«Συχνά ο σημερινός αναγνώστης εντυπωσιάζεται απ’ όσα γράφουν ξένοι περιηγητές για τη γλωσσική κατάσταση του Ελληνισμού επί Τουρκοκρατίας. Μερικοί ομιλούν για πλήρη αφανισμό της ελληνικής, όπως βέβαια την εννοούσαν αυτοί, που ήξεραν τα ελληνικά του σχολείου τους, τα ελληνικά των βιβλίων τους. Οι γραπτές λέξεις, χωρίς την προφορά, είναι σαν αποχυμωμένο παξιμάδι. Μοιραία, η αδυναμία των αρχαιομαθών ξένων να συνεννοηθούν με τους κατοίκους του ελληνικού χώρου – και μάλιστα, σε ερασμιακή προφορά – έκανε τούς ξένους να πιστεύουν πως οι ντόπιοι δε μιλούν ελληνικά. Δηλαδή, τα δικά τους ελληνικά. Και σ’ αυτό είχαν δίκιο. Βέβαια, η ελληνική, επειδή είναι δύσκολη και απαιτητική, έχει ανάγκη οργανωμένων σχολείων και πολυετούς φοίτησης για να διατηρηθεί τουλάχιστον σ’ ένα ευπρεπές επίπεδο. Δεν είναι γλώσσα χρήσης. Γι’ αυτό ηττήθηκε κατά τη συνάντησή της με ευκολομάθητες γλώσσες που δεν είχαν πλούσιο λεξιλόγιο και μεγάλες γραμματικές απαιτήσεις. Συγκεκριμένα, στη Βαλκανική ηττήθηκε από την αλβανική, τη σλαβική και τη βλάχικη. Κι αν δεν υπήρχαν δυναμικοί κληρικοί, όπως ο Νεκτάριος Τέρπος και ο Κοσμάς ο Αιτωλός, θα είχε εξαφανιστεί παντελώς από τις βόρειες περιοχές της χώρας μας. Ωστόσο, μπορεί να έσβησαν τα πνευματικά φώτα που δίνουν λάμψη στην εθνική φυσιογνωμία, αλλ’ ο εθνικός χαρακτήρας δεν χάθηκε».
ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ. (2021). Νεότερη Ελληνική Ιστορία. Τούρκοι και Τουρκοκρατία, τ. Α΄. Αθήνα: Ψυχογιός, σ. 261.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου