Ο Θωμάς Κοροβίνης για την Παναγία

«[…] Έγκυροι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα προσωνύμια της Παναγιάς υπερβαίνουν τις 25.000. Θα απαιτούσε ισόβια ερευνητική αφοσίωση και κυριολεκτικώς ψυχοσωματική αυτοθυσία ο αγώνας για την επισήμανση, την καταμέτρηση, την αξιολόγηση, τον χαρακτηρισμό και τη μελέτη όλων συνολικά των μητροπόλεων, μοναστηρίων, ναών, ναϊδρίων, παρεκκλησίων, ξωκλησιών, αγιασμάτων, εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, θρησκευτικών, φιλανθρωπικών και λαογραφικών συνδέσμων, πανηγύρεων, νοσοκομείων, οίκων ευγηρίας, ποικίλων κοινωνικής και πολιτιστικής υφής οργανώσεων, επαγγελματικών και άλλων, ακόμη και αθλητικών συνδέσμων, οι οποίοι φέρουν στον τίτλο τους το όνομα της Παναγίας. Φαινόμενο που παρατηρείται βέβαια με διαχρονική διάρκεια όχι μόνον στην ευρύτερη περιφέρεια της Πόλης συμπεριλαμβανομένων της Ίμβρου και της Τενέδου, στην ελληνική επικράτεια σύμπασα, αλλά και στην οικουμενική διασπορά της Ρωμιοσύνης. Γιατί η Παναγία λατρεύεται και τιμάται όσο κανείς Άγιος απανταχού της γης, από το ταπεινότερο ελληνικό νησάκι μέχρι την γη του Πυρός, οπουδήποτε κι αν υφίσταται ελληνορθόδοξη παρουσία». ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ. «Το πρόσωπο της παναγίας σε σημαίνοντες νεοέλληνες ποιητές […]». ΠΗΓΗ: Φως Φαναρίου

ΠΗΓΗ: Thanasis Panou

Άθλιο Επιτελικό Κράτος!!!

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Viral έχει γίνει η φωτογραφία με τον Πρωθυπουργό της πατρίδας μας να βγαίνει εύχαρις από το Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, όπου προήδρευσε σε διυπουργική και διακλαδική σύσκεψη για την πορεία αντιμετώπισης των πυρκαγιών που είναι σε εξέλιξη σε όλη τη χώρα. «Άθλος» το άθλιο Επιτελικό Κράτος!!! Γειά σου Ελλάδα του 2025!!! Α.Ι.Κ.

«… να ελπίζεις πέραν κάθε ελπίδας…»

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Διάβασα τη Σεροτονίνη του Μισέλ Ουελμπέκ, στον καιρό της πανδημίας, όταν ο φόβος και η απελπισία του Κορονοϊού είχε κυριαρχήσει σε μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας εκτός, βέβαια, των αντιεμβολιαστών, των γνωστών ψεκασμένων. Προχθές, σε γραφικό ταβερνάκι, με ξαδέρφια που, λόγω δουλειάς, έχουν σχέση με την ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική, η συζήτηση ήρθε στη Σεροτονίνη του Ουελμπέκ και στη εξέγερση των Γάλλων αγροτών με τα «κίτρινα γιλέκα», κίνημα που, δυστυχώς, κι αυτό ηττήθηκε, όπως και πολλά άλλα στη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική περιρρέουσα πραγματικότητα. 

Όμως, πέρα από την άριστη πλοκή της υπόθεσης του μυθιστορήματος για τις ευρωπαϊκές αγροτικές ποσοστώσεις, εκείνο που, εδώ, θέλω να επισημάνω είναι το εξής:  όσες κι όσοι έχουν διαβάσει τη Σεροτονίνη θα έχουν, πιστεύω, διαπιστώσει πως ο Ουελμπέκ, ως ένας σύγχρονος μηδενιστής συγγραφέας, αναζητά το Θεό με εξαιρετική λογοτεχνική μαστοριά: απελπισία, ελπίδα, αβεβαιότητα και αναζήτηση της πίστης συνυπάρχουν. Γράφει: 

«Δεν ήλπιζα τίποτα, συνειδητοποιούσα απόλυτα πως δεν είχα τίποτα να ελπίζω, η ανάλυσή μου για την κατάσταση μου φαινόταν πλήρης και βέβαιη. Υπάρχουν ορισμένες ζώνες του ανθρώπινου ψυχισμού που παραμένουν άγνωστες, επειδή έχουν εξερευνηθεί ελάχιστα, επειδή ευτυχώς είναι λίγοι εκείνοι που βρέθηκαν αναγκασμένοι να τις εξερευνήσουν, και όσοι το έκαναν δεν διατήρησαν κατά κανόνα αρκετά τα λογικά τους για να δώσουν μια αποδεκτή περιγραφή τους. Οι ζώνες αυτές δεν μπορούν να προσεγγιστούν παρά μόνο με τη χρήση παράδοξων, ακόμα και παράλογων διατυπώσεων, από τις οποίες η έκφραση να ελπίζεις πέραν κάθε ελπίδας είναι η μόνη που μου έρχεται στ’ αλήθεια κατά νου. Δεν είναι σαν τη νύχτα, είναι πολύ χειρότερα· και μολονότι προσωπικά δεν είχα την τύχη να ζήσω αυτή την εμπειρία, έχω την εντύπωση πως ακόμα κι όταν βυθίζεσαι στην αληθινή νύχτα, την πολική νύχτα, αυτή που κρατά έξι μήνες συνεχόμενα, παραμένει η έννοια ή η ανάμνηση του ήλιου. Εγώ είχα μπει σε μια νύχτα χωρίς τέλος, ωστόσο παρέμεινε βαθιά μέσα μου κάτι, που λιγότερο από ελπίδα, ας πούμε αβεβαιότητα. Θα μπορούσαμε εξίσου να πούμε πως ακόμα κι όταν κανείς έχει χάσει προσωπικά το παιχνίδι, όταν έχει παίξει το τελευταίο του χαρτί, παραμένει σε κάποιους –όχι σε όλους, όχι σε όλους- η ιδέα πως κάτι στον ουρανό θ’ αναλάβει ξανά δράση, θ’ αποφασίσει αυθαίρετα να κάνει μια νέα μοιρασιά, να ξαναρίξει τα ζάρια, και τούτο, ακόμα κι όταν δεν έχει νιώσει ποτέ κανείς, σε καμιά στιγμή της ζωής του, ούτε την παρέμβαση ούτε καν την παρουσία οποιασδήποτε θεότητας, ακόμα κι όταν έχει επίγνωση πως δεν αξίζει ιδιαιτέρως την παρέμβαση μιας ευμενούς θεότητας, ακόμα κι όταν αντιλαμβάνεται, βλέποντας τη συσσώρευση λαθών και αμαρτιών που αποτελεί τη ζωή του, πως το αξίζει λιγότερο απ’ τον καθένα».

Στη Σεροτονίνη ο Ουελμπέκ προχωρά ακόμα πιο πέρα από την αναζήτηση μιας οποιασδήποτε θεότητας. Καυτηριάζει τη μεταχριστιανική Ευρώπη και τον μεταμοντέρνο Ευρωπαίο άνθρωπο. Εξού και η χριστιανική ελπίδα και προσδοκία είναι πραγματική όσο ποτέ άλλοτε. Οι δύο τελευταίες σελίδες της Σεροτονίνης είναι άκρως αποκαλυπτικές. Ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος διερωτάται και απαντά ταυτόχρονα:

«υποκύψαμε σε ψευδαισθήσεις ατομικής ελευθερίας, ζωής με ανοιχτούς ορίζοντες, με απεριόριστες δυνατότητες; Μπορεί, ήταν στο πνεύμα της εποχής αυτές οι ιδέες· δεν τις τυποποιήσαμε, δεν μας άρεσε αυτό· αρκεστήκαμε να συμμορφωθούμε, να τις αφήσουμε να μας καταστρέψουν· και μετά, για πολύ, πολύ καιρό, να μας κάνουν να υποφέρουμε».

Ο Ουελμπέκ μας θυμίζει ότι το μεγάλο πεδίο αναζήτησης του Θεού διανοίγεται μπροστά μας όταν: 

«ο Θεός ασχολείται μαζί μας στην πραγματικότητα, μας σκέφτεται κάθε ώρα και στιγμή, και μας δίνει οδηγίες εξαιρετικά ακριβείς, μερικές φορές. Αυτά τα ξεσπάσματα αγάπης που φουσκώνουν στα στήθη μας μέχρι που μας κόβουν την ανάσα, αυτές οι στιγμές φώτισης, αυτές οι στιγμές έκστασης, οι ανεξήγητες βάσει της βιολογικής μας φύσης ως απλών πρωτευόντων, είναι εξόχως πρόδηλα σημάδια».

»Και καταλαβαίνω, σήμερα, την οπτική του Χριστού, την επανειλημμένη δυσαρέσκειά του μπροστά στην σκληρότητα των καρδιών: έχουν όλα τα σημάδια και δεν τα λαμβάνουν υπόψη. Πρέπει στ’ αλήθεια να δώσω τη ζωή μου κι από πάνω γι’ αυτούς τους βρομιάρηδες; Πρέπει στ’ αλήθεια να γίνω τόσο ξεκάθαρος; 

»Φαίνεται πως ναι»[*].

Κι άλλοτε έχω υποστηρίξει ότι, ο μυθιστορηματικός Ουελμπέκ είναι προφητικός, επίκαιρος αλλά και ιδιαίτερα οξύς στην κριτική του για ζητήματα που ταλανίζουν σήμερα τον ευρωπαϊκό πολιτισμό όπως, λόγου χάριν, τα ηθικά ζητήματα της καύσης των νεκρών και της ευθανασίας, στο εξαιρετικό μυθιστόρημά του Ο χάρτης και η επικράτεια, μτφρ. Λίνα Σιπηνάτου, εκδ. Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα 2010.

[*]Τα αποσπάσματα στις σελίδες 278 & 316. Η Σεροτονίνη, σε μετάφραση του Γιώργου Καράμπελα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα 2019.

29 χρόνια από τις δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού

Έχοντας στη φαρέτρα του

θέσφατα νομικά

με κλάδο ελαίας παρμένο από

το νεκροκράββατο της ιστορίας,

παρόντος του εχθρού προ των πυλών,

η πολυτέλεια, έλεε, της τιμωρίας παρέλκει.

(Όσο για μεταμέλεια ούτε λόγος).

* * *

 

– Προσέξτε· το κακό φαντάζει αχειροποίητο.

Για να παραγραφούν ανόσιες πράξεις

θα πρέπει να παραγραφεί αυτό το ανόσιον.

Για να παραγραφεί αυτό το ανόσιον

ο χώρος όπου εγένετο πρέπει να μην υπήρξε.

Ψεύτικος σκύλος ψεύτικη μάντρα φυλάγει.

Η Κύπρος δεν υπάρχει· καταργείται

ως χώρος τραγικών συμβάντων.

Κυριάκος Χαραλαμπίδης. (1995). «Περί κλάδου ελαίας», στο: Μεθιστορία. Αθήνα: Άγρα, σ. 120.

Σαν σήμερα... Ντίνος Χριστιανόπουλος (Θεσσαλονίκη, 20 Μαρτίου 1931 - Θεσσαλονίκη, 11 Αυγούστου 2020)

H θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –

μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,

ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ. (1998). «Η θάλασσα», στο: Ποιήματα. Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Διαγωνίου, σ. 124.

Η Κατοχή, παντού και πάντα απάνθρωπη

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Οι χίλιες και μία πλευρές του «Απειρόγωνου» (Apeirogon, 2020, μτφρ. Τόνια Κοβαλένκο, Καστανιώτης, 2023) του Κόλουμ ΜακΚαν είναι αριστοτεχνικά συναρμολογημένες. Οι περισσότερες από αυτές είναι για τον Ράμι και τη Σμαντάρ, τον Μπασάμ και την Αμπίρ, και τις οικογένειές τους. Πάρα πολλές άλλες, ωστόσο, είναι αφιερωμένες σε πρόσωπα και πράγματα εκ πρώτης όψεως άσχετα με το θέμα του βιβλίου. Υπάρχει μια ολόκληρη ορνιθολογία, για παράδειγμα, μέσα στο «Απειρόγωνο», με δεκάδες σχετικά αποσπάσματα, σε παραλληλισμό με τους ανθρώπους και τα έργα τους: πουλιά αποδημητικά, που μεταναστεύουν χωρίς να εμποδίζονται από σημεία ελέγχου, μα που δεν καταφέρνουν όλα να φτάνουν στον προορισμό τους (μόνο έξι στα δέκα, σσ. 125-126), περιστέρια της ειρήνης που εμπνέουν δημιουργούς (Πικάσο) αλλά και φρεγάτες που αποτελούν πρότυπα για τη κατασκευή πολεμικών ντρόουν (σ. 94), αετοί εκπαιδευμένοι να τρώνε τα σωθικά αιχμαλώτων (σ. 145) και μικροί αετομάχοι, ακρωτηριαστές εντόμων (σ. 149), πουλιά ελεύθερα και πουλιά δακτυλιωμένα, και άλλα και άλλα. Μία από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο αναγνώστης του μυθιστορήματος είναι να κατανοήσει πώς ακριβώς σχετίζονται όλα αυτά τα φαινομενικώς άσχετα με το «θέμα» του μυθιστορήματος και πώς φωτίζουν το νόημά του. Χρειάζονται πολλές σελίδες για να το δείξεις αυτό, με αβέβαιη πειστικότητα, εκείνο πάντως για το οποίο δεν έχω καμία αμφιβολία, όπως και όλοι οι αναγνώστες με τους οποίους το συζήτησα, είναι πως χωρίς αυτά το μυθιστόρημα θα είχε χάσει μεγάλο μέρος της αξίας και της σαγήνης του. Επιπλέον, όπως μου επισήμανε μια αναγνώστρια, αυτές οι «παρεκβάσεις» λειτουργούν και ως βαλβίδες αναγνωστικής εκτόνωσης από το βάρος της ιστορίας των δολοφονημένων αθώων μικρών κοριτσιών.

Το «Απειρόγωνο», παρουσιάζοντας την κοινή μοίρα και τον κοινό αγώνα ενός Ισραηλινού και ενός Παλαιστινίου, θα μπορούσε μήπως να κατηγορηθεί ότι τηρεί μια βολική στάση ίσων αποστάσεων; Οταν μάλιστα από το μυθιστόρημα απουσιάζει η Γάζα; Θεωρώ μια τέτοια κρίση ή μομφή άδικη, γιατί η κεντρική πεποίθηση των δύο ηρώων είναι ότι πηγή όλου του κακού είναι η Κατοχή. Ο Παλαιστίνιος Μπασάμ την ξέρει πάνω στο πετσί του:

