Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Ο παπα-Στρατής κάνει λόγο για θαύματα! Και πράγματι είναι πολλά τα θαύματα που γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται στο λαμπρό Ιερό Προσκύνημα του Ταξιάρχη στον Μανταμάδο. Είδα και άκουσα προσεχτικά όσα λέγει στο βίντεο ο παπα-Στρατής. Το θαύμα εμπεριέχει την ελπίδα για το επέκεινα. Προϋποθέτει πίστη και ταπεινότητα· αλλά και αποστασιοποίηση από την κυριαρχία της λογικής ότι, δηλαδή, όλα μπορούν να εξηγηθούν με λογικά επιχειρήματα. Ο πιστός άνθρωπος μπορεί να σταθεί όρθιος σε καταστάσεις πόνου, να τις αντέξει και να ελπίσει στο θαύμα. Οπότε η μεγαλύτερη χάρη που προσφέρει ο Θεός είναι να τον κάνει να αντέξει στον πόνο και να ελπίσει στο θαύμα.
Βλέποντας και ακούγοντας όσα λέγει ο παπα-Στρατής ήρθαν στο νου-μου οι συμβουλές προς τους ενορίτες-του του «παπά των αγρών», στο μικρό διήγημα του Πέτρου Χάρη: «Όταν οι Άγιοι κατεβαίνουν στη γη» -ο αναγνώστης μπορεί να το διαβάσει στο ομώνυμο βιβλίο-του που εκδόθηκε από τον οίκο Γεωργίου Φέξη στα 1965- στο οποίο ο πολυγραφότατος συγγραφέας και ακαδημαϊκός διηγείται ένα θαύμα που έγινε στους κατοίκους του χωριού Κάτω Περιβόλια, όταν ένας εργάτης γυρίζοντας από την Αθήνα στο χωριό-του διηγήθηκε στους συγχωριανούς-του το θαύμα πως, το κλεινόν άστυ «γέμισε από Αγίους, που τους έβλεπαν οι άνθρωποι στα τζάμια και στα κρύσταλλα μεγάλων και μικρών σπιτιών». Το πεντασέλιδο διήγημά του ο Πέτρος Χάρης το τελειώνει τις συμβουλές του ταπεινού παπά των Κάτω Περιβολιών: «Πηγαίνετε ήσυχοι στα σπίτια-σας, χριστιανοί. Αφού είδε την Παναγία και τους Αγίους ο Παναγιώτης, ο Γιώργης, ο Θανάσης και η Μαριγούλα, θα πει πως δεν είμαστε όλοι αμαρτωλοί. Και τα Κάτω Περιβόλια θα σωθούν».
Πολύ καλά τα λέγει ο παπα-Στρατής: «...όπου υπάρχει πόνος, υπάρχει πίστη και ελπίδα· όταν καλοπερνάς, η πίστη αμβλύνεται· όταν υποφέρεις, η πίστη γίνεται πιο δυνατή». Τη βλέπουν και τη ζουν αυτήν την πίστη καθημερινά στο Ιερό Προσκύνημα του Ταξιάρχη στον Μανταμάδο.
Ο Πέτρος Χάρης όταν έγραφε το παραπάνω διήγημα ήταν εποχή μετά τον πόλεμο: «Ήταν η εποχή που άρχισαν να γίνονται η μια έπειτ’ από την άλλη οι μεταπολεμικές εφευρέσεις και τη μια μέρα έδιναν ελπίδα στον κόσμο και την άλλη τον προετοίμαζαν για τη Δευτέρα Παρουσία. Ο πόλεμος είχε τελειώσει, μα η Χιροσίμα ήταν πάντα ο μεγάλος τρόμος-μας, η μαύρη φτερούγα που σκέπαζε στεριές και θάλασσες και πουθενά δεν άφηνε τη σκέψη ήρεμη και ήσυχο τον ύπνο. Κ’ ένα πρωί ήρθε στην Αθήνα το μεγάλο μήνυμα. Το έδινε η Παναγία, το έδιναν οι Άγιοι κι ο άγγελος με τη σάλπιγγα που θα καλούσε ζωντανούς και πεθαμένους. Δεν ήταν ακόμα η ώρα. Δεν ήταν όμως και πολύ μακρυά. Οι άνθρωποι αμάρτησαν πολύ, δεν άντεχε πια ο Κύριος να τους βλέπει στο δρόμο που είχαν πάρει, τους φώναξε να κρατηθούν στον κατήφορο, να μην κάνουν το τελευταίο βήμα, το ολέθριο, το αμετάκλητο. Είχαν απλώσει τα χέρια-τους και λίγο έλειπε ακόμα για να εξουσιάσουν το μυστικό που ήταν και δύναμη απίστευτη και θάνατος του γένους, όλου του ανθρώπινου γένους. [...] Και τα σημάδια της αμαρτίας που δεν είχε συχώρεση, όποιος είχε καθαρό μάτι τάβλεπε και στην άλλη προετοιμασία του ανθρώπου, στην άλλη τρέλα-του, που ζήταγε να τον στείλει ψηλά, πολύ ψηλά στον ουρανό, να τον ξεπεράσει τον ουρανό, να τον τρυπήσει, να βγάλει την κεφαλή-του, να δει το Θεό και λίγο - λίγο να πάει να καθίσει πλάι-του. Ήταν, λοιπόν, μικρή η προθεσμία που είχαν οι αμαρτωλοί για νάρθουν στο σωστό δρόμο. Και κατέβηκαν οι επουράνιες δυνάμεις να τους βοηθήσουν».
Το λέγει στο βίντεο κι ο παπα-Στρατής: «...η ελπίδα που φυτρώνει κοντά στο Θεό, κοντά σε τόπους που λατρεύεται ο Θεός είναι ζωντανή». Κανένας λαός όσο ο ελληνικός δεν σηκώνει τόση και τέτοια παράδοση. Ας την προσέχουμε, ας την τιμούμε κι ας την μεταδίδουμε στα παιδιά-μας, για να προσθέτουν κι αυτά πάνω σ' αυτή το δικό-τους λιθαράκι.
Και του χρόνου, στη Γιορτή των Μυροφόρων στο Ιερό Προσκύνημα του Ταξιάρχη, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ με τις φτερούγες και τη σπάθα-του να μας καλεί στο «ήμαρτον, Κύριε, ήμαρτον»!
Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου