Είσαι αυτό που φαίνεται;

Του ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΡΔΗ

Σύμφωνα με όσα είπε ο Αρίστος Δοξιάδης, δεν είχε παρά μια τυπικά εξωτερική σχέση με την εταιρεία που άφησε στο δημόσιο το χρέος των 8 εκατομμυρίων. Μας κάλεσε να εμπιστευτούμε την επίσημη εικόνα της περίστασης. Βέβαια, όσοι έχουν κάποια σχέση με το ελληνικό επιχειρείν και δεν έχουν υποστεί λοβοτομή ή κατάταξη Ι7 στην στράτευση ξέρουν ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του πολύπτυχου των εξωχώριων εταιρειών του σκανδάλου φοροδιαφυγής.

Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο βουλευτής Παπαδόπουλος αφού βανδάλισε τα χαρακτικά στην Εθνική Πινακοθήκη, μας κάλεσε να εμπιστευτούμε την απλή σύγκριση: τις μορφές των χαρακτικών σε σχέση με τις συνήθεις εικόνες των ναών. Πρόκειται για καταφανή αλλοίωση. Βέβαια, αν ο κύριος βουλευτής είχε επισκεφθεί τη γωνία Καρόλου Σατωβριάνδου, το στέκι του έσχατου αυτοεξευτελισμού των τοξικοεξαρτημένων, θα έβλεπε τα ίδια τρομώδη χαρακτηριστικά, προσώπων μιας απόλυτης απόγνωσης, ίσως τα μοντέλα των χαρακτικών και θα συνειδητοποιούσε την θεολογία των έργων που έσπασε. Ο τρόμος είναι η ζωή των χριστιανών ή πιστών στο απώτατο όριο του κοινωνικού τίποτα.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε μια επίκληση του παρόντος φαίνεσθαι.

Το τρέχον ορατό γίγνεσθαι, αφυδατώνεται από οποιονδήποτε αναστοχασμό και ορίζει τον μικρό και μεγάλο κόσμο. Αυτήν την πνευματική ατμόσφαιρα του συμπαγούς αυτοναφορικού ρεαλισμού συγκροτεί ο τρέχων παγκόσμιος αστερισμός των «μεγάλων» (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία κ.λπ.) και διηθημένη μέσω των λεγόμενων κοινωνικών δικτύων απολαμβάνουν οι «νεόπτωχοι» μεταφορείς των μικροδόσεων του κυνισμού.

Ο παροντισμός αναδεικνύει τον ρεαλισμό ως απομάγευση και απέκδυση ενός περιττού στολισμού του ατομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, ως μια αναγκαία ενδοσκόπηση μετά από ένα χαοτικό πάρτι φαντασιώσεων, ανώφελων εορτασμών και πλουμιστών βιότοπων. Υπογραμμίζεται με τρόπο, σχεδόν ύποπτο, η έννοια των συμπαγών αδιατάραχτων γεω-κοινωνικών σχηματισμών: π.χ., η Κίνα ως αδιατάραχτη κοινωνική δομή, η Ρωσία ως αμετάβλητη θεοκρατία κ.λπ., κ.λπ. αλλά εμμέσως αναδεικνύεται η υπεροχή τους έναντι μιας «μαλθακής Δύσης».

Η ανάδυση της «γεωπολιτικής» και η κατίσχυση της έναντι της «μαλακής» πολιτικής των ιδεών και των κανόνων, δεν συνιστά μια προσαρμογή και γείωση προς τις σταθμισμένες και υπολογισμένες ανάγκες. Αποτελεί με ένα τρόπο μια επιβολή ενός status quo, μέσω της ιδεολογίας του ρεαλισμού. Ο ρεαλισμός εναντίον των κανονιστικών ιδεών, δεν αποτελεί επιστημολογικό διακύβευμα αλλά συνιστά την οργάνωση του τρέχοντος κυρίαρχου πλέγματος, τον σκελετό ενός τρέχοντος κομφορμισμού.

Η παρουσίαση της Τεχνολογίας, ως αυτόνομης περιοχής, απρόσιτης από κοινωνικούς περισπασμούς και εισόδους αποτελεί μια ιδεολογική στάση που σχηματοποιείται με τα υλικά μιας παραλυτικής τεχνοφοβίας. Τα Κοινωνικά Μέσα Δικτύωσης, διάσπειραν τον τζόγο, την πορνογραφία, αλλά ανέδειξαν καινοφανείς επιδόσεις της Τέχνης, της οργάνωσης του κοινωνικού της παγκόσμιας διασποράς της γνώσης.

Ο τρόμος για την Τεχνητή Νοημοσύνη είναι «ομόσταυλος» με τον τρόμο του γεωπολιτικού ρεαλισμού, και της λατρείας της φωτογραφίας της στιγμής των Δοξιάδη Παπαδόπουλου.

Είναι προφανές πως δεν θα τρομάξουμε ούτε θα εγκλωβιστούμε στον παροντισμό της αντιγραφικής απεικόνισης.

ΠΗΓΗ: Hypothesis