«Η Κατοχή αμαυρώνει κάθε πτυχή της ζωής μας, προκαλεί μια εξουθένωση και μια πικρία που όποιος είναι έξω απ’ το χορό δεν μπορεί πραγματικά να καταλάβει. Σου στερεί κάθε μέλλον. Σε σταματάει απ’ το να πας στην αγορά, στο νοσοκομείο, στην παραλία, στη θάλασσα. Δεν μπορείς να περπατήσεις, δεν μπορείς να οδηγήσεις, δεν μπορείς να μαζέψεις τις ελιές από την ελιά σου, επειδή βρίσκεται από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος. Δεν μπορείς ούτε καν να κοιτάξεις τον ουρανό. Εκεί πάνω πετάνε τα αεροπλάνα τους. Κατέχουν και τη γη και τον αέρα σου. Χρειάζεσαι άδεια για να καλλιεργήσεις το κτήμα σου. Σου σπάνε την πόρτα, σου παίρνουν το σπίτι, πατάνε με τα πόδια πάνω στις καρέκλες σου. Συλλαμβάνουν το εφτάχρονο παιδί σου και το ανακρίνουν. Το φαντάζεστε; Ένα παιδί εφτά χρονών. Μπείτε για μια στιγμή στη θέση του πατέρα που συλλαμβάνουν το εφτάχρονο παιδί του μπροστά στα μάτια του. Που του δένουν τα μάτια και του περνάνε στους καρπούς δεματικά καλωδίων. Και το σέρνουν στα κρατητήρια του Οφερ. Οι πιο πολλοί Ισραηλινοί δεν ξέρουν καν ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όχι πως είναι τυφλοί. Απλούστατα δεν ξέρουν τι ακριβώς γίνεται στο όνομα της ασφάλειάς τους. Δεν επιτρέπεται να ξέρουν. Αυτά τα πράγματα δεν τους τα λένε οι εφημερίδες τους ή τα τηλεοπτικά τους κανάλια. Δεν μπορούν να ταξιδέψουν στη Δυτική Οχθη. Δεν έχουν ιδέα πώς ζούμε εμείς. Κι όμως, όλα αυτά μας συμβαίνουν συνέχεια. Κάθε μέρα ανελλιπώς. […] Βλέπετε, ο τερματισμός της Κατοχής είναι η μόνη αληθινή ελπίδα να ζήσουμε ασφαλείς όλοι μας, Ισραηλινοί, Παλαιστίνιοι, χριστιανοί, εβραίοι, μουσουλμάνοι, Δρούζοι, Βεδουίνοι. Η Κατοχή μάς διαβρώνει όλους εκ των έσω» (σσ. 321-322).

Ο Ισραηλινός Ράμι θέλησε να μάθει τι σημαίνει Κατοχή και το έμαθε:

«Μπορεί να ακουστεί παράδοξο, αλλά στο Ισραήλ δεν γνωρίζουμε πραγματικά τι ακριβώς είναι η Κατοχή. Καθόμαστε στις καφετέριές μας, περνάμε καλά και δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με το ζήτημα. Δεν έχουμε ιδέα πώς είναι να περνάς κάθε μέρα από ένα σημείο ελέγχου. Ή να συλλαμβάνουν την οικογένειά σου. Ή να ξυπνάς με μια κάννη στη μούρη. Υπάρχουν δύο νομοθεσίες, δύο οδικά δίκτυα, δύο συστήματα αξιών. Για τους περισσότερους Ισραηλινούς αυτό φαντάζει σαν μια περίεργη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, δεν είναι, όμως. Επειδή απλούστατα δεν έχουμε ιδέα. Η ζωή μας είναι μια χαρά. Ο καπουτσίνο ωραίος. Η παραλία είναι ανοιχτή. Το αεροδρόμιο βρίσκεται εκεί. Δεν έχουμε καμιά επαφή με την καθημερινότητα των ανθρώπων της Δυτικής Όχθης ή της Γάζας. […] Η αλήθεια είναι καμιά κατοχή δεν μπορεί να είναι ανθρωπινή» (σσ. 306-307).

Και όποιος άλλος θέλει να μάθει την αλήθεια, μπορεί να τη μάθει. «Για δοκιμάστε», μας λέει ο Μπασάμ, «να βάλετε στη ζωή σας ένα σημείο ελέγχου έστω και για μια μέρα. Δοκιμάστε να χτίσετε ένα τείχος μες στη σχολική αυλή των παιδιών σας. Να δείτε μια μπουλντόζα να ισοπεδώνει τις ελιές σας. Να δείτε να σαπίζουν τα τρόφιμά σας μέσα σε ένα φορτηγό, σταματημένο σε μπλόκο. Φανταστείτε ότι ζείτε υπό καθεστώς Κατοχής. Εμπρός. Φανταστείτε το» (σ. 175).

