Ηττημένη Ελλαδική Εκκλησία

Χθες και σήμερα, αφιέρωσα λίγο από τον χρόνο μου στις χειροτονίες τριών επισκόπων. Πλούσιο φωτογραφικό ρεπορτάζ μπορεί κανείς να δει στο ORTHODOXIA INFO Διόλου περίεργη η ομολογία μου: η Ελλαδική Εκκλησία είναι νεκρωμένη νοήματος εδώ και δεκαετίες. Οι εικόνες μαρτυρούν ετούτη τη νέκρωση. Δυστυχώς, αυτό είναι το εκκλησιαστικό σκηνικό στην πατρίδα μας. Α.Ι.Κ.

Ιδού:

«Τουλάχιστον να συνειδητοποιούσαν οι Επίσκοποι ότι η συντήρηση των κοσμικών εξουσιαστικών τους κεκτημένων δεν τους εξασφαλίζει από την κοινωνική (την ουσιαστική) περιθωριοποίηση. Ακόμα και η μεγαλόπρεπη αυτοκρατορική αμφίεση, όταν δεν παραπέμπει σε νόημα ζωτικής αλήθειας, τους μεταβάλει σε εκτός τόπου και χρόνου χρυσοστόλιστους κούκλους, γραφικές φιγούρες ανούσιου φολκλόρ. Όσα οικοδομήματα κοινωνικής πρόνοιας κι αν έχουν στο ενεργητικό τους, όση οργανωτική πολυμέρεια δραστηριοτήτων, είναι ανύπαρκτοι όταν αγνοούν την πρωταρχική τους αποστολή και ευθύνη».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ. (1999). «Η εκλογή Αρχιεπισκόπου», στο: Η παρακμή ως πρόκληση. Αθήνα: «Νέα Σύνορα» - Α. Α. Λιβάνη, σ. 221.

«[…], έχει τεράστια δυσκολία η Εκκλησία μας να συντονιστεί με το παρόν, με τον σύγχρονο κόσμο, αυτόν στον οποίο είναι υποχρεωμένη να απευθύνει τη διδασκαλία της και το μήνυμά της, το κήρυγμά της. Είναι μια Εκκλησία στραμμένη στο παρελθόν, ενθυμούμενη, αναλογιζόμενη και νοσταλγούσα παλιές ένδοξες μέρες, ανήμπορη να απευθυνθεί στον σημερινό άνθρωπο. Και, μαζί με αυτό, είναι μια Εκκλησία η οποία δεν σκέφτεται. Δεν σκέφτεται τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, της ύπαρξης. Έχει έναν λόγο κοινοτοπικό, κούφιο, που περνάει πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων. Δες, ας πούμε, το θέμα των αμφίων των επισκόπων. Είναι κωμωδία. Το να φοράς τον σάκο, αυτό το αυτοκρατορικό ένδυμα με τα κουδούνια, δείχνει έλλειψη καλού γούστου. Δεν μπορούσε επιτέλους να γίνει λιτότερη η στολή των επισκόπων; Εκτός και αν κάθε επίσκοπος σ’ ένα οποιοδήποτε χωριό αισθάνεται διάδοχος του βυζαντινού αυτοκράτορος, με τη μίτρα στο κεφάλι. Ούτε σε αυτόν τον απλό ενδυματολογικό συντονισμό με την κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει».

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ. (2020). Έντεκα συναντήσεις. Συζητώντας με τον Στρατή Μπουρνάζο. Αθήνα: Πόλις, σσ. 185-186.

«Η μη συμμετοχή των λαϊκών και του κλήρου στην εκλογή των επισκόπων δημιούργησε εντός της Εκκλησίας μία κλειστή ομάδα, που τη συναποτελούν τα μέλη της Ιεραρχίας και οι υποψήφιοι επίσκοποι, άπαντες άγαμοι κληρικοί. Η ομάδα αυτή, απομονωμένη από το υπόλοιπο πλήρωμα της Εκκλησίας, συνιστά ένα είδος μονοπωλίου μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα. Το μονοπώλιο αυτό διέπεται από δύο λειτουργίες. Η μία είναι εκείνη που προσδιορίζεται από την ανάγκη να προβληθεί ένα κοινό μέτωπο προς τα έξω. Αποτέλεσμα αυτής της λειτουργίας είναι αφενός η επιβολή στο εσωτερικό της ομάδας, με μεγάλη επιτυχία, ομοιόμορφης σκέψης και βιώματος, αφετέρου να περιορίζονται ασφυκτικά οι δυνατότητες αυτοκριτικής και αυτοελέγχου.

»Μια δεύτερη λειτουργία του μονοπωλίου εκφράζεται στην αδυναμία της ομάδας να "κατανοήσει" τα ουσιαστικά προβλήματα του πληρώματος της Εκκλησίας. Επειδή δηλαδή η ανέλιξη των κατώτερων μελών της ομάδας εξαρτάται μόνο από την απόφαση των μελών που κατέχουν την ανώτερη θέση μέσα σ' αυτήν (από τα μέλη της Ιεραρχίας), τα κατώτερα μέλη (οι υποψήφιοι) αγωνίζονται να εξασφαλίσουν την ψήφο των ιεραρχών. [...] Εν τω μεταξύ αναφύονται διαφορές και συγκρούσεις στους κόλπους της ομάδας που δεν αφορούν τα προβλήματα των πιστών και τη μαρτυρία της Εκκλησίας στον κόσμο αλλά τον αγώνα επικράτησης μέσα στην ομάδα».

π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΙΝΑΚΟΥΛΑΣ. (2007). «Ψήφω κλήρου και λαού». Μια νέα πρόταση για την εκλογή των επισκόπων. Αθήνα: Εν πλω, σσ. 15-16.