«[...] πρέπει συχνά - πυκνά ν’ ανασέρνομε στη μνήμη τους και με όλους τους τρόπους να φωτίζομε μια μεγάλη αλήθεια: ότι αν θέλουν να μην είναι στεγνοί επαγγελματίες δάσκαλοι, δηλαδή παθητικοί αγωγοί γνώσεων (δήθεν!) που από τα βιβλία διοχετεύονται στα κεφάλια των παιδιών διαμέσου του στόματός των, αλλά να γίνουν παιδαγωγοί, κατά το μεγάλο και βαθύ νόημα του όρου, έχουν χρέος την παιδευτική λειτουργία, που προσφέρονται να διακονήσουν, να την αρχίσουν από τον εαυτό τους. Και να την αρχίσουν όχι με εξωτερικά επιχρίσματα, επιπλώνοντας δηλαδή το νου τους με δάνειες ιδέες, από διαβάσματα και ακροάματα, αλλά σοβαρά, πολύ σοβαρά: με μιαν ανάπλαση και ανάταξη ολόκληρης της προσωπικότητάς τους».
Ε. Π. ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ, (1996), «”Εάν το άλας μωρανθή”», στο: Αγώνες και αγωνία για την Παιδεία, Αθήνα: Φιλιππότης, σσ. 99.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου