Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Όταν οι καθηγητές συζητάμε για το σημερινό σχολείο, δυστυχώς, δεν είμαστε ρεαλιστές. Δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι το σημερινό σχολείο περνά βαθιά κρίση και μέρος ετούτης της κρίσης είμαστε και εμείς οι εκπαιδευτικοί. Συζητάμε μόνοι μας, χωρίς τον ξενοδόχο, που άλλος δεν είναι από τους ίδιους τους μαθητές μας. Δύο διαπιστώσεις είναι, νομίζω, αναγκαίες για να δούμε κατάματα την πραγματικότητα:
- Το σχολείο είναι απαξιωμένο από μαθητές και γονείς. Ενώ το φροντιστήριο είναι απαραίτητο, κάνει τη δουλειά που δεν γίνεται στο σχολείο. Πρόκειται για άποψη που είναι κυρίαρχη σε γονείς και μαθητές, αλλά και σε κάμποσους εκπαιδευτικούς. Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι και στο σχολείο το πρωί και στο ιδιαίτερο το απόγευμα, είναι οι ίδιοι μαθητές που απολαμβάνουν την κουλτούρα γνώσεων που εργολαβικά έχουν αναλάβει κατασκευαστές προγραμμάτων, και ως πολλαπλασιαστές τη μεταδίδουν όσοι το πρωί κάνουν το μαθημά τους στο σχολείο και το απόγευμα κάνουν το ίδιο μάθημα στο ιδιαίτερό τους.
- Το σχολείο είναι ωφελιμιστικό, χρησιμοθηρικό, εργοστάσιο παραγωγής πελατών, που τους προετοιμάζει να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο για να στελεχώσουν τη μαζική αγορά εργασίας.
Πάνε δεκαπέντε χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο Τάξη + Αταξία. Οι νέοι φωνάζουν, με εισαγωγή και επιμέλεια του καλού συναδέλφου Μάριου Κουκουνάρα – Λιάγκη· σ’ αυτό δημοσιεύονται πολύ καλά κείμενα γραμμένα όχι μόνο από εκπαιδευτικούς αλλά από δημοσιογράφους, καλλιτέχνες και λογοτέχνες. Αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι πριν από κάθε κείμενο καταγράφονται πρωτότυπες απόψεις μαθητών και φοιτητών. Μια από αυτές μαρτυρά όσα υποστηρίζω παραπάνω: «Δε βρίσκω το λόγο να πάω το πρωί στο σχολείο. Σαν να με βάζεις φυλακή με τους χειρότερους φυλακόβιους και βασανιστές που μιλούν γλώσσες που δεν καταλαβαίνω και αυτό είναι το χειρότερο. Τι να μου πει η άλλη με τα αρχαία στο χέρι, όταν το μυαλό μου είναι πότε θα χάσουμε μάθημα, να κάνουμε κανένα τσιγάρο. Αυλή δεν έχουμε και μαζευόμαστε στις τουαλέτες. Ποντικάριοι… Γράφει ο άλλος σαράντα λεπτά στον πίνακα μαθηματικά και περιμένει εγώ να τον θαυμάζω. Τι λες ρε, και τι έκανα εγώ χθες στο φροντιστήριο; Τα ίδια και καλύτερα. Τουλάχιστον εκεί οι καθηγητές ενδιαφέρονται… Είναι μετά να μη βγεις να τα σπάσεις, να αλλάξουν όλα. Στο σχολείο είναι όλα σκ…». Αντώνης από την Αθήνα, 18 χρονών.
Η οποιαδήποτε πάντως επιφύλαξη στα όσα λέγονται σε μια συζήτηση για το σχολείο και στα οποία διαφωνεί κανείς, καλό είναι να μην ακούγονται ως αιρετικά. Μόνο ο ενθουσιασμός, κι ότι κάνουμε καλώς το κάνουμε, αυτό πρέπει να είναι επιτρεπτό. Ας μην εκστασιαζόμαστε μόνο με το δικό μας έργο στη σχολική τάξη. Εξάπαντος δεν είμαστε μόνοι μας. Πέραν του δικού μας μικρού κοσμάκη υπάρχουν και οι άλλοι, συνάδελφοι και μαθητές, με τα άγχη τους, τα όνειρά τους, τις αγωνίες τους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους… το οποίο οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε.
Στην αντίπερα όχθη, της αθεράπευστα ασιόδοξης εκπαιδευτικής καθαρολογίας, ο περίπατος στον Μόλυβο ήταν μοναχικός και ερωτικός!
Πέμπτη, 26 Δεκεμβρίου, μεσημέρι στο Μόλυβο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου