Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Εχθές ήμουν προσκεκλημένος στη βάφτιση δύο νέων, αλβανικής καταγωγής: βαφτίστηκαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Νικόλαος και Αλέξανδρος τα καινούργια ονόματά τους. Ο ένας μάλιστα ήταν μαθητής μου. Εδώ και δύο χρόνια σπουδάζει στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων & Μηχανικών Υπολογιστών Θεσσαλονίκης. Ο άλλος, από τη νέα σχολική χρονιά θα φοιτήσει στη Γ΄ Γυμνασίου. Η οικογένειά τους, από εκείνες που λες ότι αγαπούν και τιμούν τη νέα πατρίδα τους (από την Αλβανία, μετανάστες εδώ και τρεις δεκαετίες στη Μυτιλήνη). Ήταν μια βάφτιση συγκινητική. Τις χαίρεσαι, γιατί δεν είχε φανφάρες και επίδειξη αλλά ταπεινότητα, σεβασμό και καλή γνώση από τους βαπτιζόμενους της μυστηριακής εισόδου, ως νέα μέλη, προς την Εκκλησία. Σ’ αυτό, βέβαια, συμβάλλαν και οι ιερείς που τέλεσαν τη βάφτιση.
Ακολούθησε το παραδοσιακό γλέντι, σε παραθαλάσσιο ταβερνάκι. Από την οικογένεια των νεοφώτιστων, προσκεκλημένοι συγγενείς τους Αλβανοί: αξιοπρεπέστατη η παρουσία τους. Από την πλευρά των δύο νονών, προσκεκλημένοι στενοί συγγενείς και φίλοι. Όμως, προσκεκλημένοι ήταν και φίλοι των παιδιών που βαφτίστηκαν, συμμαθητές και συμφοιτητές του Νίκου, ελληνόπουλα και αλβανόπουλα. Κάποιοι ήταν και από την τάξη του Νίκου, όταν ήταν μαθητής Λυκείου. Κι αυτοί μαθητές μου. Γλέντησαν και χόρεψαν με την ψυχή τους. Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι. Τα πρόσωπά του λαμπερά, φωτεινά, με όνειρα για το μέλλον. Τα βλέμματά τους, η συζήτηση και η διασκέδασή τους, ήταν το καλύτερο μάθημα που μπορεί να πάρει ένας δάσκαλος από πρώην μαθητές του. Είναι αυτό που λέει ο Olivier Clement, στο βιβλίο του Το πνεύμα του Σολζενίτσιν: «Τίποτα δεν είναι αλήθεια πιο εύκολο παρά να βάλει κανείς τους νέους στη σειρά και να τους δει μόνο σαν παιχνίδια του είδους, όμοια σπρωγμένους από την ίδια απρόσωπη δύναμη».
Η Μυτιλήνη από ψηλά, από τον αύλειο χώρο του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου, όπου τελέστηκε η βάφτιση του Νίκου και του Αλέξανδρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου