Ένα πολύ καλό μάθημα για εμάς τους μεγάλους!!!

«Όλοι αυτοί οι ενήλικες, σχεδόν όλοι, ζούσαν σ’ ένα άλλο κόσμο, ανέπνεαν άλλον αέρα από εμάς, τα παιδιά. Πολλές φορές δεν ήταν εξυπνότεροι από εμάς, πολύ συχνά υπερτερούσαν απέναντί μας μόνον ως προς εκείνη τη μυστηριώδη δύναμη. Ήταν ισχυρότεροι, ασφαλώς, μπορούσαν, εφ’ όσον δεν υπακούαμε οικειοθελώς, να μας επιβληθούν και να μας τιμωρήσουν. Ήταν όμως αυτή μια γνήσια υπεροχή; Οποιοδήποτε βόδι, οποιοσδήποτε ελέφαντας δεν είναι άραγε πιο ισχυρός από έναν ενήλικα; Οι ενήλικες, ωστόσο, είχαν την εξουσία στα χέρια τους, επέβαλλαν τη βούλησή τους, ο δικός τους κόσμος και ο δικός τους τρόπος ήταν ο μόνος σωστός. Υπήρχαν εν τούτοις πολλοί που έμοιαζαν να μας ζηλεύουν, κάτι που μου προκαλούσε πάντοτε απορία, κάποτε κάποτε και φρίκη. Ενίοτε άκουγες κάποιες εξομολογήσεις τους συνοδευόμενες από έναν αναστεναγμό του τύπου: “Αχ και να ‘χα τα νιάτα σας!” Εάν έλεγαν την αλήθεια –και την έλεγαν, όπως τουλάχιστον είχα διακρίνει- τότε οι ενήλικες, οι ισχυροί, οι αξιοπρεπείς, οι εντολοδότες δεν είχαν δράμι εξυπνάδας παραπάνω από εμάς που ήμασταν υποχρεωμένοι να σκύβουμε το κεφάλι μπροστά τους και να τους εκφράζουμε το σεβασμό μας. Σ’ ένα μουσικό λεύκωμα που είχα και μελετούσα υπήρχε μάλιστα ένα τραγούδι με την εξής καταπληκτική επωδή: “Τι ευτυχία, τι ευτυχία να ‘σαι παιδί!” Μεγάλο μυστήριο για μένα. Υπήρχε κάτι που είχαμε εμείς τα παιδιά και που έλειπε από τους μεγάλους, δεν ήταν μόνον επιβλητικότεροι και ισχυρότεροι, ήταν από μια άποψη και πιο ανίσχυροι από εμάς! Επί πλέον δε οι μεγάλοι, τους οποίους συχνά ζηλεύαμε για το ανάστημά τους, την αξιοπρέπειά τους, τη φαινομενική τους ελευθερία και ανεξαρτησία, για τις γενειάδες και τα μακριά παντελόνια, ζήλευαν πότε πότε, και μάλιστα σε τραγούδια που τραγουδούσαν, εμάς τους μικρούς!»

HERMAN HESSE. (1995). Τα τρυφερά χρόνια ενός μάγου. Ένα αυτοβιογραφικό παραμύθι. Αθήνα: Σμίλη, σσ. 50-52· [στις παραπάνω εικόνες: χειρόγραφα και ιχνογραφήματα του Πέτερ Βάις, ζωγράφου και σκιτσογράφου, στον οποίο ο Έσσε ανέθεσε να αντιγράψει τα κείμενα «γιατί έτσι θα αποκτούσαν περισσότερη προσωπικότητα» (σ. 66)].