Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Στη δεκαετία του ’80, όσοι σπουδάζαμε θεολογία στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, είχαμε το προνόμιο και τη χαρά να διδαχθούμε το μάθημα της Οικουμενικής Κίνησης, με δύο εξαιρετικά βιβλία. Το πρώτο ήταν του Βασίλειου Θ. Σταυρίδη: Ιστορία της Οικουμενικής Κινήσεως και το δεύτερο του Νίκου Αθ. Ματσούκα: Οικουμενική Κίνηση. Ιστορία - Θεολογία Πρόκειται για βιβλία που, στα νεανικά φοιτητικά μας μάτια, έδειχναν τον δρόμο για τον διάλογο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και Θεολογίας με τους χριστιανούς άλλων ομολογιών. Ετούτο τον διάλογο ουδέποτε αποδέχθηκαν οι λεγόμενοι αντιοικουμενιστές. Η παράνοια όσων αντίκειται στην Οικουμενική Κίνηση, ή καλύτερα η παράνοια και ο φονταμενταλισμός των αντιοικουμενιστών, με αφορμή το θάνατο του Πάπα Φραγκίσκου, ήδη σκάρισε, βγήκε σεργιάνι στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει να πάρει και έκταση θρησκευτικής αλλοφροσύνης για τον παπικό θεσμό, πριν ακόμα τελεσθεί και η κηδεία του Ρωμαιοκαθολικού ποντίφικα. Να πω εδώ το εξής: η αξία ενός θρησκευτικού ηγέτη δεν κρίνεται μόνο από το κατά πόσο μένει πιστός στη διδασκαλία της Εκκλησίας που διακονεί. Κρίνεται και από τη σημαντική προσφορά του στην περιρρέουσα πολιτισμική ατμόσφαιρα που ζει. Κι εδώ η θέση του μακαριστού Πάπα Φραγκίσκου για τον τρόπο που η Εκκλησία στον σημερινό πολιτισμό πρέπει να υπάρχει είναι καίριας σημασίας:
«Αν η Εκκλησία είναι ζωντανή, πρέπει πάντα να εκπλήσσει. Μια Εκκλησία που δεν έχει την ικανότητα να εκπλήσσει είναι μια Εκκλησία αδύναμη, άρρωστη, θνήσκουσα, και πρέπει να νοσηλευτεί στο τμήμα ανανήψεως»· (από ομιλία του Πάπα, στην Πεντηκοστή, 8 Ιουλίου 2024, στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου