Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2023

Οπτιμιστική ή πεσιμιστική Αριστερά;

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Οι δεύτερες εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, λένε οι ειδήσεις των καναλαρχών, θα έχουν προσέλευση μεγαλύτερη από την προηγούμενη Κυριακή, με τα στελέχη και τους φίλους-της να χαίρουν άκρας αισιοδοξίας και χαμόγελων για τις τύχες του κόμματός τους. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν! Ο οπτιμισμός σε πρώτο πλάνο! Όμως, στο Αστείο του Μίλαν Κούντερα, ο Λούντιβ και η Μαρκέτα, στη συζήτηση που έχουν με τους συντρόφους φοιτητές της Φοιτητικής Ένωσης, ο οπτιμισμός είναι όπιο, όπως και η θρησκεία είναι το όπιο του λαού.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε πως οι σημερινοί «Αριστεροί» - και «Δεξιοί» γιατί όχι κι αυτοί- θα λάβουν σοβαρά υπόψη-τους το αποτέλεσμα των εκλογών στο κόμμα της μείζονος Αντιπολίτευσης. Γιατί το ερώτημα των συντρόφων φοιτητών στο Αστείο του Κούντερα είναι σημαντικό: «ώστε λοιπόν, επειδή η Μαρκέτα τα παίρνει όλα στα σοβαρά, άρχισε ο άλλος, εσύ της κάνεις πλάκες. Για πες μας όμως, τι ακριβώς παίρνει στα σοβαρά; Το Κόμμα, λόγου χάρη, τον οπτιμισμό, την πειθαρχία, έτσι; Κι όλα αυτά που τα παίρνει στα σοβαρά εσύ βρίσκεις πως είναι για γέλια». Για να δούμε πως θα είναι η «Αριστερή» αντιπολίτευση από δω και πέρα: οπτιμιστική ή πεσιμιστική;


D. MOOR. Βοήθεια! 1921. ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: περιοδικό Ίνδικτος, τχ. 14 (Ιούνιος 2001), το οποίο κοσμούν έργα ζωγραφικής, σχέδια, χαρακτικά, αγάλματα και κατασκευές της Ρωσσικής Πρωτοπορίας.

Εκπαίδευση: 1η αλήθεια

Πέντε αλήθειες για την εκπαίδευση, την εκπαίδευση της παρακμής! Σε διαδοχικές δημοσιεύσεις, μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου τρέχοντος έτους. Α.Ι.Κ.


Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2023

Δε φαντάζεσαι σε ποιον ανήκει η θρυλική πρώτη έκδοση του «Υπέροχου Γκάτσμπυ»


Η πρώτη έκδοση της νουβέλας του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, «The Great Gatsby» θα πωληθεί σε δημοπρασία του οίκου Christie’s στο Λονδίνο.
Η εν λόγω έκδοση του «The Great Gatsby» είναι υπογεγραμμένη από τον συγγραφέα Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ αναμένεται να πωληθεί από 200.000 έως 300.000 λίρες Αγγλίας (245.000-367.000 δολάρια), σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών Christie’s. Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1925.
Η υπόθεσή του εκτυλίσσεται την ίδια χρονική περίοδο, την «εποχή της τζαζ», στο Λονγκ Άιλαντ. Το βιβλίο περιγράφει τις αλληλεπιδράσεις του αφηγητή του Νικ Καραγουέι με τον μυστηριώδη εκατομμυριούχο Τζέι Γκάτσμπυ και το πάθος του Γκάτσμπυ να επανασυνδεθεί με την παλιά αγαπημένη του, τη Νταίζη Μπιουκάναν. Στην μεγάλη οθόνη τον ρόλο του εκατομμυριούχου πρωταγωνιστή έπαιξε ο Ντι Κάπριο στην ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία Μπαζ Λούρμαν.
Το βιβλίο θα πωληθεί μαζί με άλλα λογοτεχνικά έργα, αντικείμενα και αναμνηστικά από τη συλλογή του αείμνηστου ντράμερ των Rolling Stones, Τσάρλι Γουότς.

ΠΗΓΗ: NEWS 27


ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: CNN Greece

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2023

Ο «Αριστερός» συμπαθητι-(αντι)κούλης

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

«Είμαστε οι κούφιοι ανθρώποι / Είμαστε οι παραγεμισμένοι ανθρώποι / Που σκύβουνε μαζί. / Καύκαλα μ' άχερα γεμάτα, αλίμονο!». Θ. Σ. ΕΛΙΟΤ. Η Έρημη Χώρα, σε μετάφραση Γιώργου Σεφέρη.

Προχθές, σε μια γνωστή-μου που, όπως καλά γνωρίζω ανήκει στον χώρο της Αριστεράς, έλεγα ότι η εκλογή του νέου συμπαθητι-(αντι)κούλη τάχαμου «Αριστερού», που από το πουθενά εμφανίστηκε στη ζώσα πολιτική σκηνή, συνιστά την αμερικανοποίηση της Αριστεράς. Η γνωστή-μου, εκτός από εκείνα τα χιλιοειπωμένα «αριστερά» τσιτάτα που με αυτά χορτασμένοι είμαστε χρόνια τώρα, υποστήριζε ότι η σύγχρονη «Αριστερά» ψάχνει να βρει δρόμους να εκφραστεί και μέσα από τέτοιες επιλογές. Της είπα αυτό που, πριν τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες (1987), είχε υποστηρίξει ο πολύς Κορνήλιος Καστοριάδης, σε μια συνέντευξή του στην Τέτα Παπαδοπούλου, η οποία δημοσιεύθηκε στο παλιό καλό περιοδικό Αντί, σε δύο μέρη (τχ. 355 και 356)· ο σοφός οικονομολόγος και φιλόσοφος έλεγε πως «Δεξιά και Αριστερά δεν σημαίνουν τίποτα πλέον». Δεν γνωρίζω πόσοι είναι σήμερα οι «Αριστεροί» που διαβάζουν και συμφωνούν με τον Καστοριάδη. Εκείνο, όμως, που με έμφαση επισημαίνω είναι το εξής: η από το πουθενά εμφάνιση ενός κούφιου στην κυριολεξία «πολιτικού» στον σημερινό αντιπολιτευτικό χώρο, αποτελεί όνειδος για την ιδεολογία της Αριστεράς, της πατριωτικής εννοώ… 
Και για να κλείσω τις σκέψεις-μου με τον Καστοριάδη, προσκαλώ γνωστούς και φίλους «Αριστερούς» να διαβάσουν με τη δέουσα προσοχή ένα πολύ καλό κείμενό του, δημοσιευμένο στο βιβλίο-του: Η άνοδος της ασημαντότητας, σε μετάφραση του Κώστα Κουρεμένου, στις εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 2000. Σ’ αυτό, ο Καστοριάδης, αφού πρώτα ασκεί κριτική στον μαρξισμό, τον λενινισμό και τον σταλινισμό, καταλήγει στο εξής συμπέρασμα, το οποίο αξίζει ιδιαίτερα να προσέξουν όσοι σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως «Αριστεροί», τύπου «(αντι)κούλη» και πάει λέγοντας. Αντιγράφω επί λέξει τα γραφόμενα του Καστοριάδη: «Αυτά είναι μερικά από τα συμπεράσματα στα οποία πρέπει να οδηγήσει η διπλή εμπειρία της κονιορτοποίησης του μαρξισμού – λενινισμού και της εξέλιξης του σύγχρονου καπιταλισμού. Δεν είναι τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξει η κοινή γνώμη αύριο κιόλας. Όταν όμως κατακάτσει ο κουρνιαχτός, σε αυτά θα πρέπει να καταλήξει η ανθρωπότητα, εκτός κι αν συνεχίσει την πορεία της προς έναν όλο και πιο απατηλό στόχο που, αργά ή γρήγορα, θα συντριβεί πάνω στα φυσικά όρια του πλανήτη, αν δεν καταρρεύσει νωρίτερα, κάτω από το βάρος της ανυπαρξίας νοήματος που τον χαρακτηρίζει», (σ. 66).
Όσο για την αντίπερα όχθη, αυτή της Δεξιάς, οι ηγέτες της παλαιάς φρουράς-της, αν σήμερα ζούσαν, θα έδιναν πολλά χαστουκάκια...


Τώρα που γεμίζουν οι ροδιές με κόκκινους καρπούς!

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΛΥΤΡΑΣ. «Ρόδια». ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: paletaart – Χρώμα & Φώς

Το Φανάρι συκοφαντεί τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο!

