Η Υπουργός Παιδείας στην Κρατική ΕΡΤ

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Στην Κρατική ΕΡΤ, την απολύτως εξαρτημένη από την κυβερνητική προπαγάνδα, τώρα, αυτές τις βραδινές ώρες, «παίζεται» ένα πολύ καλά στημένο παιχνίδι προπαγάνδας μιας εκπαίδευσης που, υποτίθεται, προσφέρει παιδεία στα ελληνόπουλα. Καλεσμένη η πάντα χαμογελαστή Υπουργός Παιδείας κα Σοφία Ζαχαράκη. Συντονιστής δημοσιογράφος και τρεις καλοστημένοι απέναντι από την υπουργίνα μας δημοσιογράφοι, κάνουν ερωτήσεις χωρίς περιεχόμενο, που να παραπέμπει σε ουσιαστικά ζητήματα ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Το ευτύχημα ή δυστύχημα (όπως θέλετε πάρτε το), για εμάς τουλάχιστον, για όσους δηλαδή ασχολούμαστε με την ΠΑΙΔΕΙΑ των νέων, που έχουμε υπομονή και βλέπουμε αυτή τη συνέντευξη και πάντοτε θέτουμε σπουδαία θέματα για συζήτηση, για την υπουργίνα μας και τους δημοσιογράφους που λένε ότι συζητούν μαζί της -μάλλον δεν συζητούν, απλά την ακούνε να μιλάει- είναι πάρεργα, δεν έχουν σημασία. Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι, η λαλίστατη υπουργίνας μας δεν θα μπορούσε να απαντήσει σε ερωτήματα, αν απέναντί της είχε δημοσιογράφους που δεν θα της «χάριζαν κάστανα». Καταγράφω μερικά: Πιστεύει, πράγματι, η υπουργίνα μας πως όλα τα σχολεία προσφέρουν ΠΑΙΔΕΙΑ; Έχει άραγε καταλάβει πως τα σχολεία από το Δημοτικό έως το Πανεπιστήμιο, ως μόνο σκοπό έχουν να εγχειρήσουν στους νέους ένα «χαρτί», -έτσι λέμε πια το πτυχίο- αφού στη μετάπειτα ζωή τους θα το εξαργυρώνουν ανάλογα με τις περιστάσεις και την καπατσοσύνη που, κακά τα ψέματα, το σύστημα τους διδάσκει; Έχει καταλάβει πως η νοθεία των πάντων έχει εθίσει τους πάντες και ο μιθριδατισμός μας είναι το μόνο αμυντικό μας όπλο; Σήμερα τα προβλήματα της εκπαίδευσης είναι μόνο η χρήση των κινητών τηλεφώνων στα σχολεία, και το ποινολόγιο που επιβάλλεται στους μαθητές όταν κάνουν χρήση εντός του σχολικού περιβάλλοντος ή, το επί δεκαετίες εξεταστικοκεντρικό σύστημα, με στόχο την πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο; Ρητορικά τα ερωτήματα; Όχι, βέβαια. Απεναντίας είναι αληθινά, πέρα για πέρα. Αν στην κα υπουργίνα μας και στους δημοσιογράφους που τη λιβανίζουν, έχει απομείνει λίγος κοινός νους κι ολίγη εκπαιδευτική ευαισθησία, απαραίτητη για να αλλάξει επιτέλους κάτι σ’ αυτή την ελλαδική εκπαίδευση των παιδιών μας, ας συζητήσουν σοβαρά τα τεράστια προβλήματά της, τα οποία καθημερινά τα έχουμε μπροστά μας αλλά, δυστυχώς, αρνούμαστε να τα θεραπεύσουμε.