Σκάνδαλα Κληρικών

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Ζοφερή η εκκλησιαστική πραγματικότητα των τελευταίων ημερών. Από τη μια μεριά κληρικοί κατηγορούνται για τον σκανδαλώδη και ανήθικο βίο τους κι από την άλλη δημοσιογράφοι και γύρω από την Εκκλησία λαλίστατοι γραφιάδες, γίνονται δικαστές της παραβατικής συμπεριφοράς των κληρικών. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Πάντοτε υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Ο αείμνηστος Νίκος Ματσούκας, συχνά το ‘λεγε στους φοιτητές του: «τα πεντόσταγμα της ορθόδοξης σωτηριολογίας κορυφώνεται στη συγκλονιστική ρήση του Μάξιμου Ομολογητή: “Συγγνωστόν γαρ, ου τιμωρητόν, η ασθένεια”. (PG. 91,716C)». Όμως, ποιοί από τους λαλίστατους γύρω από την Εκκλησία γραφιάδες διαβάζουν σήμερα Μάξιμο Ομολογητή; Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κριτική, η διαπόμπευση, απάνθρωπη πέρα για πέρα, πριν ακόμη οι κάθε λογής παρεκτρεπόμενοι δικασθούν και καταδικασθούν. Υπάρχουν, έλεγε, ο αείμνηστος Νίκος Ματσούκας «δημοσιογράφοι που με τον καημό για κάθαρση της Εκκλησίας και για τη μη συγκάλυψη των σκανδάλων, επιστρατεύουν παρεκτρεπόμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, ακόμη και ψυχοπαθείς από το χώρο του μοναχισμού και άλλων εκκλησιαστικών οργανισμών, και στήνουν ολόκληρες εκπομπές. Ενώ θα μπορούσαν να θεραπεύσουν τον καημό τους και να προστατεύσουν την Εκκλησία (!), παραδίδοντας τα στοιχεία στα αρμόδια εκκλησιαστικά όργανα, προτιμούν τη διαπόμπευση των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων. Και μάλιστα αυτονοήτως η διαπόμπευση αφορά κυρίως – τι άλλο για τους προοδευτικούς – ερωτικά σκάνδαλα!», (Ο Σατανάς, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη, σσ. 25-26). 

Αν και είναι αμφίβολη η γιατρειά των εκκλησιαστικών σκανδάλων - όσο να το επιθυμούν Εκκλησία και Κράτος - πιστεύω πως κάθε φορά που τα ΜΜΕ θα προβάλλουν σκάναδαλα κληρικών, δυστυχώς δεν βλέπω να τίθενται εκείνες οι προϋποθέσεις, θεολογικές πρωτίστως, που θα γιατρέψουν αυτό το κακό. Πέρα από την τόλμη, νομίζω ότι χρειάζεται και η ευαισθησία, την οποία δεν την έχουν ούτε οι μητροπολίτες που χειροτονούν κληρικούς, ούτε κι εκείνοι που επιθυμούν να ακολουθήσουν την ιεροσύνη. Οι τελευταίοι, κυρίως, οφείλουν να έχουν την «αγία ευαισθησία» της κλίσης προς την ιεροσύνη. Και οι μητροπολίτες οφείλουν να δώσουν ένα τέλος σ' εκείνα τα στερεότυπα «θρησκευτικού ψυχολογισμού», τα οποία πλαισιώνουν την εικόνα μιας Εκκλησίας να χειροτονεί ιερείς που κινούνται σε δαιδάλους θρησκευτικής ψυχοπαθολογίας.