Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Εικοσιεννιά μικρές ιστορίες, πράγματι γης Μαδιάμ, με πρωταγωνίστρια την Μαργαρίτα, η οποία όπως γράφει η συγγραφέας «ερχόταν κάθε βράδυ για να με πάρει στα δικά της μονοπάτια. Στην ξεχασμένη γειτονιά με τα σκαλάκια, στην ξεχασμένη αθωότητα της λογικής». Εικοσιεννιά μικρές ιστορίες, οι οποίες σήμερα, σ’ ένα κόσμο βαρβαρότητας και θανατίλας, έρχονται να ψαύσουν ότι είναι καταδικασμένο και απορριπτέο από την Ιστορία: τον παραλογισμό πολλών στερεοτύπων που εξαπατούν τον άνθρωπο και τον οδηγούν σε αδιέξοδα. Διαβάζοντας κανείς αυτές τις ιστορίες, μεθά με τον τρόπο που γράφονται. Μεθά με τις λέξεις, δίχως να του διαφεύγει το νόημά τους. Κακά τα ψέματα, βιβλία σαν ετούτο, δείχνουν στο βάθος ένα πολιτισμό που δεν θέλει να ταΐζει τον άνθρωπο με ξυλοκέρατα, τουτέστιν πολιτισμό απανθρωπίας. Όποιος σήμερα δεν αντέχει την απάνθρωπη βακχεία, οφείλει να βρει την προσωπική του Μαργαρίτα. Να είναι σίγουρος ό,τι θα τον οδηγεί σε ατραπούς ανηφορικούς, φτάνει να έχει διάθεση να την ακούει. Στη Μαργαρίτα, νομίζω, πως ταιριάζουν δύο στίχοι του Νίκου Καρούζου: «Δεν κεράστηκε άνθρωπος / όσο μέσ’ στο ξημέρωμα». Και τέτοια ξημερώματα θα βρει πολλά ο αναγνώστης στο βιβλίο της κας Ρασβίτσου. Πρόκειται για ένα πανέμορφο βιβλίο. Διαβάζεται απνευστί! Θα επανέλθω, σύντομα, με περισσότερες σκέψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου