«Ξεβράκωτοι» στους ιερούς ναούς!

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Το ρεπορτάζ (ORTHODOXIA INFO) λέει πως ο Σεβασμιότατος Δωδώνης Χρυσόστομος άστραψε και βρόντηξε από την ασέβεια πιστών οι οποίοι δεν σεβάστηκαν την ιερότητα του χώρου, κατά τους φετινούς εορτασμούς που πραγματοποιήθηκαν στη Ζάκυνθο, με αφορμή τη μετακομιδή του Σκηνώματος του Αγίου Διονυσίου από τα Στροφάδια, και εισήλθαν στον ναό «ξεβράκωτοι». «Δεν μπορώ να δεχτώ ξεβρακωμένες στο ναό για να προσκυνήσουν τον άγιο», βροντοφώναξε! Βέβαια, δεν είναι ο μόνος ιεράρχης που λοιδορεί πιστούς. Ουκ ολίγοι κληρικοί, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, μη ευπρεπώς ενδεδυμένων προσκυνητών παραληρούν, προσβάλλοντας και στιγματίζοντας μικρά παιδιά, γυναίκες και άνδρες. Σε αρκετούς ιερούς ναούς και σε πολλά ιερά προσκυνήματα, πινακίδια συστήνουν στους πιστούς να μην εισέρχονται με σορτς, ούτε με άσεμνη ενδυμασία· σε υστερόγραφα, μάλιστα, ενημερώνουν πως, πριν μπουν στον ιερό ναό υπάρχουν και ρούχα για να καλύψουν τη «γύμνια» τους.

Στο Σεβασμιότατο συστήνω να διαβάσει τρία ποιήματα του Κύπριου ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη. Παραθέτω τους συνδέσμους. Το ένα μάλιστα είναι σχολιασμένο από τον Χρυσόστομο Σταμούλη, καθηγητή στη Θεολογική Σχολή ΑΠΘ.

• antidosis «Ένα κορίστι με μαγιό / μπήκε στην εκκλησία. Ένα ανέκδοτο ποίημα - αναστεναγμός υπαινικτικός - του Κυριάκου Χαραλαμπίδη». Πάροδος 37 (2010) 4426-4429 [και εδώ: NULA DIES SINE LINEA].
• Κυριάκος Χαραλαμπίδης: Ένα ποίημα 
• Το τρίτο, με τίτλο: «Οίκος και ανοχή» είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό Παλίμψηστον, τχ. 27 (Φθινόπωρο 2011) 24-25.

Το παραθέτω:

Οίκος και Ανοχή

Α΄

-Ο λαίμαργος και πότης Ιησούς

τον είδαν στον αυλόγυρο σαν έμπαινε

κακόφημου οίκου.

-Κράταγε, σου λέω,

μιαν ακριβή λοσιόν και μάλαξε τα πόδια,

έτριψε τα μαλλιά και το λαιμό,

γοφούς και γόνατα και στήθος, όθε

αρμύριζε το δάκρυ, πόρνης.

-Να φανταστείς, καλέ μου, ο Γαλιλαίος

τη φίλησε ο τρελός τρελά στο στόμα,

της σκέπασε τα μάτια και απ’ τα χέρια του

πέσαν του κόσμου τα θαυμαστικά.

-Αμή κι αθέατος ο Θεός Πατήρ

ρωτούσε τί στο διάολο κάνει τούτος

π’ αδειάζει παντελώς τον εαυτό του

από του σώματος την εντροπή.

-Εκείνος ούτε λέξη. Την απόκρυφη

λοφοσειρά ζητοκραυγών του οργώνει

μες σε χωράφι που έβγαινε ουρανός

και τα πολύτιμα ραντίζει μύρα στο κορμί

της πόρνης, γιατί ξέρει πως δε θα ’ναι

αυτή μαζί του ακόμα για πολύ.

Β΄

-Κάτι παράδοξο συμβαίνει εδώ:

Τριάντα χρόνους και οκτώ, σαν παραλυτική,

τον πρόσμενε η πόρνη. Κι η αμοιβή του

όσο ένας καμπινές, κοινώς αφοδευτήριο.

-Αλλά κι αυτός απέπτυσε κάθε του χαλινάρι⸱

ευθύνεται, θαρρώ, και το γυναικοσόι του:

Ταμάρ, η εταίρα του ναού.

Ραχάβ, «μαντάμ» του οίκου ανοχής.

Ρούθ, η πολύζηλη του χηρεμού λαγνεία.

Βηθσαβεέ, η μοιχαλίς⸱ ή μήπως

θα πρέπει να προσθέσουμε και τη Μαρία;

-Μάνα του νόθου γιού της και καρπού

της σύλληψης μ’ αγροίκο στρατιώτη.

-Ο μπασταρδέλος της λοιπόν, πρώτος εμβάς

μετά την ταραχήν του ύδατος, διέρρηξε

αποσπερίς της χαραυγής το θάνατο

και ρήμαξε τους ουρανούς.

Βγάνει και το φουστάνι το λινό

της πόρνης και της φόρεσε χρυσόχαρτο

ή μάλλον ασημόχαρτο στεφάνι

από ατόφια λεν κι ανόθευτη του Διόνυσου

θεσπέσια κληματίδα.

-Κάτω μιαν άνοιξη ένα ποταμάκι

εύφραινε τη Γεθσημανή της Βηθεσδά

με φίδια όλο κεντήματα και πούλιες.

Η πρώτη ανάγνωσή τους, πράγματι, προκαλεί σοκ. Αλλά ο αναγνώστης που έχει καλή γνώση της προσωπικότητας και του έργου του ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη, δεν θα δυσκολευθεί να διαπιστώσει ότι και στα τρία ποιήματα είναι αποτυπωμένη η εκκλησιαστική εμπειρία και η «ασκητική ευαισθησία της καθ’ ημάς Ανατολής». Ο ποιητής, ως άλλος «δια Χριστόν σαλός», δυναμιτίζει βεβαιότητες πολλών ηθικολάγνων, εντός του εκκλησιαστικού σώματος. Δια του λόγου το αληθές παραπέμπω στην ωραία μελέτη της Δήμητρας Δημητρίου: «"Η προτελευταία αλήθεια": Ο μύθος του Χριστού στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη», στο: Γλώσσης Ίμερος. Η ποίηση του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, επιστημονική επιμέλεια Αντώνης Κ. Πετρίδης - Δήμητρα Δημητρίου. Αθήνα: Ηρόδοτος 2022, σσ. 341-387 [και εδώ: academia].

Να θυμίσω στον Σεβασμιότατο Χρυσόστομο ότι η ένδυση δεν σχετίζεται μόνο με τη σεξουαλικότητα, γιατί το «ξεβράκωτοι» που ξεστόμισε, είναι προφανές ότι σ’ αυτή αναφέρεται. Βέβαια, η ιεραρχούσα Εκκλησία –κι όχι μόνον αυτή- ποτέ δεν τα πήγε καλά με τη σεξουαλικότητα. Είναι αλλεργική με αυτή. Τη φοβάται. Θα ‘λεγα πως φοβάται και το γυναικείο φύλο. Για πολλούς ιεράρχες της Εκκλησίας η ιερότητα του σώματος είναι μόνον η παρθενία. Η σεξουαλικότητα ταυτίζεται με την κόλαση. Χιλιοδιπιστωμένα όλα αυτά που γράφω...