Γράφει η ΣΥΛΙΑ ΣΑΚΑΡΑΚΗ· μαθήτρια της Β΄ Λυκείου στο Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Βρισκόμαστε στην Αθήνα. Είναι 28 Φεβρουαρίου 2023 και μια οικογένεια αποχαιρετάει το παιδί της στον σταθμό του τρένου, όπου αυτό το τρένο είχε προορισμό την Θεσσαλονίκη. Το ένα από τα δυο παιδιά της οικογένειας έφευγε για την σχολή που σπούδαζε σ' αυτή.
(Η μαμά ισιώνει και κουμπώνει το μπουφάν του παιδιού της ενώ προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα της).
Μαμά: Να προσέχεις παιδί μου. Και μην ξεχάσεις, να μας παίρνεις τηλέφωνο κάθε μέρα.
Φοιτητής: Ναι, μαμά μην ανησυχείς, θα σας παίρνω τηλέφωνο κάθε μεσημέρι.
(Ο μπαμπάς του δίνει ένα χαλαρό χτύπημα στον ώμο αλλά και εκείνος είναι πολύ συγκινημένος και ανήσυχος).
Μπαμπάς: Να είσαι δυνατός παλικάρι μου, μην τα παρατήσεις ποτέ και ό,τι χρειαστείς θα είμαστε δίπλα σου. Αν συμβεί οτιδήποτε, να μας πάρεις τηλέφωνο.
(Η μαμά σφίγγει το χέρι του παιδιού της).
Μαμά: Σ' αγαπάμε πολύ, μην μας ξεχάσεις!
Φοιτητής: Και εγώ σας αγαπάω, θα μου λείψετε!
Αδελφή: Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός, γιατί πρέπει να φύγεις; κάτσε λίγο ακόμα μια μέρα σε παρακαλώ.
Φοιτητής: Έλα βρε μικρή, δεν φεύγω και για πάντα. Σε λίγο καιρό θα είμαι πάλι πίσω για τις διακοπές του Πάσχα.
Αδελφή: Και εμένα ποιος θα με βοηθάει στα μαθήματα; ποιος θα παίζει μαζί μου; ποιος θα με προσέχει;
Φοιτητής: Εγώ θα σε προσέχω, απλά θα είμαι μερικές ώρες μακριά σου, μην στεναχωριέσαι.
(Κάνουν μια αγκαλιά όλοι μαζί και ο φοιτητής φεύγει).
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Αχ! και που να 'ξεραν ότι αυτή η αγκαλιά θα ήταν και η τελευταία τους! Που να 'ξεραν ότι η υπόσχεση για τα καθημερινά τηλέφωνα θα έμενε ανεκπλήρωτη. Ο φοιτητής μπήκε στο τρένο. Μετά από λίγη ώρα παίρνει την μητέρα του τηλέφωνο και της λέει:
Φοιτητής: Έλα μαμά, με ακούς; Τώρα ξεκινάμε, θα σε πάρω μόλις φτάσω.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Καθώς το τρένο ταξιδεύει και τα φώτα της πόλης αρχίζουν να απομακρύνονται, η νύχτα σκεπάζει τις ράγες. Ο φοιτητής κοιτάει το κινητό του για τελευταία φορά, πριν αρχίσει να διαβάζει το βιβλίο του. Ήταν ένα μήνυμα από την αδελφή του. Το μήνυμα έλεγε: “πάρε με όταν φτάσεις”. Εκείνος, ξέγνοιαστος και χαμογελαστός, απάντησε ένα “εντάξει”, με τρεις καρδιές δίπλα από τη λέξη. Λίγες ώρες αργότερα, στην κοιλάδα των Τεμπών, η σιωπή της νύχτας έσπασε με έναν απόκοσμο ήχο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, τα όνειρα, οι υποσχέσεις, οι αναμνήσεις και τα χαμόγελα χάθηκαν στη φωτιά και στο χάος. (Φωνητικό “δεν έχω οξυγόνο”). Η αστυνομία βρήκε τον φοιτητή σκοτωμένο και κάλεσαν την κλήση εκτατής ανάγκης που είχε στο κινητό του. Η έκτακτη ανάγκη ήταν η μητέρα του...
Μαμά: Τι; Πότε; Πως; Δεν σας πιστεύω... Γιάννη! Γιάννη! Το παιδί μας. Το τρένο στα Τέμπη... πρέπει να πάμε στα Τέμπη.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Η οικογένεια αποχαιρέτησε το νεκρό παιδί τους για τελευταία φορά και η ζωή συνεχίστηκε. Όμως, τίποτε δεν ήταν όπως πριν. Το δωμάτιο του παιδιού έμεινε ανέγγιχτο, τα ρούχα του, τα βιβλία του. Όλα ήταν ανέγγιχτα, ακόμα και το κινητό του όπου το είχαν βάλει οι γονείς του πάνω στο γραφείο του. Βέβαια, πλέον ήταν κλειστό, μια κλειστή, μαύρη και σπασμένη οθόνη κινητού η οποία δεν θα άναβε ξανά ποτέ, και ποτέ δεν θα έγραφε ξανά “κλήση από τη μαμά”. Η μητέρα του φοιτητή έμαθε να μαγειρεύει πια για τρια μέλη της οικογένειας. Όμως, στο τραπέζι έβαζε τέσσερα σερβίτσια, με την ελπίδα ότι ο μεγάλος της γιος θα ερχόταν για φαγητό. Ο πατέρας έβγαινε στο μπαλκόνι και κοίταζε το δρόμο της γειτονιάς περιμένοντας να δει το παλικάρι του να περπατάει προς το σπίτι. Όσο για την μικρή αδελφή; Έμαθε να διαβάζει μόνη της και κάθε φορά που άκουγε ή έβλεπε την λέξη τρένο, την έπιανε σφίξιμο στη καρδιά της κι έκλαιγε. Μπορεί η οικογένεια του να έμαθε να ζει χωρίς το παιδί της αλλά ποτέ δεν θα το ξεχάσει. Πάντα θα το έχει στην καρδιά της και πάντα θα μάχεται γι' αυτό.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: ΤΑ ΝΕΑ
[Οι μαθητές έχουν πολλές ευαισθησίες. Κι οι δάσκαλοι οφείλουμε να τις αναδεικνύουμε. Όπως ακριβώς μας τις προσφέρουν. Ιδιαίτερα όταν αυτές συμπίπτουν με τραγικά γεγονότα, όπως το έγκλημα των Τεμπών. Α.Ι.Κ.].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου