Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Θα μπορούσε να είναι σκηνή από κινηματογραφική ταινία. Όμως δεν είναι. Όπως προκύπτει από το ντοκιμαντέρ, πρόκειται για πραγματικό γεγονός, που είναι προανάκρουσμα της εμφάνισης ενός νέου κόσμου κι ενός νέου ανθρώπου: κόσμου βαρβαρότητας και ανθρώπου βάρβαρου. Ο υβριστής της γυναίκας η οποία ζητά ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι νερό για να ζήσει, πετά στα σκουπίδια την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου της. Για πολλούς, ο υβριστής επαναστατεί τάχαμου εναντίον της συνωμοσίας ξένων κέντρων και κυκλωμάτων, εκφοβίζοντάς τον ότι ο κάθε Άλλος θα του πάρει την πατρίδα και την θρησκεία του. Βλέποντας το βίντεο και ακούγοντας τον υβριστή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, νιώθω πως ο πραγματικός πολιτισμός βρίσκεται στην «ελάττωση των ιχνών του προπατορικού αμαρτήματος», κατά τον σοφό λόγο του Charles Pierre Baudelaire. Έναντι ετούτης της βαρβαρότητας ποιο, άραγε, μπορεί να είναι το γιατρικό; Μα, η ποίηση βέβαια: «[…] τίποτα δεν ζήτησα / Στάθηκα μόνο αντίκρυ σου / Ένα ρόδο φυτρωμένο στην πέτρα του χρησμού / Και στον πηλό μου τρεις φορές ο Άγγελος εφύσηξε / Τον Ήλιο τον Νοητό / Να ευαγγελίσει την Έρημο […]»· (ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ – ΠΟΘΟΥ. (1995). Επί Πτερύγων Ανέμων. Αθήνα: Καλέντης, σ. 15).
Θα μπορούσε να είναι σκηνή από κινηματογραφική ταινία. Όμως δεν είναι. Όπως προκύπτει από το ντοκιμαντέρ, πρόκειται για πραγματικό γεγονός, που είναι προανάκρουσμα της εμφάνισης ενός νέου κόσμου κι ενός νέου ανθρώπου: κόσμου βαρβαρότητας και ανθρώπου βάρβαρου. Ο υβριστής της γυναίκας η οποία ζητά ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι νερό για να ζήσει, πετά στα σκουπίδια την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου της. Για πολλούς, ο υβριστής επαναστατεί τάχαμου εναντίον της συνωμοσίας ξένων κέντρων και κυκλωμάτων, εκφοβίζοντάς τον ότι ο κάθε Άλλος θα του πάρει την πατρίδα και την θρησκεία του. Βλέποντας το βίντεο και ακούγοντας τον υβριστή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, νιώθω πως ο πραγματικός πολιτισμός βρίσκεται στην «ελάττωση των ιχνών του προπατορικού αμαρτήματος», κατά τον σοφό λόγο του Charles Pierre Baudelaire. Έναντι ετούτης της βαρβαρότητας ποιο, άραγε, μπορεί να είναι το γιατρικό; Μα, η ποίηση βέβαια: «[…] τίποτα δεν ζήτησα / Στάθηκα μόνο αντίκρυ σου / Ένα ρόδο φυτρωμένο στην πέτρα του χρησμού / Και στον πηλό μου τρεις φορές ο Άγγελος εφύσηξε / Τον Ήλιο τον Νοητό / Να ευαγγελίσει την Έρημο […]»· (ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ – ΠΟΘΟΥ. (1995). Επί Πτερύγων Ανέμων. Αθήνα: Καλέντης, σ. 15).
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΑΡΟΥΦΑΛΗΣ· «Άμπελος», λάδι σε ξύλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου