Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τους μακρόχρονους αγώνες της εργατικής τάξης για το δικαίωμα στην εργασία, την απεργία, το οκτάωρο κ.λπ. Ουδείς, όμως, μπορεί να αμφισβητήσει ότι μέσα στην εργατική τάξη έχουν εισχωρήσει αρκετοί «εργαζόμενοι», και με αυτόν τον όρο εννοώ εκείνους τους «εργαζόμενους», που η απασχόλησή τους είναι παρασιτική κι άχρηστη. Παλαιότερα ο αξέχαστος Μανόλης Ανδρόνικος, σ’ ένα άρθρο του στην εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ (19/09/1980), με τίτλο: «Συνδικαλισμός και πνευματική εργασία» έγραφε πως «δίπλα στα αληθινά εργατικά συνδικάτα δημιουργήθηκαν άλλα, που μόνο εργατικά δεν μπορούν να θεωρηθούν, προβάλλουν με πείσμα τα αιτήματά τους και τα καλύπτουν κάτω από την αγωνιστική σημαία της μαχόμενης εργατιάς, που μόχθησε, πολέμησε και όχι σπάνια έχυσε το αίμα της για τα δικαιώματά της». Πρόκειται για τους γνωστούς «εργατοπατέρες» που βρίσκονται σε πολλά εργατικά σωματεία. Κάποιοι από δαύτους βρίσκονται και στην ΟΛΜΕ.
Αύριο, 28η Ιουνίου, είναι γνωστό ότι θα διεξαχθούν οι εξετάσεις μαθητών που επιθυμούν να φοιτήσουν στα Πρότυπα Σχολεία. Η ΟΛΜΕ, γνωστή για την αντίθεσή της στον θεσμό των Προτύπων Σχολείων – υποστηρίζει ότι αυτά τα σχολεία έχουν αντιπαιδαγωγικό και βαθιά ταξικό χαρακτήρα – κήρυξε τρίωρη στάση εργασίας για τους εκπαιδευτικούς που εμπλέκονται είτε σε επιτροπές είτε ως επιτηρητές, προκειμένου όπως λέγει να καλυφθούν συνδικαλιστικά και με αυτόν τον τρόπο να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον θεσμό των Προτύπων Σχολείων, «στην υποχρεωτικότητα και στην άμισθη επιτήρηση», καθώς υποστηρίζει.
Φοβούμαι πως τέτοιες πρακτικές και νοοτροπίες, δεν έχουν κανένα έρεισμα στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα, η οποία παρότι είναι τραγική, δεν λείπουν και οι αναλαμπές όπως είναι η ίδρυση νέων Προτύπων και Πειραματικών Σχολείων.
Η ιστορία των Προτύπων Σχολείων, όταν αυτά βέβαια επιτελούν σημαντικό παιδαγωγικό και διδακτικό έργο, δείχνει ότι έναντι ενός κλειστού εκπαιδευτικού συστήματος, που στην πράξη είναι τυφλό και μετριοκρατικό, το οποίο μάλιστα χρόνια συντηρούμε, υπάρχει η εκπαίδευση και τα σχολεία που μπορούν να ξεχωρίσουν, σχολεία δημόσια έναντι των ιδιωτικών, με σχολική κουλτούρα όπου μαθητές και δάσκαλοι πιστεύουν πως μπορούν να γίνουν καλύτεροι, ανεβάζοντας κατακόρυφα τον πήχη για όλους, ακόμη και για τους γονείς των μαθητών που φοιτούν σ’ αυτά. Στην προκείμενη, όμως, περίπτωση γι’ αυτά τα σχολεία, στην ευρύτερη εκπαιδευτική κοινότητα, ευδοκιμούν άκρως αντιπαιδαγωγικές απόψεις. Όμως, άλλη γνώμη φαίνεται να έχουν κορυφαίοι διανοούμενοι όταν μιλούν για τους «παιδαγωγικομαθείς» και θορυβώδεις τενεκέδες που αρνούνται καίριες αλλαγές στην εκπαίδευση. Όπως λόγου χάριν ο Πολωνός κοινωνιολόγος και στοχαστής Zygmunt Bauman, ο οποίος υποστηρίζει πως το καλό που στην εκπαίδευση μανιωδώς επιδιώκουμε, αύριο κάποιοι θα βρεθούν να το απαξιώσουν, αυτό που τη μια μέρα το εκθειάζουμε, την επομένη μέρα θα το αντιμετωπίσουμε με απαρέσκεια, γιατί απλά δεν το αντέχουμε ή δεν μας ταιριάζει, ιδεολογικά, παιδαγωγικά, διδακτικά.
Στα Πρότυπα και κατ’ επέκταση στα Πειραματικά Σχολεία, δάσκαλοι και μαθητές, αν και… σκοντάφτουν στο δάπεδο της σχολικής τάξης… μπαίνουν στη διαδικασία και τολμούν διδακτικές πρακτικές που βρίσκονται μακριά από την τυραννία της αυτιστικής εκπαιδευτικής ιδιολέκτου, παλεύουν για την ΑΡΙΣΤΕΙΑ χωρίς, θέλω να πιστεύω, να τη θεωρούν ρετσινιά. Θου, Κύριε, φυλακήν τω στοματί μου…
Μήπως οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ ήρθε ο καιρός σοβαρά να στοχασθούν πάνω σ’ αυτό που γράφει ο πολύς Γιώργος Σεφέρης στην εισαγωγή του στην Έρημη Χώρα του Τόμας Έλιοτ; «Στη βάση κάθε συζήτησης εξυπακούεται ένα σιωπηρό συμβόλαιο. Χωρίς αυτό έχουμε ίσως πολλούς παράλληλους μονολόγους, αλλά δεν έχουμε δ ι ά λ ο γ ο. Για την ώρα είμαστε η χώρα των παράλληλων μονολόγων». Ψιλά γράμματα για την ΟΛΜΕ.
ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ, «Αγόρι με τιράντες», (1925). Λάδι σε χαρτόνι, 60Χ51εκ. Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.
