«Στο ταξίδεμα που λέγεται γράψιμο, δεν υπάρχουν μήτε πανιά μήτε μηχανή να τραβάς συνέχεια κουπί. Τόσο αποτελεσματικότερα γράφεις, όσο περισσότερους κάλους έχουν βγάλει τα χέρια σου τραβώντας κουπί».
ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ. (2009). Collectanea. Αθήνα: Δόμος, σ. 248 [491].
«Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατον να ευδοκιμήσω μέσα στη μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας. Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο. Ή τις κάνω σμαράγδι να φωτίζουν τη νύχτα μου, ή τις τρώω με σοκολάτα και σαντιγύ. Γι’ αυτό και καμιά ολιγαρχία που εκτιμώ δεν έρχεται ποτέ στα πράγματα. Όμως γι’ αυτό ακριβώς την επιλέγω. Για να μην έρχομαι εγώ στα πράγματα. Έρχομαι κι όχι μία μόνο αλλά εκατό φορές σ’ ένα οποιοδήποτε Verve, στο La terre est blue comme une orange, στο Poem in October, στον Ναυτίλο του Patek Philippe, στην Μικρή Πράσινα Θάλασσα. Ακριβές μειοψηφίες, σπάνια βιβλία, ιδίως αν το χαρτί τους είναι Velin pur fil Lafuma ή πάπυρος του 1600· όπως τα βρίσκουμε στα παλαιοπωλεία των μικρών πόλεων της Ευρώπης».
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. (1995). Ο κήπος με τις αυταπάτες. Αθήνα: Ύψιλον, σ. 27.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου