«Ποιος χωρισμός θα σε βαστάξει ανένδοτη / κι ακέρια;»

Ψυχή, μη λησμονείς την έπαρση.

Το άσπονδο που τρέφεις,

σαν έρωτας σκληρότατος υπάρχει

και εισχωρεί ως το μεδούλι του σκελετού,

που συγκρατεί του σώματος την ύψωση. 

Μη λησμονείς την έπαρση,

φαρμάκι αδυσώπητο, φάρμακο δυνατό

κρατάει την έκφραση άκαμπτη

και δυναμώνει η γνώση του χωρισμού. 

Ποιος χωρισμός θα σε βαστάξει ανένδοτη

κι ακέρια; Πώς ημπορεί

μια τέτοια να συγχωρήσει προσφορά;

Ω συμφορά, τα χέρια της αγάπης παραλύουν

και προχωρεί στο δρόμο της πορείας,

εξόριστος ο άνθρωπος. 

Δίχως της συγκατάβασης τη χάρη,

στεγνών’ η δύναμη την ευφορία του σώματος.

Σα θάνατος αδιέξοδος η δύναμη της έπαρσης,

σπάνιο, απαίσιο χάρισμα της μοναξιάς αγέρωχης. 

Μη λησμονείς την έπαρση.

Μονάχα, όταν σου γίνει δοκιμασία, ψυχή,

θα μάθεις τη σημασία

της άκρατης, σφοδρής υπερηφάνειας

το ακόρεστο μυστικό. 

ΖΩΗ ΚΑΡΑΛΛΗ. (2000). «Ψυχή, μη λησμονείς…», στο: Τα Ποιήματα (1940-1955). Αθήνα: Οι Εκδόσεις των Φίλων, σσ. 181-182.

Εμμανουήλ Τζάνες, Πιετά (1657)· 53,7χ46,7 εκ. [Συλλογή Βελιμέζη].