Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Η Αγιάσος είναι ένας ιδιαίτερος τόπος, τόσο σε ανθρωπολογικό όσο και σε περιβαλλοντικό πεδίο. Με περίπατο στον καστανιώνα της, ένας εθνογράφος ή κοινωνικός ανθρωπολόγος άνετα θα μπορούσε να τον αντιπαραβάλλει με τόπους ξένους και μακρινούς. Οι Αγιασιώτες είναι σαν τους ιθαγενείς, παθιασμένοι με την πατρίδα τους και προσκολλημένοι στο χώμα που περπατούν. Θυμίζουν όσα γράφει ο Κλωντ Λεβί Στρως στην Άγρια Σκέψη:
«Τα βουνά, τα ρυάκια, οι πηγές και οι βάλτοι δεν αντιπροσωπεύουν γι’ αυτόν [τον ιθαγενή] απλώς ωραίες ή αξιοπρόσεκτες απόψεις του τοπίου. Καθετί από αυτά αποτελεί έργο ενός από τους προγόνους από τους οποίους κατάγεται. Στο τοπίο που τον περιβάλλει διαβάζει την ιστορία των ηρωικών πράξεων και των κατορθωμάτων των αθάνατων όντων που λατρεύει: όντων που για μια σύντομη στιγμή μπορούν ακόμη να πάρουν ανθρώπινη μορφή· όντων πολλά από τα οποία του είναι γνωστά από άμεση εμπειρία ως πατέρες, παππούδες, αδελφοί, μητέρες και αδελφές. Ολόκληρος ο τόπος είναι γι’ αυτόν ένα παλιό αλλά πάντοτε ζωντανό γενεαλογικό δέντρο. Κάθε ιθαγενής αντιλαμβάνεται την ιστορία του τοτεμικού προγόνου του σαν μία σχέση των δικών του πράξεων, στην αρχή του χρόνου και στην αυγή της ίδιας της ζωής, όταν ο κόσμος, έτσι όπως τον ξέρουμε σήμερα, ήταν ακόμα σε χέρια παντοδύναμα που τον έπλαθαν και του έδιναν μορφή». CLAUDE LEVI – STAUSS. (1977). Άγρια Σκέψη, εισαγωγή – σχόλια Άλκη Κυριακίδου – Νέστορος, μτφρ. Εύα Καλπουρτζή, Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση, σ. 345.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου