G. ROUAULT, Μαστιγωμένος Χριστός, 1905· Νέα Υόρκη, Συλλογή W. Chrysler· [βλ. ΑΛΚΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ. (1999). Η Τέχνη του Εικοστού Αιώνα. Ζωγραφική – Πλαστική – Αρχιτεκτονική 1880-1920, τ. Α΄. Θεσσαλονίκη: University Studio Press, σ. 66].
«Θα πει ίσως κάποιος πως ο κόσμος έχει εξοικειωθεί εδώ και καιρό με την πλήξη, ότι η πλήξη είναι η πραγματική ανθρώπινη συνθήκη. Είναι πιθανό ο σπόρος της να σκορπίστηκε παντού και να φύτρωσε εδώ κι εκεί, όπου βρήκε πρόσφορο έδαφος. Αλλά αναρωτιέμαι, οι άνθρωποι είχαν γνωρίσει ποτέ αυτή την εξάπλωση της πλήξης[1], αυτή τη λέπρα; Μια εκτρωματική απελπισία, μια επαίσχυντη μορφή απελπισίας, που μοιάζει, χωρίς αμφιβολία, με έναν χριστιανισμό σε διαδικασία αποσύνθεσης».
GEORGES BERNANOS. (2017). Ημερολόγιο ενός επαρχιακού εφημερίου, μτφρ. Ιφιγένεια Μποτουροπούλου, επίμετρο Σταύρος Ζουμπουλάκης, Αθήνα: Πόλις, σ. 41.
«Η ιδιότητα του ξένου είναι πολύ ξεχωριστή στην εκκλησιαστική συνείδηση. Πρώτα απ’ όλα, έχει να κάνει με καθαυτό τον τρόπο της εκκλησιαστικής ύπαρξης, ο οποίος κομίζει νέα κριτήρια, νοηματοδοτημένα από την καινή εντολή της αγάπης και το καινό όραμα της Βασιλείας. Επιπλέον, ο εκκλησιαστικός άνθρωπος δεν γίνεται μόνο ξένος, αλλά και φιλόξενος. Φίλος δηλαδή του αλλιώτικου, του αλλοεθνούς, του ανέστιου, του περιθωριακού. Ξένος μπορεί να ήταν στην παλιά εποχή ο οδοιπόρος που περνούσε από τον τόπο μας, σήμερα μπορεί να είναι ο εξ ίσου άγνωστος γείτονάς μου, ο νεόπτωχος του αναπτυγμένου κόσμου, ο τριτοκοσμικός μετανάστης, ο αλλόπιστος[2]».
ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ. (2008). Η Εκκλησία γίνεται όταν ανοίγεται. Η ιεραποστολή ως ελπίδα και ως εφιάλτης. Αθήνα: Εν Πλω, σσ. 299-300.
[1] Σ’ αυτές τις πρώτες παραγράφους, ο εφημέριος του Αμπρικούρ γράφει έξι φορές αυτή τη λέξη δίνοντας συγκλονιστική αναφορά και ακριβή ανάλυση για την πλήξη. Το θέμα αυτό, δανεισμένο από τον Πασκάλ, στοιχειώνει τα μυθιστορήματα του Μπερνανός. «Η τελευταία δυσμένεια του ανθρώπου», λέει ο κύριος Ουίν, «είναι ότι το ίδιο το κακό τον κάνει να πλήττει» (Monsieur Ouine).
[2] Πρβλ., το τροπάριο που ψέλνεται τη Μ. Παρασκευή κατά την έξοδο του επιταφίου, όπου ο ευσχήμων Ιωσήφ ζητεί από τον Πιλάτο το σώμα του νεκρού Ιησού: «Δος μοι τούτον τον ξένον…» Προσέγγισή του βλ., στα: Θανάση Ν. Παπαθανασίου, Ο Θεός μου ο αλλοδαπός. Κείμενα για μιαν αλήθεια που είναι “του δρόμου”, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2004, σσ. 46-47. Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, Η ετερότητα. Δοκίμιο για τον άλλο και τον ξένο, εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα 1998, ιδίως σσ. 73-75. π. Βασίλειος Θερμός, Οι δικοί μου οι ξένοι, εκδ. Εν Πλω, Αθήνα 2005, σσ. 170-173. Πρβλ. π. Λάμπρος Καμπερίδης, «Ξενητεία του Χριστού, ξενιτεία του κόσμου», Σύναξη, 101 (2007) σσ. 8-14.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου