Του π. ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΟΥΡΤΗ
Όσοι ζήσαμε τον και με τον καθηγητή Χρυσόστομο Σταμούλη είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα. Πως δεν βαρεθήκαμε την ζωή. Αντιθέτως την αγαπήσαμε πιότερο. Γνωρίζοντάς τον καλά από το 1985 μαζί του φτιάχτηκε μία παρέα αντιστασιακών. Αντιστασιακών απέναντι στην μιζέρια, απέναντι στις αγκυλώσεις, στις δολοπλοκίες και ραδιουργίες, στην ακαλαισθησία, στην κάθε είδους στυφή νοοτροπία. Ανθρώπων που σμιλευτήκαμε με το άρωμα και την λαχτάρα μίας αληθινής ενοριακής Εκκλησίας, μέσα από την οποία, εκκλησιαστήκαμε, κοινωνήσαμε, ερωτευτήκαμε, τραγουδήσαμε, συνθέσαμε, κάναμε αδελφικές φιλίες, απωλέσαμε κάποιους, παλέψαμε για την μουσική εντός του χώρου, οραματιστήκαμε, γνωρίσαμε απίστευτους δημιουργούς, δημιουργήσαμε με την σειρά μας, γράψαμε την δική μας ιστορία και εν τέλει θεολογήσαμε την ζωή. Με πιο απλά λόγια, της ρουφήξαμε το μεδούλι. Γι’ αυτό και δεν βαριόμασταν να κάνουμε όλο και κάτι καινούργιο. Κι είναι αλήθεια πως ο Χρυσόστομος είχε πολλές τέτοιες παρέες. Μικρές ή μεγαλύτερες. Και πάντα μπροστάρης. Μόνο όσοι δεν άντεχαν την ανοιχτωσιά του και τα ονείρατά του δεν μπόρεσαν τελικά να συμπορεθούν. Ας όψονται.
Και καλούμαστε τώρα οι αδελφικοί σου φίλοι να σε βλέπουμε νεκρό. Ημέρες της Παναγίας μας, που τόσο αγάπησες μέσα από τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας. Που έδυ σου το κάλλος, αδελφέ; Αυτό το Κάλλος το Άγιον, που με λαχτάρα συνέγραψες; Κι ενώ πάντα προτιμούσαμε τον Έρωτα σε σχέση με τον Θάνατο, αυτή την φορά ο δεύτερος μοιάζει νικητής. Τι να γυρεύει άραγε ο καθηγητής σ΄ένα φέρετρο, όπως μία Αλεπού στο παζάρι; Λες, δάσκαλε τελικά να Φάγαμε Ήττα; Όπως και να έχει, τώρα που περνάς στο επέκεινα, φρονώ πως δεν χρειάζεται να προσέχεις το κενό (Mind the Gap). Γιατί απλά όποιος πιστεύει στην Ανάσταση έχει ζωήν αιώνιον. Κι εσύ όχι μόνο την πίστευες αλλά ήσουν και θιασώτης της. Και μάλιστα της Χαλκηδόνιας Ανάστασης, ψυχής τε και σώματι.
Πλέον για την Ιωσηφίνα και τα παιδιά σου, για εμάς που μεγαλώσαμε και ανδρωθήκαμε μαζί και για όποιον σε χάρηκε, τα Κρινάκια της Άμμου στην Άφυτο θα γεμίσουν από Αυγουστιάτικη Θλίψη. Οι Γιορτές μας έγιναν Πληγές. Όμως, σε βλέπω να πετάς προς τον ουρανό όπως ο Dion Giouseppe. Τώρα μπορεί να πετάξει ο νέος, καθώς δεν του λείπει ο ουρανός. Τώρα καθώς έχεις Μιλήσει με την Θάλασσα, Βλέπεις και τον Ουρανό που είναι γεμάτος Χρώματα και Αρώματα. Στο Καλό Ψυχή μου. Τώρα που φεύγεις πάρε μαζί σου και τον Χριστό, που πάντα κουβαλούσες.
ΠΗΗΓ: η ευχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου