«[…] η ορμή προς τη Δημιουργικότητα εξισορροπεί την τάση της εντροπίας, τη χαίνουσα απειλή του μηδενισμού, ενός μηδενισμού ο οποίος υποδεικνύει στη νεωτερικότητα τα όριά της, τις απόλυτες συνέπειες του εγχειρήματός της. Αυτή η ανάγκη εξισορρόπησης, η αγωνιώδης αποφυγή της έλξης του χάους, φαίνεται ότι έχει ως επακόλουθο τη βαθύτατη, ενστικτώδη εκπαίδευσή μας στο να στοχαζόμαστε πάντοτε τη Δημιουργικότητα με όρους αγγελισμού, ως ένα υπέρτατο κανονιστικό πρότυπο. Αποτελεί μια έννοια ταμπού, ένα ιερό τέρας, ένα απρόσιτο τέμενος. Μπορεί λ.χ., η Αλήθεια, η Ειρήνη, η Αγάπη, η Πρόοδος ή η Δικαιοσύνη, να χάνουν κάποια στιγμή την αυταξία τους, να παραδίνονται σε μια πολυπρισματική ανάλυση, να παρασύρονται από το ποτάμι της διακειμενικότητας και της ερμηνευτικής, η Δημιουργικότητα όμως δεν χάνει ποτέ την πρωταρχική της αθωότητα. Ζει και αναπνέει σε μια προπτωτική κατάσταση, αμόλυντη από κάθε προπατορικό αμάρτημα, και σαν το καλό κρασί του αλκοολικού μπαίνει πάντα πρώτη στο λογαριασμό».
ΑΝΤΩΝΗΣ Λ. ΣΜΥΡΝΑΙΟΣ. (2009). Λατρεία και νεύρωση την Παιδαγωγική της Καινοτομίας. Σημειώσεις σε μια μετανεωτερική φιλοσοφία της παιδείας. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σσ. 40-41.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου