Κίβδηλη ή ασκούμενη δωρεά;

Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 

Μνήμη Γιώργου Τσανανά

Αναρωτιέμαι που τελικά το πάει η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ). Το κρυφτό που παίζει με όλους τους συναδέλφους θεολόγους που στηρίζουν το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά αλλά και με το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, έχω τη γνώμη πως είναι ένα θανάσιμο παιχνίδι για το μέλλον του μαθήματος. Η αποκλειστικότητα που επιθυμεί να έχει, όχι μόνο για το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών αλλά και για το ποιος είναι αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός, είναι κίβδηλη πέρα για πέρα. Ας μου συγχωρέσουν οι συνάδελφοι της ΠΕΘ τον σκληρό λόγο, αλλά η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κάποια στιγμή οφείλουν να γνωρίσουν πως η θέση των αληθινών χριστιανών παιδαγωγών, σε μια εποχή πολλαπλών προκλήσεων όπως είναι η σημερινή, είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Στον εκπαιδευτικό χώρο δεν μπορούν συνεχώς να δημιουργούν κλίμα αναταραχής και οπλισμένοι με εξουθενωτική πονηρία, να υποστηρίζοντας πως μόνον αυτοί είναι κατάλληλοι για να διδάξουν ατόφια χριστιανική πίστη και αγωγή. Στην προκειμένη περίπτωση, μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Ο Χριστιανισμός δεν είναι φανφαρονισμός, κούφια ηθικολογία και υποκρισία. 

Επί τριάντα σχεδόν χρόνια η ΠΕΘ κατηγορεί και δαιμονοποιεί κάθε αλλαγή που έχει γίνει στο μάθημα των Θρησκευτικών. Ειδικότερα, κατά την τελευταία επταετία, όταν με το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών έγιναν οι τελευταίες αλλαγές στα Θρησκευτικά, ουδεμία θετική πρόταση έχει καταθέσει γι' αυτές τις αλλαγές. Η μοναδική «πρόταση» που κάμει είναι η επιστροφή στα προηγούμενα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών, τα οποία κι αυτά με απηνή τρόπο, παλαιότερα κατέκρινε και πολέμησε. Απορίας άξιον είναι εδώ το εξής γεγονός: ενώ ζητά επιστροφή στα παλαιότερα διδακτικά εγχειρίδια των Θρησκευτικών του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου, ταυτόχρονα με σφοδρότητα αντιμάχεται τους συγγραφείς τους. Έχω τη γνώμη πως μια τέτοια «πρόταση» πέραν της υποκρισίας που δείχνει, συνιστά παγίδα για το μέλλον του μτΘ. Παγίδα που θέτει το μτΘ σε κινδυνωδέστατες περιπέτειες είτε μετατροπής του σε επιλεγόμενο είτε σε αυστηρού κατηχητικού χαρακτήρα, όπου μόνον ορθόδοξοι μαθητές θα το παρακολουθούν, ενώ κάθε μαθητής που ανήκει σε άλλη χριστιανική ομολογία ή θρησκεία, στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, θα απαιτεί κι αυτός να έχει δάσκαλο θεολόγο της αντίστοιχης ομολογίας ή θρησκείας. 

Εν κατακλείδι, θεωρώ πως για όλους, υποστηρικτές και κατηγόρους του ΝΠΣ, αναγκαία είναι η σιωπή χριστιανικής περισυλλογής, σιωπή σοβαρότητας και νηφαλιότητας, που θα αναβαπτίσει το πολύπαθο μτΘ, δίνοντάς του το κύρος της ασκούμενης δωρεάς και της ανθρωπιστικής παιδείας που οφείλει να παρέχει στους μαθητές και τις μαθήτριες. 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ· «Βρύση».