Η εμπιστοσύνη που πληγώθηκε. Λίγα λόγια για την απώλεια της Λένας Σαμαρά

Του ΜΑΝΟΥ ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Η εμπιστοσύνη μιας οικογένειας προς το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι μια πράξη πολιτική. Όχι γιατί η οικογένεια είναι η οικογένεια Σαμαρά, αλλά γιατί είναι μια οικογένεια που μπορούσε να μην την έχει. Μπορούσε να παρακάμψει την αναμονή, να διαλέξει ιδιωτική φροντίδα, να ενεργοποιήσει προσωπικά δίκτυα, να ζητήσει μεταφορά σε μονάδα εξωτερικού. Δεν το έκανε. Επέλεξε τον δημόσιο χώρο του τραύματος – τον χώρο που οφείλει να είναι διαθέσιμος για όλους.

Η τραγική απώλεια της Λένας Σαμαρά μάς αφορά γιατί αγγίζει την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας: την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς τους. Εμπιστοσύνη δεν σημαίνει ιδεαλιστική τύφλωση, αλλά στοργική επιμονή ότι το κοινό καλό είναι δυνατό, ότι οι δημόσιοι χώροι μπορούν να είναι χώροι σωτηρίας, ότι η αξιοπρέπεια της θεραπείας δεν είναι προνόμιο.

Η οικογένεια Σαμαρά, με το παράδειγμά της, φέρθηκε σαν να ήταν ο τελευταίος υπερασπιστής ενός κόσμου που καταρρέει: του κόσμου όπου ακόμη έχει νόημα η έννοια «σύστημα υγείας», όπου οι γιατροί είναι παρόντες, και δεν απουσιάζουν από φόρτο ή εξάντληση, όπου ένα περιστατικό, ακόμη και εκτός εφημερίας, αντιμετωπίζεται γιατί ο όρκος του Ιπποκράτη δεν εφημερεύει, αλλά είναι συνεχώς ενεργός.

Η τρυφερότητα δεν είναι ποτέ αφελής. Είναι ένα βλέμμα που επιμένει να βλέπει το άδικο όταν κανονικοποιείται. Ο χαμός της Λένας Σαμαρά δεν είναι απλώς μια πιθανότητα μέσα στις στατιστικές της SUDEP. Είναι η εξαίρεση που φωνάζει για έναν κανόνα που εκφυλίστηκε. Είναι η ήσυχη απόγνωση των γιατρών που ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν, των συγγενών που περίμεναν αλλά δεν σώπασαν, των πολιτών που ακούνε κάθε μέρα για ένα σύστημα που υπάρχει μόνο στα χαρτιά.

Το να εμπιστεύεσαι το ΕΣΥ σήμερα είναι πράξη πίστης. Όπως η πίστη, έτσι και η εμπιστοσύνη δεν έχει πάντα ανταπόδοση. Το τραύμα της οικογένειας Σαμαρά δεν είναι ιδιωτικό. Είναι το τραύμα όλων όσοι ήλπισαν ότι το Δημόσιο είναι ακόμη ικανό για στοργή. Και αυτό το τραύμα πρέπει να γίνει πολιτική απαίτηση: να μην πεθάνει άλλη Λένα, να μην χαθεί άλλη εμπιστοσύνη.

Στην απώλεια αυτή δεν πενθούμε μόνο έναν άνθρωπο. Πενθούμε κι έναν θεσμό που δεν στάθηκε στο ύψος της αγάπης που του προσφέρθηκε. Μα ίσως, ακριβώς γι’ αυτό, πρέπει τώρα να ξαναφτιαχτεί: όχι για να επανορθώσει την απουσία, αλλά για να μη γίνει ξανά η απουσία θεσμός.

Σε μια εποχή γενικευμένης δυσπιστίας, η εμπιστοσύνη στο κοινό είναι το τελευταίο που μας μένει. Και το πιο ιερό.

Ας χαρίσει ο Θεός παρηγοριά και γαλήνη στους γονείς και στους οικείους της, στη βαθιά αυτή ώρα του πένθους.

ΠΗΓΗ: Γερομοριάς

Διαβάστε και εδώ: Καθηγητής Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ για Λένα Σαμαρά: Είναι λάθος να περιφέρεις από νοσοκομείο σε νοσοκομείο άτομο με επιληψία

«Η Ιατρική ως ευχαριστία»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022, θα πραγματοποιηθεί η 22η ομιλία του κύκλου διαδικτυακών μαθημάτων «Υγεία και Θρησκεία» με θέμα: «Η Ιατρική ως ευχαριστία» από τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, Καθηγητή Θεολογίας & Ακαδημαϊκό.

Ο κύκλος των μαθημάτων διοργανώνεται από το Ινστιτούτο Prolepsis, σε συνεργασία με την Επιστημονική Εταιρεία Φοιτητών Ιατρικής Ελλάδος και τελεί υπό την Αιγίδα της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Τα μαθήματα επιμελείται και συντονίζει ο Ομότιμος Καθηγητής της Χειρουργικής, π. Δημήτρης Λινός.

Παρακολουθήστε ζωντανά την ομιλία εδώ: https://youtu.be/zmGNdT4FAZ4

ΠΗΓΗ: Φως Φαναρίου

Για τη διχαστική φαρσοτραγωδία: «ψεκασμένοι» και «εμβολιασμένοι»

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Στον αρνητή των εμβολίων κατά του COVID 19 (συμπαθή γιατρό), που διαλαλεί πως αμφιβολία και βεβαιότητα όχι μόνο δεν είναι ευχάριστες καταστάσεις αλλά είναι και παράλογες συνάμα - πιθανόν να μην γνωρίζει ότι η αμφιβολία και η βεβαιότητα είναι στάσεις ζωής κι όχι προσωπίδες - εμπλέκοντας αυτάρεσκα μάλιστα και τον Δημιουργό Θεό στη διχαστική φαρσοτραγωδία: «ψεκασμένοι» και «εμβολιασμένοι» - λες κι όσοι κάναμε το εμβόλιο δεν είχαμε τον φόβο, τις ενστάσεις και τις επιφυλάξεις μας για αυτό – καλοπροαίρετα ας μού επιτραπεί μια σύσταση, δια γραφίδος τού μακαρίτη Κωστή Παπαγιώργη: «Ο θάνατος έχει την ίδια συμπεριφορά με το φαρμάκι. Σε μικρές δόσεις όχι δε σκοτώνει, αλλά δίνει δύναμη. Το δάσος από τα ξύλα του καίγεται, λέει το φαρμάκι, και η ζωή από τη ζωή πεθαίνει. Πεθαίνει κανείς επειδή έζησε. Τίποτε άλλο. Όσες φανταστικές κλίμακες κι αν πλάσουμε για να γλυτώσουμε από τον κόσμο, στο τέλος βαραίνει η πίκρα τού Αχιλλέα και ο νόστος του για τον θνητό βίο». [Στο: Περί μέθης, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1996, σ. 162].

Ποίηση και Ιατρική

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 

Ετούτες τις μέρες, όπου ολάκερη η οικουμένη βρίσκεται στο έλεος των ανέμων του κορονοϊού «COVID-19», αξιοπαρατήρητη είναι η προσωπικότητα του ιατρού κ. Σωτηρίου Τσιόδρα. Καθημερινά τον βλέπουμε στην τηλεόραση να μας ενημερώνει για την εξέλιξη της πανδημίας της νέας νόσου. Με ύφος ταπεινό, ανεπιτήδευτο! Στη χθεσινή ενημέρωση (Σάββατο 21 Μαρτίου), όσοι τον είδαμε, θαυμάσαμε το μεστό σε μηνύματα λόγο του· παρέπεμπε στον νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη: «Σεβαστείτε τους νεκρούς», «την τελευταία λέξη δεν θα την έχει ο θάνατος», «η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας», «ας γίνει αυτός ο αγώνας όλων μας». Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θαύμασαν τη σύνδεση επιστήμης με την ποίηση. Πέραν, όμως, αυτής της σύνδεσης, που τόσο όμορφα ανέδειξε στο πολύ καλό ιστολόγιο του ο κ. Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος [Ο Ελύτης του Σωτήρη Τσιόδρα], ο κ. Τσιόδρας με την ποιητική ευαισθησία του έφερε στο προσκήνιο και το ζήτημα ενός κακού της επιστήμης: της εκλογίκευσης και του παγώματος των πάντων, που όλα άμεσα τα εντάσσει στο σταθμητό, καταπώς γράφει ο Άγγελος Τερζάκης σ’ ένα δοκίμιό του στην Εποχή των Ερωτημάτων. Κι εδώ, καλό είναι να αναστοχαστούμε που τελειώνει η επιστήμη και που αρχίζει η πίστη στο Θεό, στη μεταφυσική και γιατί όχι στην ποίηση. 

Η καθημερινή εικόνα αυτού του ταπεινού ιατρού επιστήμονα, δείχνει το δρόμο της ελπίδας κι όχι του φόβου. Καθώς φαίνεται, πρόκειται για έναν άξιο κι αληθινό άνθρωπο, που δεν παραχαράσσει τα δεδομένα της επιστήμης του, ούτε ξεπερνά τα όριά της, ούτε βέβαια τη βλέπει ως μια τέχνη που παραμορφώνει τον άνθρωπο και τον απανθρωπίζει - ο «άνθρωπος μηχανή» κατά τον Ν. Μπερδιάγιεφ - που, τέλος, στέκεται ενάντια στην καπατσοσύνη και τη φαυλότητα ουκ ολίγων που λατρεύουν μόνο την ύλη. 

Θα ΄λεγα πως η αναφορά τού κ. Τσιόδρα στον Ελύτη είναι ένας ακόμη ύμνος στην αγάπη – ας θυμηθούμε εδώ το «Ανθ΄ ημών η αγάπη» του ποιητή, όταν με πεζή μορφή κλείνει την ποιητική του σύνθεση Εκ του πλησίον – ταυτόχρονα, όμως, είναι μια φιλάδελφη οδηγία προφύλαξης από τον μηδενισμό, αλλά και προφύλαξης από λογής - λογής «σατανογνώμονες» - ο χαρακτηρισμός είναι του αείμνηστου πανεπιστημιακού δασκάλου Νίκου Ματσούκα - του Διαδικτύου που, ετούτες τις ημέρες της οδύνης με τη νόσο του κορονοϊού «COVID-19», δεν χάνουν την ευκαιρία φοβισμένοι να βλέπουν τον Θεό να στέλνει τιμωρίες στους ανθρώπους, αρνούμενοι τον λόγο του Ευαγγελίου που είναι ξεκάθαρος: φόβος κι αγάπη είναι αντιθετικές έννοιες. Πολλοί εξ αυτών προέρχονται από τον εκκλησιαστικό και θεολογικό χώρο. Δυστυχώς! 

Σπύρος Βασιλείου, «Η σκαλωσιά που χάλασε τη θέα», 1957.