«Πρέπει να διαφυλάξουμε τη μνήμη του Ολοκαυτώματος, από τους ακροδεξιούς και από τους επιστημονικοφανείς αρνητές του, και να το αναλογιζόμαστε διαρκώς. Μνήμη όμως του Ολοκαυτώματος σημαίνει πρωτίστως αδιάκοπο αγώνα κατά του αντισημιτισμού και των κάθε λογής μεταμορφώσεών του. Σημαντικό ρόλο εδώ σε αυτόν τον αγώνα κατά του πάντοτε ανθηρού σντισημιτισμού, στον τόπο μας και σε όλες τις Ορθόδοξες χώρες, θα όφειλε να παίξει – αλλά δεν παίζει – η Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι η μόνη χριστιανική Εκκλησία που δεν έχει εκδώσει ένα επίσημο κείμενο στο οποίο να καταδικάζει ρητά και κατηγορηματικά τον αντισημιτισμό και να απολογείται για το κακό που έκανε η χριστιανική Ευρώπη στα τέκνα του Αβραάμ».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ. (2018). Για το Ολοκαύτωμα. Αθήνα: Πόλις, σσ. 28-29.
«Όσοι πιστεύουν στην μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος, όταν λάβουν μέρος σε μια πορεία επετειακή ή εξ αφορμής κάποιου αντισημιτικού επεισοδίου, φωνάζουν, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι: ”Ποτέ ξανά”. Όταν λες “ποτέ ξανά”, σημαίνει πως φοβάσαι ότι δεν είναι μοναδικό, ότι δεν είναι κάτι που έγινε μια φορά και δεν ξαναγίνεται. Όταν λες “ποτέ ξανά”, σημαίνει ότι μέσα σου έχεις το φόβο πως μπορεί να ξαναγίνει. Ανήκω και εγώ σε αυτούς που φοβούνται ότι μπορεί να ξαναγίνει. Όχι με την ίδια μορφή βέβαια. Όλο το έργο του Πρίμο Λέβι το διαπερνά αυτός ο φόβος. Δεν έπαψε να μιλά και να γράφει για το Άουσβιτς μέχρι την τελευταία του πνοή, επειδή ακριβώς πίστευε ότι τίποτε δεν εγγυάται πως οι άνθρωποι δεν θα ξαναβρεθούν αντιμέτωποι με μια τέτοια φρίκη».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ. (2020). Έντεκα συναντήσεις. Συζητώντας με τον Στρατή Μπουρνάζο. Αθήνα: Πόλις, σ. 374.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου