Προεόρτια Ρωμανού του Μελωδού (1η Οκτωβρίου)

«Το φωτοστέφανο που στόλιζε την ποίηση του Ρωμανού μας δίνει ακριβώς την εικόνα που είχαν γι’ αυτόν οι άνθρωποι της εποχής του και οι αμέσως επόμενοι. Η πρώτη κιόλας ποιητική του εμφάνιση από του άμβωνος (φαίνεται κι από το αρχαίο Συναξάριο ότι ο ύμνος ψαλλόταν εκεί) συνοδεύεται από το σημείον της θεοπνευστίας. Άσχετα προς την ιστορικότητα ή όχι του θαύματος (το θαύμα είναι ακριβώς η κατάργηση του ιστορικού χρόνου), στεκόμαστε στο φυσικό και ακατανόητο για την εποχή του Ρωμανού γεγονός της κατάποσης τόμου χάρτου. Η θεία έμπνευση εισέρχεται στο σώμα του ποιητή ρεαλιστικά και αυτός εγείρεται, ώριμος και πλήρης, όπως η Αθηνά, που βγαίνει με τ’ άρματά της από το κεφάλι του πατέρας της».

[…] Όποιος ένιωσε βαθιά τον Ρωμανό, θα καταλάβει πως δεν είναι ο άνθρωπος του γράμματος. Η Ορθοδοξία εσήμαινε γι’ αυτόν απολύτρωση και λόγον ουσίας. Όχι, δεν πρέπει να ήταν συνοφρυωμένος. Το έργο του από μόνο του καταβοά τη γελαστή χάρη. Έλεγα κάποτε σ’ ένα γέροντα του Αγίου Όρους πόσο κοντά μου ένιωθα τον Ρωμανό: “Τον μεταφράζω, ξέρετε, γιατί πιστεύω πως… θα του άρεσε ο Καραγκιόζης”. Ο γέροντας χαμογέλασε και είπε: “Ορθόδοξη αίσθηση”».

Ρωμανού του Μελωδού. (1997). Τρεις Ύμνοι: Εις την Γέννησιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εις την Ανάστασιν του Κυρίου. Εις την Ανάληψιν του Κυρίου. Εισαγωγή – Μετάφραση Κυριάκος Χαραλαμπίδης. Αθήνα: Άγρα, σσ. 12, 17.

Ο Ρωμανός και η Παρθένος. Μικρογραφία από το Μηνολόγιο του Βασιλείου Β΄.

Πολιτικοί και άτιμες διαδικασίες

«Η πολιτική βρίσκει πάντοτε μια ευγενική διατύπωση που επιτρέπει, αν δεν προτρέπει σ’ αυτές, τις πιο άτιμες διαδικασίες». 

Χαρά Μπανάκου – Καραγκούνη. (Εισαγωγή - Μετάφραση). (1996). Valery. Επιλογή από το έργο του. Αθήνα: Στιγμή, σ. 41 [80].

Γενοκτονία και Δημοκρατία

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την τερατωδία του εβραϊκού Ολοκαυτώματος, το 1948 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε τη «Σύμβαση για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας». Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης αυτής ως γενοκτονία ορίζονται συγκεκριμένες πράξεις, που γίνονται «με την πρόθεση ολικής ή μερικής καταστροφής μιας εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας». Οι εν λόγω πράξεις είναι οι εξής: α. φόνος μελών της ομάδας, β. σοβαρή βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητας των μελών της ομάδας, γ. εκ προθέσεως υποβολή της ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης που μπορούν να επιφέρουν την πλήρη ή μερική σωματική καταστροφή της, δ. μέτρα που αποβλέπουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στους κόλπους της ομάδας, ε. Αναγκαστική μεταφορά παιδιών μιας ομάδας σε άλλη ομάδα. Επομένως, για να στοιχειοθετείται το έγκλημα της γενοκτονίας πρέπει οι ως άνω πράξεις να τελούνται με πρόθεση γενοκτονική. Το Ισραήλ τις πράξεις αυτές, εκτός από την πέμπτη, τις έχει τελέσει όλες. Συντρέχει όμως και γενοκτονική πρόθεση ή μήπως πρόκειται για εγκλήματα που μοιραία γίνονται σε κάθε πόλεμο; Διαβάζοντας τις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών του Ισραήλ, δεν νομίζω ότι μπορούμε να αρνηθούμε τη γενοκτονική πρόθεση. Ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Άμυνας Ισραέλ Κατζ, στις 19 Μαρτίου 2025, έστειλε στους κατοίκους της Γάζας το εξής μήνυμα: «Ακολουθήστε τη συμβουλή του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών: απελευθερώστε τους ομήρους και πετάξτε έξω τη Χαμάς, και νέες επιλογές θα υπάρξουν για σας – ανάμεσα σε αυτές και η μετεγκατάσταση σε άλλα μέρη του κόσμου για όσους το επιλέξουν. Ο άλλος δρόμος είναι η καταστροφή και η πλήρης ερήμωση». Ο ίδιος, στις 30 Μαΐου 2025, δήλωνε, χλευάζοντας προτάσεις του Μακρόν, ότι στη Γάζα θα οικοδομηθεί εβραϊκό κράτος. Αμέτρητες είναι παρόμοιες δηλώσεις και άλλων υπουργών, με προεξάρχοντες τον Σμότριχ και τον Μπεν Γκβιρ. Νομικά ερωτήματα ωστόσο εξακολουθούν να τίθενται: Οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών δεσμεύουν το κράτος; Μεταφράζονται σε εντολές; Συνδέονται με συγκεκριμένες πράξεις επί του πεδίου; Η απάντηση και στα τρία, για όποιον δεν εθελοτυφλεί, είναι ασφαλώς καταφατική.

Ναι, λοιπόν, το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων, με την ακριβή, τονίζω, νομική έννοια του όρου. Η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 διέπραξε ένα αποτρόπαιο (προσθέστε όσα αρνητικά επίθετα θέλετε, τα δέχομαι όλα) έγκλημα, στο οποίο το Ισραήλ απαντά με γενοκτονία. Δυσκολεύτηκα για μήνες να προφέρω αυτή τη λέξη, όπως ξέρουν οι φίλοι μου, και έλεγα «εγκλήματα πολέμου» ή «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», λίγο μετά «εθνοκάθαρση», αλλά δεν μου ήταν εύκολο να βγάλω από το στόμα δημόσια τη λέξη γενοκτονία. Υπερασπίζομαι μια ζωή το Ισραήλ, θεωρώ την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ γεγονός με μεγάλη πολιτική και ηθική σημασία, και δυσκολευόμουν να πω ότι διαπράττει γενοκτονία, όταν μάλιστα τη λέξη αυτή την πρόφεραν με ευκολία και κρυφή ικανοποίηση λογής αντισημίτες, καλυμμένοι πίσω από τον αντισιωνισμό (που δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι). Το κρίσιμο σημείο στη Σύμβαση του 1948 είναι η πρόληψη. Δεν χρειαζόμαστε δηλαδή την απόλυτη τεκμηρίωση για να μιλήσουμε για γενοκτονία. Αυτό θα το κάνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Η Σύμβαση του 1948 μας καλεί να δράσουμε για να αποτρέψουμε ακριβώς τον κίνδυνο της γενοκτονίας, όταν διαφαίνεται πως υπάρχει. Το κάνουμε; Μα και αν δεχτούμε ότι δεν πρόκειται για γενοκτονία, με τη νομική έννοια, αλλά για εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, πάλι με τη νομική έννοια, δεν πρέπει και αυτά να τα εμποδίσουμε και να τα σταματήσουμε;

Οι Εβραίοι που υπέστησαν ανελέητο διωγμό επί αιώνες και υπήρξαν θύματα της μεγαλύτερης γενοκτονίας στην Ιστορία, διαπράττουν γενοκτονία, όχι ασφαλώς της ίδιας έκτασης και της ίδιας φρίκης με αυτή που υπέστησαν από τον ναζισμό – το έγκλημα εκείνο μένει μοναδικό έως τώρα μέσα στην Ιστορία. Αντιπαρέρχομαι εκ των προτέρων την ένσταση ότι την ευθύνη για τη γενοκτονία αυτή την έχει το κράτος του Ισραήλ και όχι οι πολίτες του. Κάθε γενοκτονία τη διαπράττουν άνθρωποι με σάρκα και οστά, ενώ άλλοι την επιδοκιμάζουν και άλλοι απλώς την ανέχονται βουβοί. Υπάρχουν βεβαίως πάντα –και σήμερα στο Ισραήλ– και εκείνοι οι λίγοι γενναίοι που είναι εναντίον της.

Το γεγονός ότι Εβραίοι άνθρωποι διαπράττουν γενοκτονία είναι συγκλονιστικό για τις ηθικές και ανθρωπολογικές του συνέπειες: τίποτε πια δεν μπορεί να συγκρατήσει τον άνθρωπο από την κακουργία; Οταν ο Θεός της Βίβλου δίνει την εντολή στον λαό του να μην κακομεταχειρίζεται τον ξένο, αλλά να τον φροντίζει, τη θεμελιώνει αυτή την εντολή του πάνω στην εμπειρία των Εβραίων στην Αίγυπτο: «γιατί και σεις ξένοι ήσασταν κάποτε στη γη της Αιγύπτου» (Εξοδος, 22:20, και σε αρκετά άλλα χωρία). Από ό,τι φαίνεται ούτε η οδυνηρή μνήμη αυτού που υποστήκαμε μπορεί να μας συγκρατήσει από το να κάνουμε και εμείς το ίδιο. Η μνήμη μάλιστα του αποτρόπαιου κακού που υπέστης μπορεί, αντίθετα, να αποτελέσει και τη δικαιολογητική βάση για να διαπράξεις το ίδιο κακό, δίνοντάς του άλλο όνομα. Τέτοιοι είμαστε οι άνθρωποι και κανείς δεν εξαιρείται.

Αφού λοιπόν ονομάσουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα με το πραγματικό του όνομα, πρέπει να σκεφτούμε εν συνεχεία τι είναι αυτό που κατέστησε δυνατή τη γενοκτονία αυτή, αν δεχτούμε ότι δεν αρκεί το έγκλημα της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου, στο οποίο το Ισραήλ ήταν υποχρεωμένο να αντιδράσει πολεμικά. Μια γενοκτονία δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, χρειάζεται ιδεολογική προετοιμασία, και αυτή η προετοιμασία συντελείται στο Ισραήλ επί δεκαετίες. Η ιδεολογία αυτή έχει όνομα, είναι ο ρατσισμός εις βάρος των Παλαιστινίων, η ιδέα της εβραϊκής υπεροχής έναντι των κατώτερων αυτών όντων. Η πολιτική κυριαρχία της Ακροδεξιάς στο Ισραήλ έχει οικοδομήσει ένα κράτος απαρτχάιντ. Η ρατσιστική ιδεολογία έρχεται πολύ φυσιολογικά να συνδυαστεί με τον εθνικισμό και την εβραϊκή Μεγάλη Ιδέα για το Μεγάλο Ισραήλ, που δεν μπορεί παρά να περιέχει την Ιουδαία και τη Σαμάρεια, άρα πρέπει να αφανιστούν οι Παλαιστίνιοι. Υπερασπιζόμασταν παλαιότερα με θέρμη το Ισραήλ γιατί, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση, ήταν δημοκρατικό κράτος και δημοκρατική κοινωνία, αντίθετα από τα εχθρικά γύρω του αραβικά κράτη. Η κυριαρχία επί τόσα χρόνια του ακροδεξιού αυταρχισμού, των ρατσιστικών ιδεών και της απαρτχάιντ πρακτικής κατέστησε τη δημοκρατία του Ισραήλ ελλειμματική και εύθραυστη, και οδήγησε διά της διολισθήσεως στη γενοκτονική πολιτική. Και μια τελευταία παρατήρηση: όποιος είναι ειλικρινά και γνήσια ενάντιος σε αυτή την πολιτική του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων συνανθρώπων μας, είναι την ίδια στιγμή και για τους ίδιους λόγους εξίσου ενάντιος σε κάθε λόγο ή πράξη αντισημιτισμού, που τον βλέπουμε, αλίμονο, και αυτόν να φουντώνει στον τόπο μας και παντού.

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και το Βραβείο Templeton

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Συζήτηση με τον π. Ιωάννη Χρυσαυγή.

Έπειτα από δεκαετίες ακούραστης οικολογικής πρωτοβουλίας και μαρτυρίας, την Τετάρτη στη Νέα Υόρκη, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έλαβε το Βραβείο Templeton — μία από τις πιο περίοπτες διακρίσεις του κόσμου για θέματα πίστης και επιστήμης. Πίσω από αυτή την ιστορική αναγνώριση βρίσκεται ο σύμβουλός του σε περιβαλλοντικά θέματα και Αρχιδιάκονος του Οικουμενικού Θρόνου π. Ιωάννης Χρυσαυγής, ένας από τους αρχιτέκτονες επίσης του επίσημου κοινωνικού κειμένου Υπέρ της του Κόσμου Ζωής (Εκδόσεις Ακρίτα, 2024), μια ορθόδοξη χριστιανική προσέγγιση στα φλέγοντα ζητήματα της σύγχρονης ζωής που εγκρίθηκε από την Ιερά Σύνοδο στο Φανάρι.

Ολόκληρη η συνέντευξη στο: INFO ORTHODOXIA

I need a little time, a little space!!!

ΠΗΓΗ: Jimmy Nail

Επιτέλους!!!

Επιτέλους, κάποιος έπρεπε να πει αλήθειες όχι μόνο για τον αρχιμανδρίτη Νικόδημο Καβαρνό, αλλά και για πολλούς άλλους ιερωμένους και ψάλτες, που έχουν μετατρέψει το ψαλτήρι σε μπουζουκτσίδικο και μιναρέ. Σε όποιον ναό στις μέρες μας και να εκκλησιαστεί κανείς συναντά σκηνές τύπου Καβαρνού, με τάμπλετ να έχουν υποκαταστήσει τα λειτουργικά βιβλία, τα ισοκρατήματα να βγαίνουν μέσα από ηλεκτρονικές συσκευές κ.λπ. Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση χρήζει άμεσης παρέμβασης του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, της Διοικούσας Εκκλησίας της Ελλάδος και των τοπικών Επισκόπων. Α.Ι.Κ.

Ως «χαρακτηριστικό παράδειγμα αθέμιτης εκκοσμίκευσης» παρουσίασε την ψαλτική παρουσία του γνωστού αρχιμανδρίτη Νικόδημου Καβαρνού ο Καθηγητής Μουσικολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ, και Πρωτοψάλτης κ. Αχιλλέας Χαλαδαιάκης, θέτοντας για πρώτη φορά σε δημόσιο και επίσημο βήμα τον προβληματισμό για το μέλλον της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής παράδοσης.

Κατά τη διάρκεια εισήγησης του στο ΙΘ’ Λειτουργικό Συμποσίο στελεχών Ι. Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος που πραγματοποιείται από χθες στην Μητρόπολη Περιστερίου, ο γνωστός πανεπιστημιακός δάσκαλος έκανε λόγο για «ιδιαίτερα συναισθηματική και δραματοποιημένη εκφορά της φωνής, υπερβολική χρήση διαποικίλσεων και έντονο προσωπικό ύφος» συμπληρώνοντας πως «η σκηνική παρουσία μαζί με τη συνοδευτική προβολή βιντεοσκοπημένου υλικού όπου η ψαλτική ερμηνεία συνοδεύεται από εντυπωσιακά και οιονεί κινηματογραφικά σκηνικά συμφραζόμενα καθιστούν την ψαλμωδία προσωπικό θέαμα και όχι λειτουργική μαρτυρία».

Ο Καθηγητής που, στο πλαίσιο του συνεδρίου πρόβαλε απόσπασμα από δημόσια καταγραφή της ψαλμωδίας στην οποία αναφέρθηκε, αφιέρωσε μεγάλο μέρος της εισήγησης του στα όρια και το μέτρο στην εκφορά της ψαλτικής, σημειώνοντας ότι «Τα όρια μεταξύ θεμιτής πολιτισμικής παρουσίας και αθέμιτης εκκοσμίκευσης δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτα. Η παρουσία της ψαλμωδίας στο δημόσιο χώρο δεν είναι εξ ορισμού κατακριτέα, εφόσον διατηρείται το πνεύμα προσευχής, η σεμνότητα και το λειτουργικό ήθος».

Παρακολουθείστε στο βίντεο το συγκεκριμένο απόσπασμα: εδώ

Η Χρονιά Μου: 2060 μ.Χ.

Γράφει ο Mr Cyril· μαθητής της Γ΄ Λυκείου

Το έτος 2060 μετά Χριστόν, η τεχνολογία με πνίγει, κάποτε μου άρεσε, αλλά μέχρι και αυτή η ομορφιά έσβησε. Κοιτάζω πάνω, εκεί στις μεγαλουπόλεις, γύρω από τα γυάλινα κτίρια που αντανακλούν το γκρίζο των δρόμων και τα πλαστικά χρωματιστά φυτά για την αισθητική από τους αρχιτέκτονες του Κράτους. Βλέπω λίγο από τον ουρανό, που μέχρι και αυτός πλέον είναι μια γιγαντοοθόνη με χρώματα φτιαγμένα από γραφίστες του παλιού κόσμου. Δεν υπάρχουν πλέον χωριά ή μικρές πόλεις. Έχω να μιλήσω με άνθρωπο χρόνια, αλλά ας μη γελιόμαστε, μέχρι και τότε που μιλούσαμε μεταξύ μας, ποτέ κανένας δεν άκουγε τον άλλο. Η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει αντικαταστήσει κάθε είδος νοημοσύνης. Χαμόγελα δεν υπάρχουν πλέον, μόνο χαμός. Η αγάπη εδώ απαγορεύεται, ως μέσο έκφρασης θεωρείται αποδεκτό μόνο το μίσος, η βία και τα ουρλιαχτά.

Σήμερα ξύπνησα στον ήχο των ηχείων που παίζουν κάθε πρωί στις 6 ακριβώς. Ρουτίνα, ξανά. Ανοίγω τα παραθυρόφυλλα για να δω το τεχνητό φως ως αμοιβή της δουλειάς μου. Πηγαίνω προς το μπάνιο σιγά-σιγά γιατί πονάει το πόδι μου, δεν ξέρω γιατί, μάλλον κοιμήθηκα στραβά. Ανοίγω την πόρτα και ταυτοχρόνως το φως του μπάνιου, καθρέπτες δεν υπάρχουν πλέον, έχω χρόνια να με δω και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Πλένομαι, ξυρίζομαι τυφλά, και πηγαίνω ξανά στο δωμάτιο μου να ντυθώ. Να δω τι θα φορέσω σήμερα. Βάζω ένα απλό μαύρο φούτερ, ένα φαρδύ παντελόνι, τις κάλτσες μου και την Μάσκα. Μην ρωτάς πολλά, μας το επιβάλουν, αν δεν την φορέσουμε μας συλλαμβάνουν, πρέπει να δείχνουμε πως είμαστε χαρούμενοι. Τέλος πάντων, στις 07:00 κάθομαι στο γραφείο μου και ανοίγω την κάμερα μου, βάζω την μουσική που μου ορίζουν, διότι η μουσική απαγορεύτηκε, όλη η μουσική βιομηχανία εξαλείφθηκε, επιτρέπεται μόνο η μουσική του Κράτους... ξανά, μην ρωτάς πολλά. Δουλεύω μέχρι τις 14:00 το μεσημέρι με πεντάλεπτα διαλείμματα ανά μια ώρα, δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά, αλλά από το τίποτα κάτι είναι. Η αμοιβή που μας δίνουν είναι λίγες ώρες ελεύθερη σκέψη, καθώς μας εποπτεύουν, δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε πάντα ελεύθερα. Μόλις τελειώσει ο χρόνος, επιστρέφουμε ξανά στον έλεγχο, “Έλεγχος Της Σκέψης” το αποκαλούσαν, και καλά για τη βέλτιστη μας απόδοση στις εργασίες που μας ανέθεταν. Γυρίζω σπίτι μου τώρα, σκέφτηκα αρκετά για σήμερα. Κάνει μια αφόρητη ζέστη και δεν μπορώ ακόμα να βγάλω την Μάσκα. Πρέπει να προσέχω τι γράφω γιατί το ελέγχουν, αλλά δε πειράζει, αν χαθώ θα χαθώ τίμια, δεν χρειάζεται να με ξέρουν όλοι, μόνο όσοι αξίζουν.

Έφτασα σπίτι επιτέλους μετά την Ελεύθερη Ώρα μου, δεν υπάρχει πόρτα να ανοίξω ούτε να κλείσω, οπότε απλά μπαίνω μέσα, αφήνω την συσκευή GPS και κάθομαι στον καναπέ. Ανοίγω την τηλεόραση και μαζί της ανοίγει και η Κάμερα. Όλες οι τηλεοράσεις πλέον έχουν μια κάμερα από την Προστατευτική Υπηρεσία. Λένε πως είναι για το καλό μας και ότι το κάνουν για την καταστολή και αποτροπή εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, τουλάχιστον έτσι έλεγε το Υπουργείο Προστασίας. Τα κανάλια δείχνουν πάλι προπαγάνδα, θα κάνω κάτι να φάω από την ελεγχόμενη τροφή που μας μοιράζει το κράτος, λίγη, αλλά βγάζεις μερικές εβδομάδες χωρίς να πεινάς πολύ. Η ώρα στον ψηφιακό μου βοηθό ήχησε εννέα το βράδυ.

Huh, πόσο γρήγορα περνάει...

Έκλεισα την τηλεόραση και ενεργοποίησα την Παρακολούθηση Οικείας. Μια ονομασία του Κράτους για ένα “έξυπνο σπίτι” που παρακολουθεί τα πάντα “για την ασφάλεια σου”. Δεν έχω κάποιον να στείλω καληνύχτα, αλλά μέχρι και αυτό θα το έψαχναν, οπότε γλιτώνω κόπο. Ρύθμισα την Κάμερα Ύπνου που μας παρέχει δωρεάν το Κράτος, δεν είναι κάτι το φοβερό, η κάμερα αυτή αναλύει το δωμάτιο μας ώστε το Κράτος να συνεργάζεται με την Αγορά, για να μας προτείνει καλύτερα έπιπλα, κρεβάτια, συσκευές και άλλα είδη της καθημερινότητας να αγοράσουμε. Κοιμήθηκα επιτέλους. Με ξύπνησε μια ανδρική φωνή τα χαράματα. Η Αστυνομία του Έθνους ήταν. Με κατάλαβαν.

Και όσο γράφω, παρατηρώ ένα τυπογραφικό λάθος, δεν ήθελα να γράψω 2060, εννοούσα 2025.

ΥΠΑΙΘΑ: Tabula Rasa

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Σήμερα, από τις 12:00 το μεσημέρι, τα σχολειά του ελληνικού κρατιδίου βρίσκονται σε πανικό. Οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καλούνται να συμπληρώσουν πίνακες excel για καινοτόμες δράσεις, επιμορφώσεις που έχουν κάνει, υποδομές των σχολικών μονάδων που υπηρετούν, από το 2019 έως το 2025. Την τιμητική τους έχουν: η εισαγωγική επιμόρφωση νεοδιόριστων εκπαιδευτικών, οι ΤΠΕ, τα Νέα Προγράμματα Σπουδών, η Ειδική Αγωγή, οι Δεξιότητες / Εργαστήρια Δεξιοτήτων, η Διαφοροποιημένη Διδασκαλία, η Ενδοσχολική Βία / Εκφοβισμός. Όμως, το κουτάκι που αφορά την Αξιολόγηση & Ποιότητα στην Εκπαίδευση, στην κυριολεξία, «σπάει κόκκαλα»! Όλα αυτά τα «καινοτόμα» κουτάκια, πρέπει να σταλούν στο ΥΠΑΙΘΑ, μέχρι την Τετάρτη, λένε και διατάσσουν. Κι όλοι εμείς, οι καλοί παπαγάλοι του ΥΠΑΙΘΑ (περιφερειακοί διευθυντές, επόπτες, διευθυντές εκπαίδευσης και εκπαιδευτικοί), ζούμε τον «παιδαγωγικό γραφειοκρατικό πανικό μας».

Αναρωτιέμαι γιατί απορρίπτεται ως αναχρονιστική και ολοκληρωτική η αντίληψη tabula rasa; Μήπως πρόκειται για μετανεωτερική άλωση του ασυνειδήτου των εκπαιδευτικών; Μήπως πρόκειται για μετανεωτερικό καταναγκασμό, όπου η Παιδαγωγική και η Διδασκαλία, σε άδειο πίνακα, η καθεμιά, για τα επόμενα εκατό χρόνια θα ξαναγράψει βασικά αξιώματά της. Η επιταγή είναι μία: πρέπει να καινοτομούμε! Φευ! Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την παραδοσιακή διδασκαλία, στους tabula rasa διαδραστικούς πίνακες πρέπει να κάνουμε πολύ σαματά, μήπως και μετά τις απανωτές «επιμορφώσεις» μας, στη σχολική τάξη καταφέρουμε να αφουγκραστούμε τα μαθητούδια μας. Γελιότητες!!!

«Ο άλλος είναι ένα object»: Βουτιά στον Μπεκετικό κόσμο

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο Αντρέ Μαρλώ, Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός, είχε υποστηρίζει πως ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας του πνεύματος, ειδεμή ο κόσμος θα πάψει να υπάρχει. Έχω τη γνώμη ότι μάλλον έχει διαψευστεί η πρόβλεψή του. Ο παγκόσμιος χάρτης είναι βαθιά βουτηγμένος στον πόλεμο, τη βία, την ανθρωποφαγία, την προσφυγιά, τη μετανάστευση, την αποξένωση, τον ατομικισμό, τη βαρβαρότητα. Ζούμε πρωτόγνωρες ιδεολογικές, πολιτισμικές και γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή της ιστορίας της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, όπου η «βία είναι κανόνας», ο Μπεκετικός κόσμος είναι άκρως συμβολικός και ελπιδοφόρος για μια κοινωνία σχέσης με τον κάθε «άλλον», αλλά και με τον όντως «Άλλον»!

Ελάχιστο δείγμα γι' αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο του Ιωσήφ Βιβιλάκη, με τίτλο: «Η αυτοβιογραφία του νεωτερικού όντος στο ευρωπαϊκό θέατρο. Από τον Λουίτζι Πιραντέλλο στη Σάρα Κέιν», στο περιοδικό Σύναξη, τχ. 103 (Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2007), σσ. 47-53. Α.Ι.Κ.

Ολόκληρο το άρθρο στις σσ. 41-53.

«Ναι, το έζησα... δεν μίλησα...»

Στο Κοσμοδρόμιο, γράφει ο Γιώργος Μαργαρίτης, συνταξιούχος (μη Ομότιμος λόγω ενοχλητικής ιδεολογίας) Καθηγητής Ιστορίας στα Πανεπιστήμια Κρήτης και ΑΠΘ:

Το Κράτος του Ισραήλ έχει ηλικία μόλις 77 χρόνων και «επιτεύγματα» δυσανάλογα με τη σύντομη ιστορική του σταδιοδρομία

Μέσα στα λίγα αυτά χρόνια:

• Έχει σκοτώσει/δολοφονήσει 150.000 ανθρώπους. Τους 60.000 από αυτούς τους τελευταίους 18 μήνες.
• Έχει διώξει από την γενέθλια γη τους μερικά εκατομμύρια ανθρώπους. Φιλοδοξεί να διώξει άλλα 4-5.000.000 ακόμα (Γάζα και δυτική όχθη).
• Έχει διαπράξει όλα τα εγκλήματα και έχει υιοθετήσει όλες τις σκοτεινές πρακτικές που κληροδότησε στην ανθρωπότητα η αποικιοκρατία, ο ιμπεριαλισμός, ο ναζισμός, η φυλετική θεωρία και κάθε υποπροϊόν της μισαλλοδοξίας.
• Μεθοδεύει γενοκτονία με επιστημονικούς πλέον τρόπους διακηρύσσοντας την πρόθεσή του να εξαλείψει όλους τους ενοχλητικούς γειτονικούς λαούς.
• Αφήνει τα θύματά του να επιλέξουν τρόπο θανάτου: την πείνα ή τις βόμβες.
• Εφαρμόζει καθεστώς απαρτχάιντ ακόμα και σε δικούς του πολίτες, διατηρεί τα μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή ανοικτές φυλακές (Γάζα) που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία της ανθρωπότητας.
• Έχει επιτεθεί σε όλα τα γειτονικά του κράτη χωρίς εξαίρεση. Βομβαρδίζει όπου θέλει, όποιον θέλει, όποτε θέλει. Δολοφονεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και περηφανεύεται γι αυτό.
• Έχει κουρελιάσει κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και αφαιρέσει κάθε ψήγμα πολιτικού ήθους και ανθρωπιστικής ηθικής.
• Έχει μετατρέψει έναν από τους πλέον πνευματικούς και ηθικούς λαούς της Ευρώπης -τον εβραϊκό λαό- σε αγέλη παρανοϊκών δολοφόνων.
• Απειλεί να σύρει την Μέση Ανατολή και τον κόσμο ολόκληρο σε πυρηνικό ολοκαύτωμα.
• Η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί ταγοί του έχει ξεπεράσει το μέτρο του μίσους όπως τουλάχιστον το έχουμε συναντήσει στην ιστορία της ανθρωπότητας.
• Έχει ευτελίσει και ακυρώσει με τις πράξεις του ιστορικά βαριές έννοιες όπως «αυτοάμυνα» και «αντισημιτισμός» και τις έχει μετατρέψει σε συνθήματα της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού (δείτε δηλώσεις Λεπέν και όχι μόνο).

Και… Τι ντοπή! Βίντεο με το σπαρακτικό θρήνο μιας Παλαιστίνιας...

Σεπτέμβριος 2025 - ανθρώπινο ποτάμι οδηγείτε μακριά από τη γη του... Το μαζικό αυτό έγκλημα, την εθνοκάθαρση, την Γενοκτονία ο λαός μας την έχει ζήσει... Με μια διαφορά, αυτή η Γενοκτονία γίνεται σε απ' ευθείας μετάδοση. Κι όμως κάποιοι σιωπούν, και αναφέρουν το κράτος - εγκληματία ως στρατηγικό σύμμαχο! Αυτή η γενοκτονία έχει συμμάχους όσους σιωπούν... Η σιωπή ενθαρρύνει τους γενοκτόνους... Αν επιζήσει η ανθρωπότητα από αυτούς που γράφουν σήμερα τη «σωστή πλευρά της ιστορίας», αυτή η γενοκτονία θα διδάσκεται στα σχολεία, όπως μαθαίνουμε σήμερα για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Τι ντροπή να λες τότε στα παιδιά σου και στα εγγόνια σου: «Ναι, το έζησα... δεν μίλησα...».

ΠΗΓΗ: ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: ERTNEWS

Καλοκαίρι... σε διάρκεια...

Καθώς ο Σεπτέμβριος μπήκε στο τελευταίο δεκαήμερό του... το καλοκαίρι είναι ακόμη μέσα μας! Α.Ι.Κ.

Ακόμη η θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι

Έπειτα θάθελα να κυλισθώ

στην αμμουδιά μαζί σου.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ· από την Ενδοχώρα.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ. Βάρκες. ΠΗΓΗ: paletaart – Χρώμα & Φώς

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΖ: «Η νύκτα υγραίνει τις αμμουδιές της ψυχής σου»

ΠΗΓΗ: lecknertal

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΖ: «Και μες τη μνήμη μου καίει το σώμα σου»

ΠΗΓΗ: Special One

Ο εμπόλεμος θεός

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Η θρησκεία –κάθε θρησκεία– δεν αφορά τα του κόσμου τούτου. Η θεμελιακή αναφορά της είναι στο Επέκεινα. Κι όμως, όπως έχει φανεί στις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες ειδικά, η θρησκεία έχει τον δικό της ρόλο στην πολιτική και την Ιστορία. Συχνά με δραματικό, σκοτεινό τρόπο.

Το πολιτισμικό τους αποτύπωμα, το χάραγμά τους στα βαθύτερα ριζώματα του συλλογικού γίγνεσθαι, διαμορφώνει με τρόπο καταλυτικό τις συνειδήσεις όλων μας, ακόμη και όσων ισχυρίζονται πως είναι αγνωστικιστές, άθρησκοι, άθεοι.

Οι θρησκείες έχουν την ιδιότητα να σε διαποτίζουν σαν υγρό που χώνεται παντού και, ανάλογα με τη συγκυρία, μεταδίδει μιαν αίσθηση του υπερβατικού, της ιερότητας της ζωής, του σύμπαντος ως θαύμα ή, αντίθετα, δημιουργεί εποχές και κουλτούρες του μίσους και της βίας.

Για παράδειγμα, η Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.) είναι γεμάτη σφαγές νηπίων, γυναικών και γερόντων, πολέμους που διεξάγονται από στρατούς απειράριθμους και έναν εκδικητικό θεό που, ας με διορθώσουν οι θρησκειολόγοι αν πέφτω έξω, απέχει έτη φωτός από τον θεό της Καινής Διαθήκης (Κ.Δ.).

Δεν ισχυρίζομαι ότι η Π.Δ. είναι «κακή», ενώ η Κ.Δ. είναι «καλή»· ούτε καν. Τέτοιοι πολιτισμικοί πυλώνες οικουμενικής εμβέλειας, όπως η Αγία Γραφή, η Τορά ή το Κοράνι, κινούνται πέραν του καλού και του κακού – εκτός κι αν νιώθεις την υποχρέωση να τους στριμώξεις στη δική σου στενάχωρη ιδεολογία.

Όμως, ειδικά ο «εμπόλεμος θεός» της Π.Δ., ενός κειμένου που φέρνει κοντά Εβραίους, χριστιανούς αλλά και μουσουλμάνους, αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο (επ’ αυτού, παραπέμπουμε στην κλασική πια μελέτη με αυτό τον τίτλο από την Κάρεν Άρμστρονγκ, εκδ. Φιλίστωρ) και μπορεί να πει πολλά γι’ αυτό που συμβαίνει, δεκαετίες τώρα, στη Μέση Ανατολή.

Θέλω να πω, πέρα από (γεω)πολιτικές, στενά ιστορικές ή οικονομικές αναλύσεις, πέρα από σύνδρομα και αιτήματα δικαιωματικού χαρακτήρα, πέρα ακόμη και από το ανθρωπιστικό αίσθημα, υπάρχει κάτι βαθύτερο που έχει φύση πολιτισμική και ανθρωπολογική που διαπερνά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τη σφαίρα του θρησκευτικού.

Είναι τεράστιο θέμα στο οποίο μπορούμε να επανέλθουμε, πάντως στη δυτική ερμηνεία του Μεσανατολικού έχουμε εξορίσει την πτυχή του θρησκευτικού σαν κατάλοιπο του μακρινού παρελθόντος, που δεν έχει θέση στο εκκοσμικευμένο σήμερα. Αυτός όμως είναι ένας από τους (πολλούς) λόγους για τους οποίους είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε στοιχειωδώς την πολυπλοκότητα αυτού που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή. Μια συζήτηση στην οποία θα έπρεπε πια να κληθούν θρησκειολόγοι, καθώς και θεολόγοι.

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παλαιστίνιες ανάμεσα στα συντρίμμια στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλια, βόρεια της πόλης της Γάζας. Οι ισραηλινές δυνάμεις συνέχισαν τους βομβαρδισμούς εν μέσω διπλωματικής κινητικότητας· [REUTERS / Mahmoud Issa]

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΟΗΕ: στη Γάζα συντελείται γενοκτονία

Σύμφωνα με την Επιτροπή της Έρευνας πάνω στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, με επικεφαλής την εικονιζόμενη Navi Pillay, το Ισραήλ έχει ήδη διαπράξει γενοκτονία στα πλαίσια του πολέμου που διεξάγει εδώ και δύο περίπου έτη στη Λωρίδα της Γάζας. Συγκεκριμένα, η Επιτροπή καταλήγει ότι με βάση το σχετικό κείμενο της Συνέλευσης του 1948, διαπράττονται:

• Φόνοι.
• Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης.
• Επιβολή συνθηκών προϋπολογισμένων να επιφέρουν την καταστροφή του Παλαιστινιακού λαού.
• Επιβολή μέτρων για αναστολή νέων γεννήσεων.

Στα καθ’ ημάς, έχει μιλήσει σχετικά ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος, για αυτό το είδος του πολέμου, το οποίο έζησαν οι άνθρωποι στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με το ναζισμό και τώρα, ως απήχησή του, το ζουν με τον πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ:

Όλοι αυτοί οι πόλεμοι, στους οποίους έλαμψαν έστω κάποιες ακτίνες ελέους, εντιμότητας και ιπποτισμού [...] δεν είναι παρά ειδύλλιο μπροστά στον επερχόμενο πόλεμο. Επειδή ο επερχόμενος πόλεμος δεν θα έχει ως στόχο τη νίκη επί των αντιπάλων, αλλά την εξόντωση των αντιπάλων. Πλήρης εξόντωση όχι μόνο των πολεμιστών, αλλά κι όλων όσοι βρίσκονται πίσω τους, των γονέων τους, των παιδιών τους, των ασθενών, των τραυματιών και των φυλακισμένων, των χωριών και των πόλεων [...] Πυρά που δεν αναγνωρίζουν και δεν κάνουν διακρίσεις. [...] Ο Αττίλα Τζένγκις Χαν και ο Καμβύσης θα κοκκίνιζαν από ντροπή μπροστά σ’ έναν τέτοιο απάνθρωπο πόλεμο. Αλλά εκείνοι που είναι βαπτισμένοι εις το όνομα του Υιού του Θεού του Πολυέλεου άραγε θα ντραπούν;

Ο πόλεμος που διεξάγει το Ισραήλ είναι ακριβώς ένας πόλεμος ακραία άνανδρος και μηδενιστικός, χωρίς ίχνος τιμής, με γενοκτονικούς σκοπούς και χωρίς σεβασμό σε καμία ηθική αρχή. Η ελληνική -νεοφιλελεύθερη ιδίως- δεξιά παράταξη, όπως και οι σημιτικοί εκσυγχρονιστές με τους οποίους και συγκυβερνά, στηρίζοντας το Ισραήλ άκριτα, μας δείχνουν ακριβώς στο τι πιστεύουν: στο τίποτα!

ΠΗΓΗ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ

Για τις μεταναστευτικές ροές στην Κρήτη

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

«Στην Κρήτη», έλεγε σήμερα γνωστός μου ταξιτζής, «γίνεται απόβαση του Ισλάμ». Προσπάθησα να συγκρατήσω της οργή του, αλλά, εις μάτην. Αργότερα, σε ολιγόλεπτο διάλειμμα στο σχολείο, διάβαζα πως η Υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής κα Σέβη Αμανατίδου – Βολουδάκη –τι Υπουργείο κι αυτό!- με στόμφο τόνιζε ότι υπάρχει σχεδιασμός αποσυμφόρησης από τον προσωρινό χώρο διαμονής στο εκθεσιακό κέντρο της Αγυιάς Χανιών, όπου δεκάδες μετανάστες, άνδρες οι περισσότεροι, στασίαζαν… και μεταφοράς τους σε άλλα «κέντρα υποδοχής» της ελλαδικής ενδοχώρας. Η κα Υφυπουργός υποστηρίζει πως το μετανστευτικό ζήτημα απαιτεί συνεχή προσαρμογή. Για πια, άραγε, προσαρμογή συζητάμε; Το πρόβλημα των αλλεπάλληλων μεταναστευτικών ροών στην Κρήτη, θα έχει διάρκεια και θα συνεχιστεί αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα. Τα καταγράφει ο Σταύρος Λυγερός στο παρακάτω βίντεο.

Όμως, εκείνο που οι κυβερνώντες αδυνατούν να κατανοήσουν είναι η συμπεριφορά αυτών των μεταναστών, νέων στην ηλικία: πρόκειται για συμπεριφορά αποκλίνουσα και έκτροπη, κι έχει επιπτώσεις στην ελλαδική κοινωνική πραγματικότητα. Εδώ δεν πρόκειται για το «πολιτισμικό σοκ» πάνω στο οποίο δοκιμάζονται οι πρόσφυγες. Εδώ πρόκειται για συνθήκες και μηχανισμούς παγίδευσης της Ευρώπης και του πολιτισμού της σ’ έναν άλλον πολιτισμό και κόσμο, που περιθωριοποιημένος για δεκαετίες από τους αποικιοκράτες της, διεκδικεί όσα αυτή του στέρησε. Με το ερώτημα να είναι καίριο. Το έχει διατυπώσει περίπου τριάντα χρόνια πριν ο κορυφαίος Γάλλος ιστορικός Fernand Braudel, στη Γραμματική των Πολιτισμών: «το Ισλάμ θα βγάλει από πάνω του, σαν παλιωμένο ρούχο, τον παλιό παραδοσιακό του πολιτισμό, όσο θα πλησιάζει προς την εκβιομηχάνιση και προς τη σύγχρονη τεχνολογία;»

ΠΗΓΗ: SLpress

Εκοιμήθη ο εμβληματικός αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης

Του ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΥΔΑΡΟΥ

Μια από τις σημαντικότερες μορφές του αγιορείτικου μοναχισμού τον τελευταίο αιώνα, ο λόγιος αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης, έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Ήταν 90 ετών.

Ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης, γνωστός και ως Γέρων Βασίλειος Ιβηρίτης, υπήρξε μία από τις πλέον εξέχουσες μορφές της σύγχρονης Ορθόδοξης Θεολογίας και μοναστικής ζωής. Διετέλεσε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων στο Άγιον Όρος και υπήρξε πρωτεργάτης της πνευματικής και λειτουργικής ανανέωσης πολλών αγιορειτικών μονών, ανάμεσά τους και η Σταυρονικήτα.

Ανήκει στη γενιά των θεολόγων της δεκαετίας του 1960 που συνέδεσαν τη θεολογική σκέψη με την πατερική παράδοση και την ανέδειξαν σε διάλογο με τον σύγχρονο κόσμο. Ήταν από τους πρώτους που ανέδειξαν τη θεολογία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά και του Νικολάου Καβάσιλα, ενώ παράλληλα μετέφρασε και παρουσίασε σημαντικά κείμενα της ρωσικής διασποράς. Η θεολογική του μέθοδος, εμπνευσμένη από τον σωκρατικό διάλογο, άσκησε ισχυρή επιρροή σε νεότερους θεολόγους.

Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μελέτες, ομιλίες και πνευματικά δοκίμια. Μεταξύ των γνωστότερων είναι το βιβλίο Hymn of Entry, όπου αναπτύσσει την αγιορειτική προσέγγιση απέναντι στον οικουμενισμό, καθώς και πλήθος θεολογικών κειμένων στα οποία περιγράφει την Εκκλησία ως θεανθρώπινη πραγματικότητα και «μεγάλη μήτρα» που προετοιμάζει τον άνθρωπο για την αιωνιότητα. Η γραφή του χαρακτηρίζεται από βαθιά ταπείνωση, σεβασμό στην πατερική παράδοση και ικανότητα να εκφράζει με σύγχρονο λόγο τα αθάνατα νοήματα της πίστης.

Ο Γέρων Βασίλειος υπήρξε πνευματικός πατέρας για πολλούς μοναχούς και κληρικούς, αλλά και δάσκαλος για θεολόγους και νέους που αναζητούσαν αυθεντική εμπειρία της Ορθοδοξίας. Με τον ποιμαντικό και διαλεκτικό του λόγο κατόρθωσε να εμπνεύσει γενιές, κρατώντας ζωντανή την καρδιά της αγιορειτικής παραδόσεως και μεταφέροντάς την με δημιουργικό τρόπο στον σημερινό κόσμο.

ΠΗΓΗ: ORTHODOXIA INFO

ΠΗΓΗ: Αντιθέσεις στην ΚΡΗΤΗ

Η «αγία» υπομονή του Παιδαγωγού - Δασκάλου

OTTO FRIEDRICH BOLLNOW. (1986). Φιλοσοφική Παιδαγωγική, μτφρ. Μαρία και Κώστας Βαϊνάς. Αθήνα: Γρηγόρη, σ. 51

Simply Red!!!

ΠΗΓΗ: Simply Red

«Σ΄ έφαγα!»

Του ΑΝΔΡΕΑ ΜΟΡΑΤΟΥ

«Σ΄ έφαγα!», λένε στις (νεανικές κυρίως) παρέες όταν θέλουν να πουν «σε (κατα)νίκησα», «σε κατατρόπωσα», «σε συνέτριψα». Η «κατάποση», το «φάγωμα», ισοδυναμεί με πλήρη επικράτηση, με ισοπέδωση του άλλου!

Την ίδια ιδέα, που είναι πολύ παλιά, θα τη βρούμε και σ' ένα τροπάριο του Εσπερινού της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού: «δι᾿ οὗ (διά του οποίου [Σταυρού]) κατεπόθη τοῦ θανάτου ἡ δύναμις» ( = «διά του οποίου [Σταυρού] κατατροπώθηκε με κατάποση η δύναμη του θανάτου»). (Το «κατεπόθη» είναι παθητική φωνή τού ρήματος «καταπίνω»). Η φράση αυτή είναι εμπνευσμένη από την Πρώτη Προς Κορινθίους Επιστολή τού απ. Παύλου: «κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος» ( = «κατανικήθηκε ο θάνατος με κατάποση») (Α΄ Κορ. 15:54). Θυμίζει επίσης μια φράση της Δευτέρας Προς Κορινθίους Επιστολής του ίδιου αποστόλου: «ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς» ( = "για να καταπιεί [και να συντρίψει έτσι] η ζωή τη θνητότητα") (Β΄ Κορ. 5:4).

Ανάλογη εικόνα (αυτή τη φορά αναφορικά με την αδηφάγο κοιλιά του Άδη) έχουμε στο αναστάσιμο απολυτίκιο τού τρίτου (γ΄) ήχου: «[ὁ Κύριος] ἐκ κοιλίας Ἅδου ἐρρύσατο ἠμᾶς» ( = [ο Κύριος] μάς έσωσε από την κοιλιά τού Άδη").

Υπόψιν, ότι το «καταπίνω» θα το βρούμε να χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή και για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, π.χ.: «ἵνα τί [...] παρασιωπήσῃ ἐν τῷ καταπίνειν ἀσεβῆ τὸν δίκαιον;» ( = «για ποιο λόγο σιωπάς όταν καταπίνει ο ασεβής τον δίκαιο;») (Αββακούμ 1:13).

ΠΗΓΗ: ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Αφιέρωμα στη Μικρασία από «Το Κιρκινέτσι».

Δ Ε Λ Τ Ι Ο   Τ Υ Π Ο Υ 

Συνεχίζονται την Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου, στις 07 το απόγευμα, στην Αίθουσα Τελετών της Γενικής Γραμματείας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής (Μικράς Ασίας 2), οι εκδηλώσεις που οργανώνει ο Σύλλογος Κατοίκων των Συνοικιών Κουλμπάρας και Κιόσκι Μυτιλήνης «Το Κιρκινέτσι», υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Σεπτέμβρης στην Κουλμπάρα και στο Κιόσκι», με στόχο την ανάδειξη της ιστορίας, της ιστορικότητας και των μνημείων της γειτονιάς.

Η εκδήλωση αφορά την 103η επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Θα παρουσιαστεί το βιβλίο της αξέχαστης Βασιλικής Ράλλη, με τίτλο: «Πατρίδα αξέχαστη Μικρά Ασία. Η τραγωδια του Μικρασιατικού Ελληνισμού μέσα από την ιστορία μιας Μοσχονησιώτικης οικογένειας».

Ομιλητές θα είναι οι:

Αγγελική Ράλλη, Ομότιμη Καθηγήτρια Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Πατρών.

Αθανάσιος Ι. Καλαμάτας, Δρ Θεολογίας ΑΠΘ.

Θα ακολουθήσει προβολή της ταινίας: «Πατρίδα αξέχαστη Μικρά Ασία» η οποία στηρίζεται στο βιβλίο της Βασιλικής Ράλλη. Παραγωγή του Ελληνικού Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών (ΙΔΙΣΜΕ).

Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού: Με το γραφή του +π. Αλέξανδρου Σμέμαν

Παρασκευή, 14 Σεπτεμβρίου, 1979

Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

Χθες βράδυ, στον Εσπερινό (που τον τέλεσα μαζί με τον Μητροπολίτη Θεοδόσιος), η εκκλησία ήταν κατάμεστη. Όμορφη χορωδία. Και μέσα σε μια στιγμή, μ’ όλη μου την καρδιά, ένιωσα την αλήθεια αυτής της ακολουθίας. Ο σταυρός κατέρχεται, σαν να εξαφανίζεται, και κατόπιν υψώνεται αργά – θριαμβευτικά, χαρούμενα. Σαν μια απάντηση στο είδος της κατάθλιψης αυτών των τελευταίων ημερών που δημιουργείται, όταν αναλογίζεται κανείς την κατάρρευση του κόσμου και τον θρίαμβο του κακού και του παραλογισμού στον κόσμο».

π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΜΑΝ. (2018). Ημερολόγιο (1973-1983). Αθήνα: Ακρίτας, σσ. 377-378.

Ένα από τα τρία μουστάκια· τα άλλα δύο σ' άλλη ανάρτηση

«Όταν η παράδοση μιλάει για αυτεξούσιο του ανθρώπου, εννοεί την ανωτερότητά του απέναντι σε κάτι που πρέπει να υπακούσει. Όποιος βούλεται επιβάλλει μέσα του υπακοή. Αλλά που υπάγεται ο καταναγκασμός, η καταπίεση, η αντίσταση, η ταραχή που προκαλεί η βούληση; Κατά την πάγια φιλοσοφική συνήθεια, αυταπατώμεθα αποκρύπτοντας ταχυδακτυλουργικά τη δυαδικότητα κάτω από τη συνθετική έννοια “εγώ”, με αποτέλεσμα να συνάγουμε ένα ολόκληρο κομπολόι από διαβλητά συμπεράσματα, όπως εκείνο που φρονεί ότι η βούληση και η πράξη είναι ένα και το αυτό. Έτσι το αυτεξούσιο υποδηλώνει την ευφορία του βουλητικού υποκειμένου, που επιτάσσει και εν ταυτώ ταυτίζεται με την επιτέλεση της πράξης. Στην τέρψη του όμως προσθέτει και τις δραστήριες υπο-βουλήσεις ή υπο-ψυχές, που δεν είναι άλλες από τα συναισθήματα της ικανοποιημένης ανωτερότητας. Πράγμα που σημαίνει ότι η πολλότητα θυσιάζεται στην ενότητα· το σώμα, σαν συγκρότημα πολλαπλών ψυχών, υπάγεται κι αυτό στο έν. “Η πράξη είμαι εγώ”, λέει ο Νίτσε παρωδώντας τη φράση “το κράτος είμαι εγώ”. Άρα σε τι έγκειται αυτή η προφανής ηθικοποίηση του φαινομένου; Στο γεγονός ότι οι πολλαπλές ζωτικές δυνάμεις αποσιωπώνται για να αναγορευθεί το εγώ δεσπόζουσα δύναμη».

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ. (2006). Τα τρία μουστάκια. Ψιχία μηδενισμού. Αθήνα: Καστανιώτης, σ. 23.

Οι πολιτικοί στα σχολειά μας

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Οι πολιτικοί και οι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης πολιτικάντηδες, κάθε χρόνο, ημέρα Αγιασμού και τελετής έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς, δεν χάνουν την ευκαιρία να περιδιαβαίνουν σε σχολεία και με τα τετριμμένα λογίδριά τους να βασανίζουν εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς. Τους βλέπω στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ να λένε τις αρλούμπες τους και να εύχονται καλή σχολική χρονιά, τη στιγμή που ο κόσμος μας, σε παγκόσμιο πια επίπεδο, ζει κάτω από βασίλειο της βίας και της διαφθοράς. Καίρια τα ερωτήματα: Σε ποιους νομίζουν πως απευθύνονται; Άκουσαν ποτέ μαθητές και μαθήτριες να φωνάζουν για έλλειψη διαλόγου στο σχολείο, που να οδηγεί στην αυτοπραγμάτωσή τους; Νοιάστηκαν ποτέ γιατί στο σχολείο δεν τους δύνεται η δυνατότητα να κατοπτεύσουν μεγάλα θέματα του καιρού μας (ελευθερία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ειρήνη); Τέλος, σκέφτηκαν ποτέ γιατί το σημερινό σύγχρονο σχολείο -όπως το χαρακτηρίζουν- είναι απογυμνωμένο από τις αλήθειες των άλλων; Ρητορικά θα μου πείτε τα ερωτήματα. Προφανώς όχι.

Φανή Φλόκα - Σπυράτου. Νεκρή Φύση. ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: paletaart – Χρώμα & Φώς

Αύριο ανοίγουν τα σχολειά!

«Ανθρωπισμός θα πει να πλάθουμε ανθρώπους με γερό και ωραίο σώμα, με καθαρό στοχαστικό νου, με δυνατή θέληση και σεβασμό και αγάπη για τους συνανθρώπους τους. Ανοιχτομάτες που να είναι σε θέση να κρίνουν οι ίδιοι υπεύθυνα όσα προβλήματα τους παρουσιάζει η ατομική και ομαδική ζωή τους χωρίς να παρασύρονται σαν άβουλη αγέλη από τον πρώτο δυνατό ή δημαγωγό της ημέρας, ανθρώπους ικανούς να εξασφαλίζουν οι ίδιοι με την προσωπική τους εργασία τους υλικούς όρους της ζωής τους, όσοι χρειάζονται για να κρατιέται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να καταφάσκουν ελεύθερα στις δεσμεύσεις που επιβάλλει η ομαλή συμβίωση με τους συνανθρώπους τους και η προκοπή τους· ικανούς να οργανώσουν της ζωή της λαϊκής ολότητας όπου ανήκουν, έτσι που και τα άτομα και η ολότητα να προκόβουν και να καλυτερεύουν όλο και περισσότερο το επίπεδο της υλικής και πνευματικής τους ζωής· για την προκοπή της να μη ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους ή και στην τύχη, παρά να νιώθουν τον εαυτό τους όχι μόνο συνυπεύθυνο με τους φυσικούς ηγέτες, αλλά και ως τον κυρίως υπεύθυνο· να βάζουν γι’ αυτήν, κάθε δυνατή προσπάθεια δίνοντας οι ίδιοι την κατεύθυνση και υπερνικώντας εσωτερικές και εξωτερικές αντίθετες δυνάμεις, και να είναι πρόθυμοι να θυσιάζουν γι’ αυτήν όχι μόνο την ησυχία και τη βολή τους, παρά στην ανάγκη και τη ζωή τους την ίδια. Ανθρώπους δηλαδή που έχουν υψωθεί από το ζωικό στο ανθρώπινο επίπεδο, που έχουν δουλέψει μέσα τους το ανθρώπινο βάθος και που πραγματικά ελεύθεροι στέκουν μοίρα στη μοίρα τους». ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΛΜΟΥΖΟΣ.

Ο πρωτοπόρος παιδαγωγός ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΛΜΟΥΖΟΣ. Αγλαΐα Παππά, ελαιογραφία.

ΠΗΓΗ: Pink Floyd

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Ο ηγέτης που ανοίγει δρόμους ακόμη και σήμερα!

ΠΗΓΗ: Militaire News

Πόσο δίκιο έχει ο Μισέλ Ουελμπέκ!

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Στην παρηκμασμένη πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά Ευρώπη, η Γαλλία κατέχει την πρωτιά! Οι ειδήσεις λένε ότι, έπεσε η κυβέρνηση στην Γαλλία – παραίτηση και του Μακρόν ζητούν Λεπέν-Μελανσόν Πόσο δίκιο έχει ο Μισέλ Ουλμπέκ, που στην Υποταγή, ένα από τα πιο σημαντικά έργα του –μετά τον Χάρτη και την Επικράτεια- ο αφηγητής, διδάσκων λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης, μαζί με τα προσωπικά του αδιέξοδα, με οξύτατη ματιά διαβλέπει τις αλλαγές που γίνονται εδώ και μια δεκαετία στη Γαλλία: την άνοδο της ακροδεξιάς (Εθνική Συσπείρωση ή Εθνικό Μέτωπο) της Μαρί Λεπέν και του ισλαμισμού. «Η πολιτική κατάσταση φαίνεται πολύ ασταθής», γράφει ο Ουελμπέκ και η ισλαμοποιημένη Ευρώπη είναι μια καταιγίδα που θα εξακολουθεί να πλανάται πάνω απ’ αυτή. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο το γεγονός: τη χρονιά που κυκλοφόρησε η Υποταγή στη Γαλλία, το 2015, έγινε και η τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo. Μυθοπλαστικές, άραγε, οι προβλέψεις του Ουελμπέκ; Δεν νομίζω!

H Αναστασία Γκίτση είναι «Η ποιήτρια της Εβδομάδας»

Δευτέρα ως Παρασκευή στις 07:00 και 19:00 και το Σ/Κ στις 19:00.

Η εβδομάδα από 8/9/2025 έως 14/9/2025 είναι αφιερωμένη στην ποιήτρια Αναστασία Γκίτση.

Η Αναστασία Γκίτση γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Εκπαιδευτικός Μέσης Εκπαίδευσης με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Chambésy/Ελβετία). Έχει δημιουργήσει το καλλιτεχνικό τρίπτυχο Sygorma όπου ποίηση, εικαστικά, μουσική και νέες τεχνολογίες αλληλοπεριχωρούνται κι εναρμονίζονται. Άρθρα, μελέτες, μεταφράσεις και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους, εφημερίδες, περιοδικά, ανθολογίες. Από το 2024 επιμελείται το Poetry Black Box στην Δ.Ε.Β.Θ. Στο θέατρο έχουν μεταφερθεί μονόλογοί της από την ομάδα Contact Ensemble και ποιήματά της από τις ομάδες Trickortreat, Persona non grata, Griechischer Kunstclub Nürnberg e.V και Global Art Nürnberg e.V. Συμμετέχει σε πειραματικά projects και Ιnternational Festivals Poetry (Ελλάδα-Αγγλία-Γερμανία) με video poems και συντονίζει διαδραστικές και μουσικοποιητικές επιτελεστικές αναγνώσεις.

ΠΗΓΗ: ΕΡΤ

Με αφορμή τη δημόσια και την ιδιωτική εκπαίδευση

«Όχι, δεν είναι στο δημόσιο μεγαλύτερη η σκλαβιά· μάλλον στα ιδιωτικά σχολεία είναι η μεγαλύτερη. Γενικά, βέβαια, το δημοσιοϋπαλληλίκι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι περιορίζει τη ζωή του ατόμου, τα βιώματά του και τις ιδέες του.. Εγώ, δεν σας κρύβω, ευλογώ το Θεό για το δημοσιοϋπαλληλίκι, μολονότι είχα επιπρόσθετους λόγους να μου είναι σκλαβιά...». ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Περιοδικό Χάρτης

Για την κριτική

«Η κριτική ανάγνωση της ιστορίας και των ιδεολογημάτων της δεν αποτελούν απλώς δικαίωμα αλλά και χρέος κάθε γενιάς. Χωρίς την κριτική, τίποτε δεν μπορεί να ζήσει, διότι τίποτε δεν ανακαινίζεται». ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: frear

70 χρόνια από το τουρκικό πογκρόμ της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955 κατά των Ελλήνων στην Πόλη

Τη νύχτα της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου 1955, η ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης έγινε στόχος απρόκλητων βιαιοτήτων. Μέσα σε λίγες ώρες εμπορικά καταστήματα, βιοτεχνίες, σπίτια, ακόμα και οι εκκλησίες των Ελλήνων μετατράπηκαν σε ερείπια. Τα γεγονότα αυτά σήμαναν την αρχή του τέλους της κοινότητας των Ρωμιών της Πόλης. Η βίαιη αυτή επίθεση σύντομα συνυφάνθηκε με τις ψυχροπολεμικές πολιτικές εξελίξεις της εποχής, και τα πραγματικά γεγονότα αποσιωπήθηκαν εξίσου γρήγορα. Με αφορμή την 50η επέτειο της μεγάλης καταστροφής, ο Σπύρος Βρυώνης ανασυνέθεσε τα γεγονότα εκείνης της νύχτας στο μεγαλειώδες έργο του: Ο μηχανισμός της καταστροφής: το τουρκικό πογκρόμ της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955 και ο αφανισμός της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, το οποίο εκδόθηκε στα αγγλικά το 2005. Αυτή η μνημειώδης μελέτη είναι το πρώτο έργο τέτοιου βάθους και εύρους που έχει εκδοθεί σε οποιαδήποτε γλώσσα γι' αυτή την καθοριστική στιγμή της σύγχρονης τουρκικής και ελληνικής ιστορίας. Έχει υμνηθεί ως «magnum opus», ως «πρωτότυπο και βαρυσήμαντο», ως «λαμπρό έργο». Είναι βέβαιο ότι θα αναγνωριστεί ως η απροσπέραστη μελέτη των βίαιων γεγονότων που τόσο αναλυτικά περιγράφει και εξετάζει. Ο τόμος περιλαμβάνει και ένα εκτεταμένο ένθετο με τις μοναδικές φωτογραφίες του Δημητρίου Καλούμενου. Η εξαιρετική φωτογραφική τεκμηρίωση προσδίδει επιπρόσθετο βάρος στις αρχειακές μαρτυρίες που παρουσιάζει ο συγγραφέας και στην ιστορική ανάλυση του πογκρόμ και των συνεπειών του· [από το οπισθόφυλλο του βιβλίου].

«Και τι έγινε άραγε στο μετά το πογκρόμ, η μάλλον τη μετά Μεντερές, εποχή; Ποια ήταν η μοίρα της ελληνικής μειονότητας και των établis στην ευρύτερη περιοχή της Κωνσταντινούπολης; Τι αλλαγές επέφερε στους Έλληνες της Τουρκίας η στρατιωτικοποίηση της πολιτικής ζωής; Αυτά το ερωτήματα μας οδηγούν σε θέματα πέρα από τη διαρκώς συρρικνούμενη ελληνική μειονότητα και τις κοινότητες των établis, αφού αυτή η συρρίκνωση επήλθε στο ευρύτερο πλαίσιο της εθνοτικής πολιτικής και των θρησκευτικών εξελίξεων στην Τουρκία. Με άλλα λόγια, στη διαδικασία αυτή συμπεριλαμβάνονταν και εμπλέκονταν όλα αυτά τα εθνοτικά και θρησκευτικά στοιχεία στο εσωτερικό της Τουρκία τα οποία δεν ταίριαζαν στο κεμαλικό σοβινιστικό πρόγραμμα. Μετά τη στρατιωτική παρέμβαση στην πολιτική ζωής της χώρας, ο κλοιός του κεμαλισμού έσφιξε όχι μόνο γύρω από τους Έλληνες αλλά και γύρω από τους Κούρδους, τους Αλεβίτες, τους Ασσύριους χριστιανούς, τους Αρμένιους, τους Εβραίους, τους Dönme και τους ισλαμιστές “φονταμενταλιστές”. Η εσωτερική όξυνση του κεμαλισμού συνέπεσε με την παρουσία δύο ισχυρών πολιτικών δυνάμεων στο εξωτερικό: ο ενισχυμένος ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πολιτική και την οικονομία της χώρας και η σταδιακή άνοδος του ισλαμικού φονταμενταλισμού στις γειτονικές χώρες της Μέσης Ανατολής. Αυτοί οι παράγοντες οδήγησαν στην εκδήλωση αντιφατικών δυνάμεων και τάσεων στο εσωτερικό της Τουρκίας την τελευταία δεκαετία τους 20ού αιώνα. Από τη μία πλευρά, ο πρώτος παράγοντας επέβαλε όλο και περισσότερο όμοιες πολιτικές σχετικά με τα ανθρώπινα και τα πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες ως κοινωνικές αξίες θεμελιώδους σημασίας. Από την άλλη, ο δεύτερος παράγοντας ώθησε το Ισλάμ προς μια τάση επιστροφής στις βασικές αρχές της πίστης και, επομένως, σε διάφορες μορφές πολιτικής δράσης».

»Μολονότι το πογκρόμ της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955 εκτυλίχθηκε πριν από μισό αιώνα, η κληρονομιά του περιπλέκει, ακόμα και σήμερα, σε έναν μεγαλύτερο ιστό περιφερειακών και διεθνών συμφερόντων. Αυτός ο ιστός είναι, πράγματι, το κλειδί για την κατανόηση σημαντικών πτυχών αυτής της εν εξελίξει ιστορίας. Στην πραγματικότητα, η “επιτυχία” του τουρκικού στρατιωτικού τέρατος κατά τη διάρκεια των τελευταίων πενήντα χρόνων έχει καταστήσει το τουρκικό κράτος μόνιμο καταπατητή όχι μόνο των ανθρωπίνων και των πολιτικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων του αλλά και των δικαιωμάτων της τεράστιας πλειονότητας του τουρκικού λαού».

ΣΠΥΡΟΣ ΒΡΥΩΝΗΣ. (2007). Ο μηχανισμός της καταστροφής. Το τουρκικό πογκρόμ της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955 και ο αφανισμός της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, μτφρ. Λευτέρης Γιαννουδάκης, επιμέλεια Παναγιώτης Σουλτάνης. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σσ. 653-654, 668.

8η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΘΕΟΛΟΓΩΝ: Ιεραποστολή της Εκκλησίας και αποστολή του σχολείου σε διάλογο. Μαρτυρία χτες και σήμερα

Δ Ε Λ Τ Ι Ο   Τ Υ Π Ο Υ 

5-7 Σεπτεμβρίου 2025

Αθήνα, Ελληνογαλλική Σχολή Ουρσουλίνων. Νέο Ψυχικό.

Το ιεραποστολικό ενδιαφέρον, όπως αυτό διαμορφώθηκε κατά τον 20ό αιώνα, κυρίως οφείλεται στην ανάπτυξη της οικουμενικότητας και της παγκοσμιότητας του Ευαγγελίου. Η ιεραποστολή σήμερα μέσα από την πολυπολιτισμικότητα είναι η απόδειξη της αυθεντικότητας της Εκκλησίας. Στηρίζεται στην ενότητα και στην ανοικτότητά της, στο «πορευθέντες» (Μτ. 28, 19) αλλά και στο «έρχου και ίδε» (Ιω. 1, 47) της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εξού και ως ανοικτή ενότητα, μέσω της ιεραποστολής, αποτρέπει κάθε κλειστοφοβία, κάθε περιχαράκωση και κλείσιμο εντός των τειχών της. Η παρουσία της Εκκλησίας είναι ιεραποστολική και το μήνυμα που, μέσω αυτής, μεταφέρει σε ολόκληρο το κόσμο απορρέει από την εκκλησιαστική κοινότητα.

Η γνωστή και ορθώς διατυπωμένη θέση «η Εκκλησία γίνεται όταν ανοίγεται», θέση που θέτει στο περιθώριο κάθε φοβικό σύνδρομο, έχει περάσει και στη θρησκευτική εκπαίδευση. Τόσο στην Πρωτοβάθμια όσο και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, η ιεραποστολή ως διακονία και μαρτυρία, με τις αλλαγές που έχουν γίνει στα Προγράμματα Σπουδών, από τις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, διδάσκεται ως «άνοιγμα της Εκκλησίας στα πέρατα του κόσμου». Κείμενα κορυφαίων θεολόγων και ιεραρχών όπως του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου και του Ηλία Βουλγαράκη, χρησιμοποιούνται στη διδακτική πράξη με στόχο οι μαθητές/τριες να προσδιορίζουν τη διαφορά της ιεραποστολής από τον προσηλυτισμό αλλά και την ανάδειξη της ενότητας όλων των ανθρώπων μέσω του ευαγγελικού μηνύματος.

Ο Θεολογικός Σύνδεσμος «ΚΑΙΡΟΣ» στην 8η Πανελλήνια Συνάντηση Θεολόγων επιχειρεί να διερευνήσει τους παραπάνω άξονες της ιεραποστολής προσκαλώντας σε γόνιμο διάλογο και ανταλλαγή απόψεων αξιόλογους κληρικούς, πανεπιστημιακούς δασκάλους και μάχιμους εκπαιδευτικούς (θεολόγους και δασκάλους).

Όπως και στις προηγούμενες Πανελλήνιες Συναντήσεις Θεολόγων, το πρόγραμμα περιλαμβάνει κεντρική εισήγηση, θεματικές εισηγήσεις σε στρογγυλές τράπεζες, συζητήσεις και παρεμβάσεις, καθώς και ομάδες - εργαστήρια διδακτικής του μαθήματος των Θρησκευτικών, που θα επικεντρώνονται σε πτυχές των θεματικών υποενοτήτων.

Το Πρόγραμμα της 8ης Πανελλήνια Συνάντησης Θεολόγων εδώ: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Το εικαστικό έργο της αφίσας είναι έργο του ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου.