου, χωρίς να νιώθω στ’ αλήθεια τη γεύση του».
ΜΙΣΕΛ ΟΥΕΛΜΠΕΚ. (2019). Σεροτονίνη, μτφρ. Γιώργος Καράμπελας. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, σσ. 207-208.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου