Ως εδώ;

Του ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αν έχουμε φθάσει στο σημείο μία αγία μορφή όπως ο Αρχιεπίσκοπός Αλβανίας Αναστάσιος, να δέχεται χυδαίες επιθέσεις και να αποκαλείται «άθυρμα τού ρωσικού κόσμου» επειδή αγωνιά για την ειρήνη, για την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας ή, επειδή συμπαρίσταται σε διωκόμενους από το ουκρανικό καθεστώς ρωσόφωνους επισκόπους, σημαίνει πως έχουμε φθάσει σε πολύ θλιβερό κατάντημα.

Είναι προφανές ότι η ελλαδική πολιτική ηγεσία πολύ σωστά, και για λόγους αρχής και λόγω της τουρκικής απειλής, έχει καταδικάσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Από το σημείο αυτό όμως ως την χυδαία και ολοκληρωτικού τύπου φίμωση κάθε σκέψης ή, ακόμη χειρότερα, ως την πλήρη αλλοίωση του εκκλησιαστικού ήθους, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Είναι κωμικοτραγικό άνθρωποι που ανακάλυπταν «εθνοφυλετισμό» στην παραμικρή μνεία των δεσμών Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, να καταπίνουν αμάσητο τον ουκρανικό εθνοφυλετισμό και είτε ως παραδουλεύτρες του Φαναρίου είτε ως εντεταλμένα όργανα της αμερικανοκρατιας, να αντικαθιστούν τη μέριμνα για το κοινό Ιερό Ποτήριο με την έγνοια για ένα ποτήρι της Coca Cola.

Αντιλαμβάνομαι ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι αιχμάλωτο. Συνεπώς, όπως συνέβη το 1821, με τον περιβόητο από τον άγιο Γρηγόριο Ε΄ αφορισμό της Επανάστασης, θα υπενθυμίσω τον τρόπο που ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αντέδρασε τότε, όταν καθησύχαζε με επιστολή του τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ότι «ο μεν Πατριάρχης βιαζόμενος παρά της Πόρτας σάς στέλλει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρτα, εσείς όμως να τα θεωρείτε ταύτα ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ θελήσεως του πατριάρχου».

Άνευ της θελήσεως λοιπόν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ας θεωρήσουμε (με καλή θέληση) και την κατάντια, που επιτρέπει σε όντως αθύρματα να πιάνουν στο στόμα τους τον Άγιο Αλβανίας.

ΠΗΓΗ: ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