Αλωπεκίζειν προς ετέραν αλώπεκα

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Πουρνό πουρνό –ώρα 06:15 όπως λένε εδώ στη Λέσβο, πριν καλά καλά ανοίξω το σχολειό, Τράπεζα Θεμάτων (Θυμάτων θα την έλεγα) είναι αυτή-, στην πιάτσα των ΤΑΧΙ που βρίσκεται έξω απ’ το σχολειό, ο ένας ταξιτζής έλεγε στον άλλο ταξιτζή: «ΟΠΕΚΕΠΕ! Γειά σου ΟΠΕΚΕΠΕ!» Και να ‘ταν μόνο ο ΟΠΕΚΕΠΕ, είπα στον έναν ταξιτζή - γνωστός άλλωστε, με ταξιδεύει εντός της πόλεως της Μυτιλήνης, αφού αμάξι δεν διαθέτω.

Δεκαετίες τώρα, όχι μόνο ο ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά κάθε δημόσιος τομέας, στη σχέση του με κρατικοδίαιτους ιδιώτες καταληστεύουν το δημόσιο χρήμα. Από που να το πιάσει κανείς, το κράτος κλέφτη; Υπουργεία; Τοπική Αυτοδιοίκηση; Δημόσια Εκπαίδευση; Δημόσιοι Οργανισμοί; Είναι τα μακριά χέρια κρατικού χρήματος. Κράτος διεφθαρμένο με διεφθαρμένους διευθυντές και υπαλλήλους.

Ο μακαρίτης Πάνος Κ. Θασίτης, ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, γεννημένος στον πανέμορφο Μόλυβο (1923), με Μικρασιατική καταγωγή (Μοσχονήσια και Αϊβαλί) και μόνιμα εγκατεστημένος στη Μητέρα Θεσσαλονίκη (πέθανε το 2008), πολιτικοποιημένος θα ΄λεγα ποιητής, έχει γράψει ένα ποίημα που ταιριάζει στην περίσταση του κράτους κλέφτη και των δημοσίων υπαλλήλων του, που πιστά το υπηρετούν:

Έφριξε σαν πήγε ο ίδιος, με τα ίδια του τα μάτια και τα είδε.

Τόση ρεμούλα, τέτοιο χάλι που να το φανταστεί.

Έβγαλε ευθύς διαταγές τη μια πάνω στην άλλη,

ήλεγξε, καυτηρίασε, τιμώρησε, κάτι να διορθώσει,

κάτι να περισώσει απ’ την καταστροφή.

Οι άλλοι, οι από πάνω, μάθαιναν βέβαια ταχτικά τα νέα

τον ζήλο του λαμπρού νέου επάρχου

την ακάθεκτη έφεσή του για ευποιία, χρηστή

φιλόπτωχο διοίκηση κλπ.

Μα δεν ανησυχήσαν. «Θα του περάσει» είπαν,

«κι άμα δεν του περάσει

και κάνει τώρα πως δεν ξέρει,

τον αντικαθιστούμε, τον διαγράφουμε,

τον εξαφανίζουμε στο κάτω-κάτω.

Το ίδιο μας κάνει συνεπώς κι αν του περάσει

κι αν δεν του περάσει».

Η αλήθεια είναι, πως του πέρασε και του παραπέρασε.

Ούτε να τον παραμερίσουνε χρειάστηκε

ούτε βέβαια –τον άνθρωπο!– να τον εξαφανίσουν.

Ήδη, γοργά ανέρχεται κι έχει λαμπρό το μέλλον.

Από τη συλλογή «Ελεεινόν Θέατρον...». (1980). Αθήνα: Κέδρος, σ. 18· ο τίτλος του ποιήματος είναι: «Ελληνική Επαρχία μ.Χ.».

Και μη χειρότερα… Στο Ελλαδιστάν, η «τέχνη» ο κλέψας του κλέψαντος, η νοοτροπία του «αλωπεκίζειν προς ετέραν αλώπεκα», δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ποτέ.