Ο Μπασάμ θα αφήσει την ασφάλεια και την ευημερία της Αγγλίας και θα επιστρέψει στον τόπο του: «Τελικά γύρισα στην πατρίδα μου, την Παλαιστίνη. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Απόψε θα σταματήσω για λίγο το αυτοκίνητο σε μια απλωσιά, κάτω απ’ τα άστρα. Έχετε δει ποτέ την Ιεριχώ τη νύχτα; Αν τη δείτε, θα καταλάβετε ότι τέτοιο θέαμα δεν θα ξαναδείτε στη ζωή σας» (απ. 500, σ. 331). Τι έχει απομείνει άραγε σήμερα από αυτό το νυχτερινό κάλλος; Αντιγράφω την πρώτη φράση του μυθιστορήματος (απ. 1): «Οι λόφοι της Ιερουσαλήμ είναι βυθισμένοι στην ομίχλη», και την τελευταία (πάλι απ. 1): «Οι λόφοι της Ιεριχούς είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι». Η ομίχλη του μίσους τα έχει σκεπάσει όλα στην Ιερουσαλήμ και η νύχτα στην Ιεριχώ είναι πια άναστρη. Ζόφος. Να είναι άραγε εκείνο το πιο βαθύ σκοτάδι, που λένε ότι υπάρχει προτού «ημέρα διαυγάση»; Η σημερινή πραγματικότητα δεν μας αφήνει να το ελπίζουμε.

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ένα ακόμη Γλωσσάριο στο έργο δύο μεγάλων Κρητικών συγγραφέων, του Νίκου Καζαντζάκη και του Παντελή Πρεβελάκη

Οι δύο κορυφαίοι κρητικοί συγγραφείς του τίτλου, “γέροντας” και “υποτακτικός”, συναποτελούν, όπως είναι γνωστό,  αχώριστη ξυνωρίδα της νεοελληνικής γραμματείας. Συνεπώς δεν χρειάζεται να αιτιολογηθεί η ασφαλώς αλληλοβοηθητική συνεξέταση του λεξιλογίου τους στο παρόν Γλωσσάριο. Αυτό  απευθύνεται κατά πρώτο λόγο στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό και κατά δεύτερο σε φιλολόγους, ειδικότερα γλωσσολόγους και λεξικογράφους, από τους οποίους και αναμένονται ευπρόσδεκτες συμπληρώσεις και διορθώσεις.

Το έργο αφορά τα γνωστότερα μεγάλα και μικρά κείμενα των δύο συγγραφέων, πρωτότυπα και μεταφράσεις (λογοτεχνικά και μη, δοκίμια, επιστολές, λόγους και άρθρα). Για οικονομία χρόνου και δυνάμεων αγνοήθηκαν γραπτά τους, όταν ύστερα από έναν πρώτο έλεγχο προέκυψε ότι απουσιάζουν ή σπανίζουν ενδιαφέρουσες λέξεις. Το λημματολόγιο κατά την πρώτη φάση της αποδελτιώσεως περιλάμβανε λέξεις οι οποίες θα μπορούσαν εμπειρικά να χαρακτηριστούν ως “δυσνόητες” για τον σύγχρονο μέσο αναγνώστη ή “άγνωστες” κατά τη σχολική ορολογία. Αυτό στη συνέχεια περιορίστηκε συμβατικά μόνο σε λέξεις και χρήσεις που δεν καταχωρίζονται σε κάποιο από τα δύο νεότερα λεξικά της γλώσσας μας, το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη και το Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Ι. Ε. Στεφανής είναι Ομότιμος Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ.

Δείτε το βιβλίο εδώ

Εδώ και το ΓΛΩΣΣΑΡΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ του Βασίλειου Α. Γεώργα