Από τη Μεταφυσική του Σώματος!

Δ΄ Κυριακή των Νηστειών - Ιωάννου της Κλίμακας. Πορεία ανάβασης ανηφορική. Ο αξέχαστος Χρήστος Γιανναράς, σπουδάζοντας στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου Σιναΐτη, στο κλασικό πια έργο του «Η Μεταφυσική του Σώματος», στον πρόλογο του γράφει πως ετούτο το βιβλίο, ως διδακτορική διατριβή που είχε υποβληθεί στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, «αντιπροσωπεύει και μιαν αποτυχία». Ωστόσο, η πρώτη δημοσίευση του βιβλίου (Αθήνα 1971, εκδόσεις Δωδώνη), έφερε την ελπίδα πιστά να υπηρετήσει τη ζωή της Εκκλησίας, μακριά από τους γνωστούς ευσεβισμούς που ακόμα και σήμερα την ταλαιπωρούν. «Αυτή η ελπίδα είναι και η μόνη παρηγοριά στα στενά όρια των ανθρώπινων διχογνωμιών περί τα μέγιστα και τίμια», γράφει ο αλησμόνητος Γιανναράς. Α.Ι.Κ.

«Η Κλίμακα μας βεβαιώνει ότι ο έρωτας είναι πάθος κοινό επί σωμάτων και επί ασωμάτων – τόσο όταν αναφέρεται σε ανθρώπινα πρότυπα όσο και όταν αναφέρεται στο πρόσωπο του Θεού.

“Ο όντως ερών,

αεί του φιλουμένου φαντάζεται το πρόσωπον,

και τούτο ένδον ενηδόνως περιπτύσσεται.

Ο τοιούτος

ουκέτι ουδέ καθ’ ύπνους ηρεμείν του πόθου δύναται,

αλλά κακεί τω ποθουμένω προσαδολεσχεί.

Ούτως επί σωμάτων,

ούτως επεί ασωμάτων πέφυκε γίνεσθαι”.

Το “πέφυκε” αναφέρεται στο συστατικό της φύσεως ιδίωμα, στη φυσική καταβολή της ερωτικής αναφοράς. […] Στον έρωτα το αγαπημένο πρόσωπο καλύπτει κάθε χώρο σε κάθε στιγμή, είναι παντού με ένα τρόπο που δεν είναι επιθυμία μόνο η προτίμηση και νοσταλγία, αλλά άμεση κοινωνία προσωπικής παρουσίας ή οδυνηρής ελλείψεως απουσία».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ. (1971). Η Μεταφυσική του Σώματος. Σπουδή στον Ιωάννη της Κλίμακος. Αθήνα: Δωδώνη, σσ. 154-155.

Κάπου εδώ, έχω την αίσθηση, κάτι το συνταρακτικό μας λέει κι ο Οδυσσέας Ελύτης, στον Ήλιο τον Πρώτο: «Ό, τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα /  Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα». Α.Ι.Κ