Του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΕΝΕΤΗ

Το αφήγημα της Δύσης που αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Όποιος έχει διαφορετική άποψη αναγνωρίζοντας τις ανησυχίες της Ρωσίας για την επιχειρούμενη κυκλωτική επέκταση του ΝΑΤΟ στο ζωτικό της χώρο, είναι ρωσόφιλος και «πουτινικός». Εν τούτοις υπάρχουν φωνές εντός της συλλογικής Δύσης που βλέπουν την ρωσοουκρανική διένεξη με μία άλλη οπτική, χωρίς να συκοφαντεί.
Πρόσφατα ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί μιλώντας στο γαλλικό κανάλι BFMTV ανέφερε μεταξύ άλλων: «Οι ΗΠΑ ήθελαν η Ουκρανία να ενταχθεί στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, γεγονός που θα αύξανε την εξάρτησή της από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ θέλουν μια Ευρώπη ελεγχόμενη από αυτές και εγώ θέλω η Ευρώπη να είναι ανεξάρτητη». Καταλήγοντας είπε ότι «η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα είναι πρόκληση για τη Ρωσία, και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να φέρει την ειρήνη στην περιοχή. Το ερώτημα είναι απλό: Θα συμβάλλει η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ στην επίτευξη ειρήνης ή όχι; Μπορούμε τουλάχιστον να το συζητήσουμε αυτό; Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται να οδηγήσει σε ειρήνη».


Στο στόχαστρο ο Αναστάσιος

Η θεώρηση της Συλλογικής Δύσης για το Ουκρανικό έχει παρεισφρήσει και στο χώρο της Εκκλησίας. Έναυσμα αποτέλεσε η χορήγηση της Αυτοκεφαλίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Κίεβο. Η διαφοροποίηση του Αρχιεπισκόπου Αναστάσιου στο ζήτημα αυτό προκάλεσε πολεμική εναντίον του. Ανεξήγητη θεωρήθηκε από το Φανάρι η στάση της Εκκλησίας της Αλβανίας και του ίδιου στο θέμα της κρίσης με τη Μόσχα.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είχε την άποψη ότι θα έπρεπε το ζήτημα αυτό να τεθεί σε διάλογο. Για τον λόγο αυτό και δεν έχει αναγνωρίσει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Πολλές φορές με επιστολές ζητούσε τη σύγκληση της Πανορθόδοξης Συνόδου των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, προκειμένου να συζητηθεί η κρίση Φαναρίου - Μόσχας, αν και γνώριζε ότι ο κ. Βαρθολομαίος δεν θα δεχόταν ποτέ μια τέτοια εξέλιξη. Ο τρόπος που στοχοποιούν εκείνους που διαφοροποιούνται στο σοβαρό εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας δεν συνάδει με το ορθόδοξο ήθος ούτε με τη στοιχειώδη δεοντολογία οιουδήποτε διαλόγου.
Σημειωτέον ότι το τελευταίο διάστημα κάθε λίγο η Εκκλησία της Αλβανίας με επιστολές επανέρχεται στο θέμα με αφορμή και τις διώξεις φιλορώσων μοναχών. Ο κ. Βαρθολομαίος αποφεύγει να απαντήσει στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, τον οποίο είχε επιλέξει το 1992 για τη θέση του στην εκκλησία της Αλβανίας. Μία θέση την οποία τίμησε και με το παραπάνω ο γηραιός ιεράρχης παρά τον πόλεμο που δέχτηκε από το σύνολο των αλβανικών κυβερνήσεων. Να σημειωθεί ότι η κρίση με το Πατριαρχείο, άρχισε το 2018 μετά την επίσκεψη του Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου στα Τίρανα.

Η Εκκλησία της Αλβανίας

Αναλυτικά η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Αλβανίας: «Ο αγιογράφος Ηλίας Δαμιανάκης, Άρχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, πριν από ένα μήνα, σε μία ανάρτησή του με τίτλο “στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού” δεν δίστασε να κυκλοφορήσει ένα επαίσχυντο ψέμα δηλώνοντας ότι: “Κατά την ανασύσταση της Ορθόδοξου Αυτοκέφαλου Εκκλησίας της Αλβανίας με προσπάθειες διεθνών ολιγαρχών ανεγέρθηκαν ή αποκαταστάθηκαν πάνω από 250 εκκλησίες”».
Πρόκειται ξεκάθαρα για πρωτάκουστη και επικίνδυνη παραπληροφόρηση. Η διάψευση ακολούθησε υπεύθυνα από την Εκκλησία της Αλβανίας στις 30 Αυγούστου 2023 με την παράθεση επισήμων στοιχείων, που ήδη έχουν δημοσιευθεί από καιρό. Παρά ταύτα, ο συγκεκριμένος κύριος δεν παραδέχτηκε ότι σκόρπισε fake news για να υποστηρίξει το κακόβουλο μύθευμα ότι η Εκκλησία της Αλβανίας είναι υπό ρωσική επήρεια και ουδόλως ζήτησε συγγνώμη.
Αντίθετα με νέα ανάρτησή του προσπαθεί να πείσει ότι η αντίδραση της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας οφείλεται τάχα σε λάθος μετάφραση του όρου «international oligarchs». Ενώ, τα συμφραζόμενα του όρου αυτού ήταν η αναφορά στη Ρωσική Εκκλησία, προκειμένου να υφανθεί περαιτέρω ο μύθος πως η Εκκλησία της Αλβανίας τελεί υπό την επίδραση της Εκκλησίας της Ρωσίας.
Και ο αριθμός των 250 Εκκλησιών δεν γράφεται διαφορετικά στα δικά του αγγλικά από τα αλβανικά και τα ελληνικά. Στη συνέχεια, παραδίδει μαθήματα Πατρολογίας, τονίζοντας τη σημασία της αλήθειας, που ο ίδιος, όμως καταπάτησε. Με παράδοξο θράσος σε επόμενη δημοσίευσή του συνεχίζει να μαλώνει την Ιερά Σύνοδο και να δίνει πρόσθετες οδηγίες.
Τα επιπόλαια αυτά κείμενα αμέσως δημοσιεύτηκαν στα ελληνικά στον διαδικτυακό τόπο Φως Φαναρίου από έτερο Άρχοντα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ένας τρίτος νεόκοπος Άρχων που υπηρετεί σε διαχριστιανικό συμβούλιο στη Γερμανία, σπεύδει να σχολιάζει, να προσβάλλει ακόμα και να υβρίζει.
Το φαινόμενο είναι ανησυχητικό. Ορισμένοι, κατά τη γνωστή έκφραση, «καβάλησαν το καλάμι». Περιεβλήθησαν τον αρχοντικό μανδύα και έχουν εξελιχθεί σε επιθεωρητές, εισαγγελείς και κριτές των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ελέγχουν, ειρωνεύονται, υβρίζουν θεσμούς, προσωπικότητες, Συνόδους Εκκλησιών, χωρίς ίχνος σεβασμού προς εκκλησιαστικά αξιώματα, ακαδημαϊκό κύρος, προσφορά στην Εκκλησία και την κοινωνία. Ο τρόπος που στοχοποιούν εκείνους που έχουν μία διαφορετική θέση για το σοβαρό εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας δεν συνάδει με το ορθόδοξο ήθος ούτε με τη στοιχειώδη δεοντολογία οιουδήποτε διαλόγου. Η νέα εκκλησιαστική αυτή τακτική είναι άμεσος ανάγκη να σταματήσει.
«Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Αλβανίας δεν τελεί υπό την επήρεια της ρωσικής ή άλλης Εκκλησίας και δεν δέχεται κανενός είδους εξωτερική κηδεμονία. Ούτε βεβαίως ανέχεται υποδείξεις και μαθήματα από αναρμόδιους ελεγκτές μέλη άλλων τοπικών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Αρκείται να εμπνέεται από το Ευαγγέλιο και να ενεργεί σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση».

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται…

Περισσεύει το θράσος σε εκκλησιαστικούς παράγοντες που ως κήνσορες βάλλουν εμμέσως κατά του προκαθήμενου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, μίας χαρισματικής και εμβληματικής προσωπικότητας όχι μόνο στο χώρο της Ορθόδοξης Ιεραρχίας, που η χάρις του Θεού τον έφερε να αναλάβει την ανασυγκρότησή της από τον αθεϊστικό διωγμό της αφανισμένης Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας. Ο σεμνός ιεράρχης αποτελεί κόσμημα για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όντας ο κορυφαίος σύγχρονος θρησκευτικός ηγέτης. Η ανάσταση που βιώνει η Εκκλησία στην Αλβανία για τέσσερις δεκαετίες, προφανώς είναι το πιο σπουδαίο έργο στην ζωή του.
Με το πολυσχιδές ποιμαντικό, πνευματικό, κοινωνικό, επιστημονικό, θεολογικό και θρησκειολογικό του έργο, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος κατέστη παγκόσμια φυσιογνωμία του Χριστιανισμού, κήρυκας της αγάπης και της ειρήνης. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει πάνω από 400 μελέτες, πραγματείες και άρθρα, οκτώ μονογραφίες, κείμενα δημοσιευμένα σε έγκυρα επιστημονικά διεθνή περιοδικά, μεταφρασμένα ή εξαρχής γραμμένα, στα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα φινλανδικά, τα σουηδικά, τα σερβικά, τα ρουμανικά, τα ρωσικά και τα αλβανικά. Έχουν κυκλοφορήσει δύο εκτενείς βιογραφίες που καθ’ ομολογία των συγγραφέων αδυνατούν να περιλάβουν με πληρότητα όλη την πορεία τού Μακαριωτάτου, παρόλο που την πραγματεύονται σε συνολικά πάνω από 550 σελίδες.
Η χαρισματική προσωπικότητα του σημερινού Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστασίου εκφράζει τον άρρηκτο συνδυασμό λόγου και πράξης, ανιδιοτελούς προσφοράς στο ανθρώπινο πρόσωπο και υψηλής θεολογικής θεώρησης των σύγχρονων παγκόσμιων προβλημάτων. Εμπνεόμενος από την εντολή του Κυρίου «Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28:19), υπηρέτησε τους πιο φτωχούς λαούς του κόσμου και συγκεκριμένα της Ανατολικής Αφρικής και της Αλβανίας. Ως ιεραπόστολος έδρασε στα επικίνδυνα δάση της Κένυας, τις στέπες της Τανζανίας και τα υψίπεδα της Ουγκάντας στην Ανατολική Αφρική. Ακολουθεί το τεράστιο ποιμαντικό του έργο στα κακοτράχαλα βουνά της Αλβανίας και η πολύτιμη και πολύπλευρη προσφορά του για την αναγέννηση της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας.
Είθε ο Θεός να του δώσει έτη πολλά στην ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας.

ΠΗΓΗ: SLpress.GR

Η ομορφιά της ώρας του μαθήματος

«[…] γιατί η ώρα του μαθήματος δεν είναι ποτέ μικρό πράγμα, δεν είναι νεκρός χρόνος, δεν είναι αυτοματισμός, χωρίς νόημα, ρουτίνα χωρίς επιθυμία […] 
»Απεναντίας, ο αυτοματισμός είναι η νόσος του Σχολείου, η κατεξοχήν παθολογία του λόγου του Πανεπιστημίου, καθώς ανακυκλώνει μια γνώση που αποβλέπει ανώνυμα στην επανάληψη, καταργώντας την έκπληξη, το απρόβλεπτο, το ως τώρα ανήκουστο και άγνωστο, καθιστώντας αδύνατο το συμβάν του λόγου. Ιδού ο άσπονδος εχθρός του εκπαιδευτικού έργου: η τάση ανακύκλωσης και αναπαραγωγής μιας γνώσης όμοιας πάντα με τον εαυτό της. Είναι το φάντασμα που ίπταται από πάνω μας και έχει τη δύναμη να υπαγορεύει θανατηφόρα τους όρους άσκησης του εκπαιδευτικούς μας έργου: το να αφήνεται κανείς σε ό,τι έχει ήδη γίνει, λεχθεί ή ιδωθεί, συρρικνώνοντας την αγάπη για τη γνώση στην απλή διαχείριση μιας γνώσης που δεν επιφυλάσσει πια καμία έκπληξη. Σε αυτή την περίπτωση, δεν έχουμε να κάνουμε με τη μετάδοση μιας ζωντανής ειδημοσύνης, αλλά με διανοητική γραφειοκρατία, παρασιτισμό, πλήξη, λογοκλοπή, κομφορμισμό. Μια γνώση αυτού του είδους δεν θα μπορούσε να αφομοιωθεί χωρίς να προκαλέσει ασφυξία, πνευματική ανορεξία, αηδία. Το Σχολείο όμως δεν είναι κατά κύριο λόγο αυτό. Προσπαθούν να το αποδείξουν καθημερινά δάσκαλοι σε κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης: η πραγματική καρδιά του Σχολείου αποτελείται από ώρες μαθήματος που θα μπορούσαν να θεωρηθούν περιπέτειες, συναντήσεις, πνευματικές εμπειρίες και βαθιές συγκινήσεις. Διότι αυτό που μένει από το Σχολείο την εποχή της εξάχνωσής του είναι η ομορφιά της ώρας του μαθήματος».


MASSIMO RECALCATI. (2020). Η ώρα του μαθήματος. Για την ερωτική διάσταση της διδασκαλίας, μτφρ. Άννα Πλεύρη, Γιοβάνα Βεσσαλά, επιμέλεια – θεώρηση μετάφρασης Τάκης Γκόνης. Αθήνα: Κέλευθος, σσ.15-16.

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2023

Πνιγόμαστε ανάμεσα σε εμπαθείς και ηλίθιους: Συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο και σαν να μην υπάρχει κοινωνία

Του παπα-ΒΑΣΙΛΗ ΘΕΡΜΟΥ· Ψυχιάτρου Παιδιών και Εφήβων. Δρ Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Καθηγητή στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών


Τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές…
Σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά…
(Γιώργος Σκούρτης)

Ο Αντώνης Καργιώτης ανήκε στο είδος εκείνο των ανθρώπων που πρέπει να μεταβληθούν σε θύματα για να αναγνωρίσουμε απλώς ότι υπάρχουν και αξίζουν σεβασμό. Μετά την δολοφονία του εμφανίστηκαν πολλά κείμενα με ειλικρινή αγωνία για την ηθική κατάντια της κοινωνίας μας.
Εν τω μεταξύ το αδιανόητο αυτό έγκλημα συνέβη χρονικά ανάμεσα σε δύο τρομακτικής έντασης φυσικές καταστροφές (φωτιές και πλημμύρες), με αποτέλεσμα να προσθέσει έντονο ψυχικό βάρος στο κοινωνικό σώμα. Είναι γνωστό από την θεωρία και πρακτική του ψυχικού τραύματος ότι, όταν απουσιάζουν διαστήματα «ανάρρωσης» από ένα χτύπημα πριν έλθει το επόμενο, ο ψυχισμός επιβαρύνεται δυσανάλογα διότι δεν προλαβαίνει να μεταβολίσει την οδύνη. Η άθροιση διαδοχικής οδύνης τότε γίνεται υπέρμετρα διαβρωτική.
Πράγματι, στα χείλη των ανθρώπων τις προηγούμενες μέρες βρίσκονταν συχνά φράσεις που υποδήλωναν πτώση του ηθικού, αποθάρρυνση, απαισιοδοξία. Θεωρώ πολύ πιθανό ότι κατά τους επόμενους μήνες θα αυξηθεί η κλινική κατάθλιψη γύρω μας. Εύλογα: όταν στο φυσικό κακό προστίθεται και το ηθικό κακό ο άνθρωπος πτοείται, χάνει την ελπίδα. Μειώνεται η ψυχική ανθεκτικότητα.
Σήμερα θα σταθώ στην αγωνία που αναδύεται διάχυτη κατά πόσο η σύγχρονη ελληνική κοινωνία διαθέτει ηθικές αντοχές και πατήματα. Εκφράζεται η υποψία ότι, μετά από μία δεκαετία οργής εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και κατόπιν μία τριετία περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας, έχουν αποχαλινωθεί τόσο ψυχιατρικές διαταραχές όσο και ανεπεξέργαστη επιθετικότητα.
Και το μεν πρώτο είναι βέβαιο, δεδομένου ότι με τα περιοριστικά μέτρα μειώθηκε επικίνδυνα η πρόσβαση στις ψυχιατρικές υπηρεσίες. Πολλοί ασθενείς έπαψαν να παρακολουθούνται πλέον, καινούργιοι ασθενείς άργησαν ανεπίτρεπτα να ζητήσουν βοήθεια, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός απελευθέρωσε σκοτεινές περιοχές του ψυχισμού, ο άφθονος χρόνος στο διαδίκτυο ευνόησε τον βομβαρδισμό με ερεθίσματα βίας και πορνογραφίας. Ένα μέρος του αυξημένου ηθικού κακού εξηγείται από αυτά.
Αλλά δεν επαρκεί. Η επί δεκαετίες διαφθορά των κρατικών μας υπηρεσιών δεν λαμβάνει τη μορφή επιθετικότητας, δεν παύει όμως να μαρτυρεί χρόνια ηθική κατάρρευση. Οι ναρκισσιστές γονείς που οργίζονται με τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι μάλωσαν τον κανακάρη τους ή την πριγκίπισά τους, φανερώνουν αποκρουστικό ατομικισμό. Η στυγνή εκμετάλλευση μεταναστών εργατών από ντόπιους εργοδότες ή εμπορία γυναικών αφότου άνοιξαν τα σύνορα, τι άλλο είναι παρά φρικτή απανθρωπία;
Επίσης, σε ποια άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία συμβαίνουν τόσοι βανδαλισμοί μνημείων, με πλήρη δημόσια αδιαφορία σαν να πρόκειται για ρουτίνα; Πού αλλού καταληστεύεται δημόσια περιουσία από συμμορίες; Και οι φυλακισμένοι «μετεκπαιδεύονται» και «προοδεύουν» αντί να υποχρεώνονται σε κοινωφελή απασχόληση…
Με λίγα λόγια, συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο και σαν να μην υπάρχει κοινωνία. Και στο κάτω - κάτω, ουδείς διανοείται να υποθέσει ότι όσοι ευθύνονται για τον θάνατο του Αντώνη πάσχουν ψυχιατρικά. Είναι ξεκάθαρο ότι έχουν αυξηθεί γύρω μας η ιδιοτέλεια, η καχυποψία, η περιφρόνηση, το μίσος, χωρίς να συνοδεύονται από ψυχιατρικές διαταραχές. Τι συμβαίνει;
Για να προσεγγίσουμε το πρόβλημα προτείνω να αναλογισθούμε ποιες είναι οι πηγές ηθικής τροφοδοσίας της ελληνικής κοινωνίας. Από ποιες κατευθύνσεις και με ποιο περιεχόμενο εμπνέεται ένας νέος άνθρωπος στον τόπο μας καθώς βγαίνει στη ζωή; Με το σχολείο να έχει πλέον χρεωκοπήσει (εκτός από εξαιρέσεις κάποιων εκπαιδευτικών που είναι να απορείς πώς δουλεύουν με ενθουσιασμό ακόμη) και με το δεδομένο ότι από πολύ μικρή ηλικία εκτίθεται σε πληθώρα ερεθισμάτων από την τηλεόραση και το διαδίκτυο, ερεθισμάτων τα οποία απεικονίζουν κάθε εγκληματική ή ανήθικη δραστηριότητα που μπορεί να φαντασθεί κανείς (ακόμα και το «μπάτσελορ» ήταν εξόφθαλμα διαβρωτικό και κακοποιητικό), ποια είναι άραγε τα ιδεολογικά και συμβολικά μηνύματα που λαμβάνει από την κοινωνία, τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αντίδοτα;
Υπόθεση εργασίας αυτού του κειμένου είναι ότι τα νέα άτομα αναδύονται σε μια κοινωνία η οποία ασφυκτιά μεταξύ εμπαθών και ηλιθίων!
Ποιοι είναι οι εμπαθείς; Συνήθως τους βρίσκουμε στα άκρα του πολιτικού φάσματος. Από τη μια οι ακροδεξιοί - φασίστες - ναζιστές, οι οποίοι δέρνουν και σκοτώνουν. Από την άλλη ορισμένα είδη αναρχικών και ακροαριστερών οι οποίοι γνωρίζουν μόνο να αποδομούν και ηδονίζονται να καταστρέφουν.
Ποιο είναι το τρομακτικά κοινό που τους ενώνει; Αμφότερες οι ομάδες έχουν καταστήσει οδοδείκτη συμπεριφοράς το θυμικό τους. Με διαφορετικό ιδεολογικό περιεχόμενο, φυσικά, έχουν μετατρέψει το μίσος και την επιθετικότητα σε πολιτική δράση. Έτσι, είτε δηλώνουν οι πρώτοι ότι «όλοι οι δυνατοί κατατρέχουν τη χώρα μας», είτε κραυγάζουν οι δεύτεροι «στο διάολο να πάει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς», το μόνο που καταφέρνουν είναι να συμπορεύονται χέρι-χέρι προς ένα και μόνο σκοπό: να αναγορεύεται ως αλήθεια η δική τους φαντασίωση περί πραγματικότητας και ως ηθικό αξίωμα το «ό,τι μού αρέσει». Ειδικά, μάλιστα, δηλώσεις των πρώτων υπέρ της «θρησκείας» ακούγονται στ’ αυτιά μου ως βρισιά…
Οι πρώτοι διαθέτουν ως έρεισμα όσους ανασφαλείς γίνονται η εκλογική τους βάση, έστω και αν δεν συνηθίζουν να μισούν, συνεπώς λειτουργούν ως αντηχείο που ενισχύει τη φωνή τους. Οι δεύτεροι στηρίζονται σε ομάδες μεταμοντέρνων πανεπιστημιακών οι οποίοι αποδομούν συστηματικά κάθε αξία, φρόντισαν δε (με δαιμονική ευστροφία) να εισχωρήσουν στα Παιδαγωγικά Τμήματα που εκπαιδεύουν δασκάλους και νηπιαγωγούς!
Και οι ηλίθιοι; Αυτοί είναι όσοι μετριοπαθείς και φιλελεύθεροι επέλεξαν να εκφράσουν έναν «σκληρό Διαφωτισμό», πασχίζοντας με απίστευτο πείσμα να καταστήσουν τη χώρα αυστηρά ουδέτερη από θρησκευτικής πλευράς. Συνήθως είναι πανεπιστημιακοί νομικοί ή κοινωνιολόγοι ή δημοσιογράφοι. Ενώ δηλώνουν ότι στόχος τους είναι μόνο η θεσμική αποσύνδεση Κράτους και Εκκλησίας, στην πραγματικότητα σαγηνεύονται από το όραμα μιας πλήρως αποχρωματισμένης θρησκευτικά ελληνικής κοινωνίας. Δική τους φαντασίωση είναι ότι για την ηθική αρκεί το Δίκαιο!
Γιατί δεν αρκούμαι να τους ονομάσω ιδεοληπτικούς και προχωρώ στον βαρύ χαρακτηρισμό των ηλιθίων; Διότι, απλούστατα, έχουν τυφλωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να πρεσβεύουν την ανόητη ιδέα ότι φθάνουν τα διαφωτιστικά ιδανικά για να ηθικοποιήσουν τον ψυχισμό. Τρέφονται από την αυταπάτη ότι μια εκπαίδευση η οποία μαθαίνει τον πολίτη τα δικαιώματά του είναι επαρκής για τις απαιτήσεις του κοινωνικού ήθους. Ονειρεύονται μια Ελλάδα ευνομούμενη μεν, αλλά χωρίς ψυχή! Γι’ αυτό και δεν έχουν απήχηση στην κοινωνία, γι’ αυτό πολλοί ψάχνουν την ελληνική ψυχή σε λάθος πόρτες…
Αλλά τους λείπει μια ενημέρωση για την παθολογία που μας έχει ζώσει! Ο εικοστός πρώτος αιώνας έχει ήδη διανύσει το ένα τέταρτο μέσα σε μια ατμόσφαιρα ζοφερού μηδενισμού και απίστευτης κρίσης νοήματος, οι αυτοτραυματισμοί εφήβων έχουν γίνει επιδημία, οι νέοι αισθάνονται πλήρως αποξενωμένοι από την πολιτική, με τη βία και τα ψυχεδελικά να γίνονται καταφύγιό τους, και οι αφελείς ανθρωπιστές μας έχουν να αντιπροτείνουν την αγωγή του πολίτη!
Πολεμούν συστηματικά κάθε άλλη γραμμή άμυνας και διατηρούν μόνο το καύχημά τους, την δημοκρατική εκπαίδευση. Συγχέουν βλακωδώς την Εκκλησία ως οργανισμό με την πίστη των ανθρώπων και έτσι αγνοούν πως υπάρχουν πολλοί για τους οποίους η πίστη είναι ο κύριος οδοδείκτης της ηθικής τους. Δεν γνώρισαν ποτέ συνειδητούς χριστιανούς οι οποίοι πορεύονται με ηρωική εντιμότητα και θυσιαστική αλληλεγγύη επειδή τους εμπνέει η πίστη τους και όχι κάποια «πολιτική αγωγή». Άλλωστε, ούτε οι αρχές του Διαφωτισμού ούτε η υψηλή κουλτούρα έσωσαν τους Γερμανούς από το να κατρακυλήσουν στο ναζισμό. Ενδιαφέρον: μερίδα χριστιανών εκεί αντιστάθηκε, με σκληρό τίμημα…
Από τη μια καταστροφικό πάθος, από την άλλη ασυγχώρητη βλακεία και έλλειψη προνοητικότητας. Και σαν υπόκρουση, το σφυροκόπημα του διαδικτύου και των βιντεοπαιγνιδιών. Πώς είναι εφικτό να αρθρωθούν ηθικά πατήματα, ικανά να εμπνεύσουν τον άνθρωπο; Προφανώς μια αιτία για την οποία έχει ατονήσει τόσο η μέριμνα για την ηθική αγωγή και για τη δημόσια ηθική πρέπει να αναζητηθεί στο παρελθόν, όταν συντηρητικά καθεστώτα χρησιμοποιούσαν την ηθική υποκριτικά, ή καταπιεστικά, ή ως στυλοβάτη της εξουσίας. Αλλά σήμερα δεν κινδυνεύουμε από αυτό, μάλλον από το αντίθετό του.
Άλλο μέριμνα για την ηθική θωράκιση και άλλο διαποτισμός με μια συγκεκριμένη ηθική. Για να γίνει σαφέστερος ο παραλογισμός στον οποίο οδηγείται μια κοινωνία που αδιαφορεί για την ηθική θωράκιση, αρκεί να θυμηθούμε ότι σήμερα για να κοπεί ένα δέντρο χρειάζεται κρατική άδεια, ενώ ένα έμβρυο επιτρέπεται μέχρι τους τρεις μήνες να αφαιρεθεί από την μήτρα και να πεταχτεί! Η κακομεταχείριση ζώων αποτελεί κακούργημα (και ορθά), ενώ το «παρκάρισμα» παιδιών σε ακατάλληλα θεάματα ή η χρησιμοποίησή τους ως όπλων μεταξύ των πρώην συζύγων παραμένουν χωρίς συνέπειες.
Το καμπανάκι είχε χτυπήσει από το δημογραφικό εδώ και πολλά χρόνια. Έγραφα στη στήλη αυτή παλαιότερα ότι λαός που αρνείται να αναπαραχθεί φλερτάρει με τον θάνατο. Όχι μόνο με την ποσοτική έννοια, ότι δηλαδή θα σβήσει, αλλά ότι βλέπει τα πράγματα από τη θέση του θανάτου. Κάποια στιγμή, λοιπόν, έρχονται και οι κυριολεκτικοί θάνατοι, κυρίως γυναικών ή αδύναμων…

ΠΗΓΗ: HUFFPOST

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2023

«Εν ανεπαρκεία»

«Η επικοινωνία και η σφαιρική ενημέρωση των μελών μιας κοινότητας για τα δρώμενα είναι από τα απαραίτητα “εν ανεπαρκεία”».


Μια από τις πολλές σοφές ρήσεις του αείμνηστου Γιάννη Γ. Αντωνόπουλου, Καθηγητή Τμήματος Φυσικής ΑΠΘ & Πρύτανη ΑΠΘ, τον οποίο γνώρισα από κοντά όταν εργαζόμουν στον πανεπιστημιακό εκδοτικό οίκο University Studio Press. Ο Γιάννης Γ. Αντωνόπουλος υπήρξε ένας πηγαίος, ιδιαίτερα επικοινωνιακός και με χιούμορ πανεπιστημιακός δάσκαλος. Σκοτώθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2011 σε τροχαίο δυστύχημα, όταν παρασύρθηκε από αυτοκίνητο που οδηγούσε 24χρονος στην παραλιακή οδό της Μητέρας Θεσσαλονίκης. Α.Ι.Κ.

Κάθε Σεπτέμβριο: η πρώτη ώρα της ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Άραγε ποιος είναι άξιος να βρει απόκριση στην απορία που κάθε χρόνο, αρχή νέας σχολικής χρονιάς, αναδύεται από εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς: γιατί το εκπαιδευτικό-μας σύστημα περνά παρατεταμένη κρίση; Γιατί τόσες έρευνες και τόση βιβλιογραφία γύρω από τις επιστήμες της αγωγής, με τα εκρηκτικά αποτελέσματα και συμπεράσματά τους δεν δίνουν λύση στο να γίνει το σχολείο δώρημα ζωής σε μαθητές και μαθήτριες; Μιλούμε για την εκπαίδευση του καιρού-μας και γι' αυτή πολλές φορές λέμε μισές αλήθειες. Ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονούμε πως κάθε καιρός, όσον αφορά στην εκπαίδευση και την Παιδεία, έχει τις δικές-της αλήθειες που, κι αυτές ήταν μισές όταν λέγονταν, μολονότι φωτισμένοι εκπαιδευτικοί διακατέχονταν από την αγωνία και τον προβληματισμό για το τι σχολείο ήθελαν στην εποχή τους. Ανήσυχοι δάσκαλοι καθώς ήταν, προσπαθούσαν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα του εκπαιδευτικού συστήματος. Λαμπρές φυσιογνωμίες δάσκαλων άφησαν εποχή στα εκπαιδευτικά πράγματα: Αλέξανδρος Δελμούζος, Δημήτριος Γληνός, Ειρήνη Λασκαρίδου, Ρόζα Ιμβριώτη, Μίλτος Κουντουράς, Ευάγγελος Παπανούτσος, Θεόφραστος Γέρου· όλοι-τους είχαν στέρεο και ουσιώδη παιδαγωγικό στοχασμό.
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε δεν χωρά αμφιβολία ότι, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν πλάθει πια την Παιδεία και τον πνευματικό πολιτισμό που οφείλει να δίνει στα παιδιά-μας: το κύρος και η αυθεντία του δασκάλου έχουν χαθεί, οι μαθητές βρίσκονται σε διαρκή σύγχυση, βαριούνται το σχολείο, οι επιλογές για το μέλλον-τους είναι χρησιμοθηρικές, η μόρφωσή τους είναι μόνο ετερόφωτη κι όχι αυτόφωτη. Δεδομένης αυτής της κατάστασης καταλαβαίνει κανείς εύκολα πόσο αποτυχημένες είναι οι «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», που κάθε Υπουργός Παιδείας όταν ανεβαίνει στο θώκο-του νομίζει πως κάνει.
Πριν λίγες ημέρες, σε εκπαιδευτικό site, αντικυβερνητικό (βλέπετε ακόμα και στην εκπαιδευτική ενημέρωση δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τις πέδες της κομματοκρατίας· βέβαια, να πω και ετούτο: η εκπαιδευτική ενημέρωση έχει και το κυβερνητικό-της στήριγμα), σε αντικυβερνητικό εκπαιδευτικό, λοιπόν, site διάβασα την οργή πολλών δασκάλων που, σε επιμορφωτική συνάντηση, σχολική σύμβουλος προσκάλεσε ακαδημαϊκό ομότιμο καθηγητή του ΕΚΠΑ, ο οποίος στην εισήγησή του ευθέως, ορθά κοφτά όπως έλεγαν οι παλαιότεροι, υποστήριξε ότι η κύρια αιτία υποβάθμισης της Δημόσιας Εκπαίδευσης είναι η απουσία αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Αρκετοί από τους συμμετέχοντες σ’ αυτήν την επιμορφωτική συνάντηση, αποχώρησαν διαμαρτυρόμενοι για τη θρασύτητα όπως υποστηρίζουν του εν λόγω ακαδημαϊκού δασκάλου. Μια πρώτη ανάγνωση αυτής της θέσης, πράγματι, προκαλεί θυμό. Και μάλιστα δεν μπορεί να λέγεται με τόσο ωμό τρόπο. Είναι ακραία και εξευτελιστική για κάθε εκπαιδευτικό. Όμως, η αξιολόγηση που γι’ αυτή τόσο κόπτεται το σημερινό και το χθεσινό ΥΠΑΙΘ να εφαρμόσει, είναι μια πραγματικότητα. Αξίζει κανείς να σκεφτεί το εξής γεγονός και θα συμφωνήσει πιστεύω μαζί-μου, γιατί είναι επιτακτική η ανάγκη διαρκώς να αξιολογούμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί για τη διδακτική και την παιδαγωγική-μας επάρκεια, επάρκεια που δεν αποκτήσαμε μόνο όταν πήραμε ένα πτυχίο μιας παιδαγωγικής ή μιας καθηγητικής σχολής, αλλά επάρκεια την οποία συνεχώς οφείλουμε να έχουμε μέσω των επιμορφώσεων και της συχνής τριβής-μας με τη βιβλιογραφία των επιστημών της αγωγής. Ευθύς αμέσως έρχομαι στο γεγονός της απουσίας αξιολόγησης. Νομίζω ότι αξίζει την προσοχή μας: από το 1981, όταν καταργήθηκε η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, μέχρι σήμερα διορίστηκαν, δίδαξαν σε σχολεία και συνταξιοδοτήθηκαν χιλιάδες εκπαιδευτικοί που, ουδέποτε, αξιολογήθηκαν!
Προς τούτοις, με βάση την άκρως προβληματική ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού-μας συστήματος, μέρος του οποίου είμαστε και οι εκπαιδευτικοί, επιτακτική νομίζω πως είναι η ανάγκη να βρεθεί η χρυσή τομή όπου η αξιολόγηση δεν θα είναι ένας όρος που, όταν ακούγεται, θα προκαλεί την αμφιθυμία των εκπαιδευτικών: άλλοτε να τη θέλουμε κι άλλοτε να μην τη θέλουμε. Η αξιολόγηση χρειάζεται να γίνει με δίκαιο και λειτουργικό τρόπο, με σοβαρές διαρκείς επιμορφώσεις, μέσα στη σχολική τάξη, όπου ο σχολικός σύμβουλος θα κάνει δειγματικές διδασκαλίες και θα συν-διδάσκει με τον διδάσκοντα εκπαιδευτικό. Ο θεσμός του σχολικού συμβούλου δεν μπορεί να είναι γραφειοκρατικός, στα γραφεία των Διευθύνσεων της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. 
Το σημερινό σχολείο για να βγει από την κρίση-του χρειάζεται εκπαιδευτικούς με αυθεντία και κύρος ουσιαστικό κι όχι τυπικό· εκπαιδευτικούς που πάνε ενάντια στην καθημερινή ρουτίνα και την ψυχρή διδασκαλία, εκπαιδευτικούς με ενθουσιασμό και αγάπη γι’ αυτό που διδάσκουν. Κι όπως σε κάθε ιστορική περίοδο το σχολείο περνούσε την κρίση-του και εκπαιδευτικοί ήταν έκείνοι που δημιουργικά το κάλλυναν, έτσι και σήμερα υπάρχουν οι εκπαιδευτικοί που πάνε ενάντια στα ενοχλητικά ζιζάνια όταν αυτά κατακαίνε τον ενθουσιασμό και την αγάπη τους για αυτό που διδάσκουν.
Σημαντική συνεισφορά στη συζήτηση για την κρίση που περνά το σχολείο αποτελεί η συνέντευξη του Σταύρου Ζουμπουλάκη, συγγραφέα, πρόεδρου του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης Ελλάδος και επί χρόνια εκπαιδευτικού στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, συνέντευξη που δημοσιεύθηκε πριν τρία χρόνια (2020) στο βιβλίο-του, με τίτλο: Έντεκα συνεντεύξεις. Συζητώντας με τον Στρατή Μπουρνάζο, εκδ. Πόλις. Σ’ αυτή τη συνέντευξη ο Σταύρος Ζουμπουλάκης κάνει λόγο για το κλειδί που θα κινητοποιήσει τους μαθητές να αγαπήσουν το σχολείο. Κι αυτό το κλειδί είναι ο ενθουσιώδης - ερωτευμένος με το γνωστικό-του αντικείμενο δάσκαλος και καθηγητής, που με τη διδασκαλία-του σαγηνεύει τους μαθητές-του. Ας θεωρήσουμε πως, άλλο χρέος του δασκάλου και καθηγητή δεν απομένει από την παιδαγωγική αγάπη για την οικοδόμηση ενός καλύτερου αύριο. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα σε καλούς και κακούς εκπαιδευτικούς δεν υφίσταται. Όπως δεν υφίσταται και ο διαχωρισμός ανάμεσα σε καλούς και κακούς μαθητές. Πρόκειται για εφεύρημα των παλαιότερων αυταρχικών εκπαιδευτικών συστημάτων. Κι επειδή το σχολείο είναι θεσμός γραπτού πολιτισμού οφείλουμε να δεχθούμε πως στη μακρά ιστορία-του, εκπαιδευτικοί είναι εκείνοι που με αυταπάρνηση συνεχώς αγωνίζονται για να είναι εναρμονισμένο με τα επιτεύγματα της παιδαγωγικής επιστήμης. Για να αντικρύσουμε με αισιοδοξία το μέλλον των παιδιών-μας χρειαζόμαστε ανάλογη Παιδεία, Παιδεία της επόμενης γενιάς. Κάποια στιγμή οφείλουμε σοβαρά να λάβουμε υπόψη ότι, η Παιδεία είναι ουσιαστικό δικαίωμα κάθε πολίτη και η ουσιαστική παροχή-της αποτελεί αδήριτη ανάγκη, ιδιαίτερα για την Πολιτεία.


ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Ο σίτος, ο οίνος και το έλαιον, σινική μελάνι σε χαρτί (2006). Από το εξώφυλλο του βιβλίου του ΣΤΑΥΡΟΥ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ. (2020). Έντεκα συναντήσεις. Συζητώντας με τον Στρατή Μπουρνάζο. Αθήνα: Πόλις· [το έργο ανήκει στον συγγραφέα και το βλέπει κάθε μέρα στο γραφείο του].

Ο Άγιος Νεκτάριος και το συγγραφικό έργο του


ΠΗΓΗ: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2023

Ποίηση: μεταμόρφωση και θεραπεία, σε καιρό απόλυτης διάλυσης της βιοτής μας

«… Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,
όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. (1993). Άξιον Εστί. Ίκαρος: Αθήνα, σ. 54.

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2023

Να αποδυναμώσουμε τη θρησκοληψία

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


Για μιαν ακόμη φορά στον ελληνικό χώρο, και όχι μόνον, η αλλοτριωμένη από δεισιδαιμονικές αντιλήψεις θρησκευτική πίστη παρουσιάζεται με δυναμικό τρόπο.
Όπως και με τον εμβολιασμό κατά της Covid-19, παρομοίως στη δημόσια συζήτηση για τις νέες ταυτότητες άρχισαν να ακούγονται παραφωνίες. Οι φωνασκίες αυτές επικεντρώνονται στον τρόπο του ηλεκτρονικού φακελώματος, του σφραγίσματος του Αντιχρίστου με τον αριθμό 666 και διάφορες άλλες απόψεις προερχόμενες από θρησκευτικά κείμενα. Η «δήθεν» ερμηνεία των κειμένων γίνεται με μεταφυσικό και θρησκοληπτικό τρόπο και διατυπώνονται ανησυχίες ανυπόστατες και ανύπαρκτες.
Το νέο δελτίο ηλεκτρονικής ταυτότητας δεν μπορεί να προσβάλει, όπως και κάθε δημόσιο έγγραφο, ούτε την πίστη τού κατόχου του, ούτε αφορά τη θρησκευτικότητά του, ούτε θα αποτελεί μέσο ελέγχου του κατόχου από αντίχριστες ή δαιμονικές δυνάμεις.
Η μέθοδος που χρησιμοποιούν οι κηρύττοντες εναντίον των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων είναι γνωστή. Οι απλοί άνθρωποι είναι πολλές φορές ευκολόπιστοι και φοβικοί και ως εκ τούτου μπορούν να καταστούν χρήσιμοι στόχοι και μέσα χρηστικά με διάφορα μυστικιστικά, θρησκοληπτικά και μεταφυσικά φανατικά κηρύγματα. Έτσι γίνονται υποχείρια κάποιων οργανωμένων δομών που έχουν σκοπό να αποτραπεί η απόκτηση του νέου τύπου ταυτότητας.
Αυτές οι ομάδες, επενδύοντας στον φόβο, στις ανησυχίες και στις αναζητήσεις των απλών πολιτών, μορφωμένων και μη, αποκρύπτουν τους βαθύτερους ιδεολογικούς σκοπούς και τις επιδιώξεις τους επειδή φοβούνται ότι μπορεί να γίνουν γνωστές οι δράσεις τους και τα πεπραγμένα τους και να υπάρξει σχετικός κρατικός έλεγχος.
Όλες αυτές οι ανύπαρκτες αλλά ουσιαστικά μεταφυσικές αιτιάσεις των λίγων ή των πολλών απαιτούν μια ιδιαίτερη διαχείριση από την Πολιτεία. Η εμπειρία που αποκτήθηκε προ δύο ετών στις ανάλογες διαμαρτυρίες κατά του εμβολιασμού κατά την περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού διδάσκει ότι το θέμα πρέπει να αντιμετωπιστεί «εν τη γενέσει» του και όχι αφού αρχίσουν να κορυφώνονται και να καρποφορούν στο υποσυνείδητο του κάθε ανθρώπου αμφιβολίες ή και αμφισβητήσεις για τον πραγματικό ρόλο και τη χρήση των ταυτοτήτων.
Εγκαίρως, λοιπόν, με σωστή και συστηματική ενημέρωση από όλα τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης πρέπει να γνωρίσουν όλοι οι πολίτες τι ακριβώς είναι το νέο δελτίο ηλεκτρονικής ταυτότητας. Αυτό είναι έργο της Πολιτείας, η οποία, και με όποιον άλλο τρόπο κρίνει αυτή, είναι αναγκαίο να ενημερώσει τους πολίτες της περί της χρήσης του νέου δελτίου ταυτότητας. Επίσης, η Ανεξάρτητη Αρχή Προσωπικών Δεδομένων και κάθε άλλη αντίστοιχη Αρχή που ασχολείται με το ζήτημα θα πρέπει να δώσουν απλές αλλά ουσιαστικές απαντήσεις, σχετικά με τα ζητήματα τα οποία τίθενται ως προς τις ατομικές ελευθερίες, τα δικαιώματα και τη διαχείριση των προσωπικών δεδομένων.
Η δε Εκκλησία, με ένα θεολογικό, συνοδικό, ξεκάθαρο, καταφατικό λόγο, χωρίς «ναι μεν αλλά» και χωρίς ενδοιασμούς, θα πρέπει να αποδυναμώσει κάθε τι το ανόητο, θρησκοληπτικό και μεταφυσικό που κηρύττουν όσοι διαστρεβλώνουν για ιδιοτελείς σκοπούς τη διδασκαλία της. Η τεκμηριωμένη απάντηση της Εκκλησίας θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για όσους αμφιταλαντεύονται περί της λήψεως των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων. Επίσης, θα κάνει γνωστή τη διδασκαλία της περί του θέματος στο κάθε μέλος της, αλλά και στα μη μέλη της, τα οποία περιμένουν να ακούσουν την Εκκλησία, εν Συνόδω, να διδάσκει και να καθοδηγεί ορθώς και χωρίς υπεκφυγές. Εκκλησία η οποία δεν αφήνει τον ρόλο αυτό σε διάφορες οργανώσεις εξωεκκλησιαστικές ή παρεκκλησιαστικές ή σε διάφορα κοσμικά κέντρα, τα οποία φέρουν ένδυμα μοναχικό.
Αν Εκκλησία και Πολιτεία πράξουν τον ενοποιητικό τους ρόλο στην κοινωνία, τότε η ανυπόστατη συζήτηση για τις νέες ταυτότητες θα τελειώσει σύντομα.
Μόνο µε τη συνεργασία Εκκλησίας και Πολιτείας, συστηματική ενημέρωση και με ξεκάθαρες θέσεις και απόψεις θα ξεπεραστούν τα προβλήματα, τα οποία αναπόφευκτα άρχισαν ήδη να παρουσιάζονται.

ΠΗΓΗ: ORTHODOXIA INFO

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2023

Κράτος – Πολιτική και Πολιτικοί «οι πλάσαντες τα ερείπια»

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Όσοι έχουμε απομείνει και ακόμα διαβάζουμε κυρ Αλέξανδρο της Σκιάθου, τον «άγιον» Παπαδιαμάντην, διαπιστώνουμε ότι είναι παρών και σήμερα, εκατό και πλέον έτη μετά το θάνατό του. Ο Σαράντος Καργάκος στο βιβλίο του: Η πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη, με έμφαση σημειώνει πως ο άλιος γέρων της Σκιάθου υπήρξε «οξύτατος παρατηρητής και κριτής των κοινωνικών πραγμάτων, ήταν αδύνατον να αγνοήσει την πολιτική». Η διαπίστωση, επίσης, πως ο Παπαδιαμάντης «δεν πλησίασε το λαό, ήταν ο ίδιος ο λαός κι έμεινε ως τέλος της ζωής του ένας απλός άνθρωπος του λαού, χωρίς να ντρέπεται για την ιδιότητά του αυτή», δείχνει πόσο επίκαιρος είναι ο λόγος του σήμερα, τον καιρό των θεομηνιών (πυρκαγιών και πλημμυρών), που η μια μετά την άλλη μαστίζουν πολλές περιοχές της πατρίδας μας, με το κράτος, την πολιτική και τους πολιτικούς να είναι ανίκανοι να προστατέψουν το λαό μας, να είναι οι μεγάλοι απόντες.
Τα συμβάντα των τελευταίων ημερών στη Θεσσαλία μαρτυρούν τη γελοιότητα κρατικών θεσμών, την ανικανότητα των πολιτικών μας και τη φαυλότητα του πολιτικού συστήματος. Στις δύσκολες ώρες που περνάνε συνάνθρωποί μας στη Θεσσαλία, η μόνη βοήθεια που τους παρέχεται προέρχεται από την κοινωνική αλληλεγγύη απλών ανθρώπων, ανθρώπων του λαού. Με την κοινωνική πρόνοια, ως θεσμοθετημένη μέριμνα, σ’ ένα κράτος ανύπαρκτο, να χάνεται στο γραφειοκρατικό της χαρακτήρα. Η αλληλεγγύη, λοιπόν, αυτές τις δύσκολες στιγμές είναι παρούσα στις συνειδήσεις όλων μας.


Όσο για το κράτος, την πολιτική και τους πολιτικούς μας, ο λόγος του Παπαδιαμάντη είναι τσεκουράτος:
«Εις οιωνός άριστος. Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;
Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους, του «στειρεύοντος πριν και ητεκνωμένου δεινώς σήμερον»;
Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.
Τις ημύνθη περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος»· [το απόσπασμα από το άρθρο του Σκιαθίτη διηγηματογράφου με τίτλο: «Οιωνός», δημοσιευμένο στην κριτική έκδοση των Απάντων του, από τον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο, εκδ. Δόμος, τ. 5ος, σσ. 253-254].

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2023

Ντύνοντας τη Θεολογία μας με ράκη Προτεσταντικά

Του ΙΩΑΝΝΗ ΣΑΪΝΗ


Όποιος είχε την τύχη να επισκεφτεί το Άγιον Όρος πολλές φορές, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, στην κορύφωση δηλαδή μίας αναγέννησης της μοναστικής ζωής που είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1960, θα παρατηρούσε με ευκολία πως, η θεματολογία των συζητήσεων άλλαξε ξαφνικά στα μέσα της δεκαετίας. Και ενώ στις αρχές της δεκαετίας μας απασχολούσε η θέση της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο και όλοι εμείς, παιδιά μιας πλήρως πολιτικοποιημένης γενιάς, ανα-καλύπταμε τις ρίζες μας ερχόμενοι σε επαφή με πατέρες όπως ο π. Γεώργιος Καψάνης ή ο π. Βασίλειος Σταυρονικητιανός, ο μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης ή ο μοναχός Συμεών από το Περού και ξεδιψούσαμε με βιβλία όπως το «Εισοδικόν» ή το «Μεταξύ ουρανού και Γης» ή το «Με ιμάτιον μέλαν», βιβλία τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά τόσο πλούσια σε εικόνες της όντως ζωής, νοιώσαμε τρόμο, εκεί στα μέσα της δεκαετίας, όταν η θεματολογία της συζήτησης, ιδίως σε σκήτες και κελιά, άλλαξε άρδην και επικεντρώθηκε αποκλειστικά και μόνο στην Αντιχριστολογία.
Την ίδια περίοδο, γέροντες που είχαν συνδεθεί με το Όρος, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, άρχισαν να αποκτούν φήμη αγίων τόσο στην Ελλάδα όσο και στις ομόδοξες χώρες. Τρεις από αυτούς, ο Παΐσιος, ο Πορφύριος και ο Εφραίμ από τα Κατουνάκια, αγιοποιήθηκαν στις μέρες μας. Εκείνη την εποχή, βρίσκονταν και οι τρεις εν ζωή.
Δεν παραξενευτήκαμε λοιπόν όταν, νέος σε ηλικία μοναχός, κάτω από τις πιο εντυπωσιακές τοιχογραφίες της Αποκάλυψης σε μονή του Αγίου Όρους, μας απο-κάλυψε πως κάποιοι ελληνοαμερικανοί μετέφρασαν κάποια προτεσταντικά φυλλάδια στα ελληνικά και τα έδωσαν σε πολλούς αγιορείτες. Τα φυλλάδια αυτά έκαναν λόγο για τον Αντίχριστο, το 666 και τη σύνδεση του 666 με τους γραμμωτούς κώδικες. Πολλοί από τους γεροντάδες τα έλαβαν πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τους, άλλοι όμως όχι. Μεταξύ αυτών που έδωσαν ιδιαίτερη σημασία σε αυτά ήταν και ο τότε γέρων, Παΐσιος. Η φήμη του γέροντος και η λατρεία προς το πρόσωπό του έδωσε τεράστια ώθηση στην εξάπλωση της θεωρίας σύνδεσης των γραμμωτών κωδίκων, του 666 και της επερχόμενης άφιξης του Αντιχρίστου. Ήταν και η εποχή που εδώ στην Ελλάδα αρχίσαμε να συζητάμε για τις νέες ταυτότητες, τους κωδικούς της εφορίας, τους κωδικούς ασφάλισης κ.λπ. κ.λπ. Ο γέρων Παΐσιος μάλιστα συντάσσει και μία επιστολή η οποία κυκλοφόρησε τότε και συνεχίζει να κυκλοφορεί και να εμπνέει ακόμη και σήμερα ανθρώπους με παρόμοιες αντιλήψεις, μόνο του τώρα δεν αφορά στο μπαρκόντ αλλά αδιακρίτως σε ότι κάθε φορά μας «φρικάρει», όπως τα εμβόλια λίγο καιρό πριν και οι νέες ταυτότητες τώρα.
O τότε γέρων και νυν Άγιος Πορφύριος, κράτησε μία εκ διαμέτρου αντίθετη στάση απέναντι στη σύνδεση των προϊόντων της νέας τεχνολογίας με το 666 και τον Αντίχριστο, ενώ ο τότε γέρων και νυν Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης δεν ασχολήθηκε με το θέμα.
Πριν συνεχίσω οφείλω να τεκμηριώσω κάθε τι από τα προηγούμενα. Το ότι κάποιοι μετέφρασαν προτεσταντικά φυλλάδια επιβεβαιώνεται από Αγιορείτες σε ανύποπτο χρόνο. Το ότι ο γέρων τότε Παΐσιος έδωσε σε αυτά μεγάλη σημασία επίσης επιβεβαιώνεται. Διαβάστε το κείμενο ενός από τους πιο φωτεινούς γέροντες της εποχής μας, του γέροντος Μακαρίου Μαρουδά που δημοσιεύτηκε από το 2012:
«Ο γέροντας Παΐσιος, όπως τον γνωρίσαμε, ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ειρήνη, αγάπη και καλοσύνη. Πήγαινες κοντά του και γαλήνευε η ψυχή σου, σου ‘δινε ελπίδα, χαρά για ζωή. Σήμερα μοιράζονται εκατοντάδες φωτοτυπίες από ένα χειρόγραφό του για τον Αντίχριστο και το 666, λες κι αυτό είναι το κύριο μήνυμα του γέροντα.
Είχε αγωνία για τα τεκταινόμενα. Του μετέφρασε κάποιος ένα φυλλάδιο από τα πολλά προτεσταντικά που κυκλοφορούσαν στα εγγλέζικα στην Αμερική και το πήρε στα ζεστά. Όλα αυτά είχαν ήδη ατονήσει τότε στην Αμερική και του το είπαμε, γιατί τα είχαμε διαβάσει αρκετά χρόνια πριν κυκλοφορήσει το φυλλάδιό του. Αλλά εκείνος επέμενε… ήταν και Καραμανλής. Του είχε μηνύσει και ο Γέροντας Πορφύριος να μην συνεχίσει να ασχολείται μ’ αυτά. Τα μελλοντολογικά είναι μια θρησκευτική φλυαρία που φέρνουν ταραχή και αδιαφορία για την σωτηρία της ψυχής» (Γέροντας Μακάριος του Μαρουδά).
Το ποιοι ήταν αυτοί που τα μετέφρασαν δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως ξέρουμε τελικά από πού ήταν εμπνευσμένα. Τα φυλλάδια αυτά ήταν μεταφράσεις κεφαλαίων ενός βιβλίου κάποιας προτεστάντισσας ονόματι Μαίρη Ρέλφ (Mary Stewart Relfe). Σύντομα τα βιβλία της κυκλοφόρησαν ολοκληρωμένα στα ελληνικά.
Για όποιον ενδιαφέρεται μπορείτε να τα βρείτε εδώ
Άλλωστε, ούτε ο Άγιος Παΐσιος το αρνείται. Σύμφωνα με τον πρώτο βιογράφο του, ο Άγιος δεν ισχυρίζεται πως κατέληξε στις απόψεις του για τη σχέση 666 και γραμμωτούς κωδικούς μετά από θεία αποκάλυψη. Αντίθετα, απαντώντας, σε ανύποπτο χρόνο, στον βιογράφο του, του δείχνει το βιβλίο της Ρέλφ.
Την επιστολή του Αγίου Παισίου, την εμπνευσμένη από τα βιβλία της Ρελφ, μπορείτε να τη βρείτε εδώ.
Αλλά τι ισχυρίζεται η κυρία Ρελφ στα βιβλία της; Πολλά και διάφορα «συνταρακτικά» και τερατώδη.
Το 1981 δημοσιεύει το πρώτο βιβλίο της με τίτλο «Όταν τα Χρήματά σου Αποτυγχάνουν» και το 1982 ακολουθεί «Το Νέο Χρηματικό Σύστημα» που έγινε best seller και το οποίο επηρέασε τα τεκταινόμενα στο Άγιον Όρος!!!
Η κεντρική θέση της είναι πως ο αριθμός 666 άρχισε σιγά σιγά (από τότε στις αρχές της δεκαετίας του ’80) να εμφανίζεται παντού, καθαρό σημάδι ότι ο Σατανάς με τον καιρό θα καταλάμβανε το διεθνές οικονομικό σύστημα.
Και που εμφανιζόταν ο αριθμός, σύμφωνα με τη Ρελφ; Σε πινακίδες αυτοκινήτων που τύχαινε να έχουν πάνω τους το 666, πιστωτικές κάρτες με 666, λογότυπα κυβερνητικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων όπου υποτίθεται εντοπίζονταν τρία 6 αν είχες μία ισχυρή δόση φαντασίας. Επίσης αναφέρει το άλμπουμ «Anarchy in the UK» του γνωστού συγκροτήματος Sex Pistols της Αγγλίας σαν σοβαρότατη ένδειξη ότι ο Αντίχριστος έρχεται, και αυτό γιατί έγραψαν ένα τραγούδι που λέγεται «I am the Antichrist». Και αφού οι Sex Pistols έγραψαν ένα τέτοιο τραγούδι, αυτό σήμαινε πως ο Αντίχριστος ερχόταν… Οσονούπω…
Και όχι μόνο ερχόταν αλλά η Ρελφ τον ήξερε κιόλας και στο πρώτο της βιβλίο τον κατονομάζει. Σύμφωνα με την Ρελφ ο Αντίχριστος δεν ήταν άλλος από τον Ανουάρ Σαντάτ τον τότε πρόεδρο της Αιγύπτου. Το βιβλίο της Ρελφ εκδίδεται αρχές του 1981 και ο Σαντάτ, ο Αντίχριστος ντε, εκτελείται από φονταμενταλιστές στρατιωτικούς αργότερα την ίδια χρονιά!!!
Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε καθόλου την κ. Ρελφ να συνεχίσει να γράφει κι άλλα σοβαρά βιβλία…
Το δεύτερο βιβλίο αυτής της καταπληκτικής και σοφού «χριστιανής» συγγραφέως με τίτλο «Το Νέο Χρηματικό Σύστημα» υπήρξε το έναυσμα για την σημερινή παράλογη αντίληψη ότι οι Παγκόσμιοι Γραμμωτοί Κώδικες Προϊόντων περιέχουν ένα κρυμμένο 666 κωδικοποιημένο μέσα τους. Βέβαια, υπήρχαν και υπάρχουν διαφορετικοί κωδικοί σε παγκόσμια χρήση οι οποίοι διαφέρουν τελείως μεταξύ τους, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για την Ρέλφ.
Και δεν είναι μόνο οι Κώδικες Προϊόντων αλλά και οι γραμμές καλωδιακής τηλεόρασης τις οποίες, οι «κακοί» τις εξόπλιζαν με θανατηφόρες ακτίνες που ήταν σε θέση να πολτοποιούν και να εξαφανίζουν αδέσποτα σκυλιά στη στιγμή…
Στο τρίτο βιβλίο της αλλάζει θεματογραφία και ασχολείται με τη «Θεραπεία Όλων των Ασθενειών» (1987), το οποίο είναι μία μελέτη πάνω στον Προτεσταντικό ρεβιβαλισμό εμπνευσμένη από τις εργασίες τού Κάρολου Φίννεϋ. Ο Φίννεϋ (1792-1875) υπήρξε ηγέτης της «Δεύτερης Μεγάλης Αφύπνισης Προτεσταντών» του 19ου αιώνα των ΗΠΑ και θεωρείται ως ο Πατέρας του Σύγχρονου Ρεβιβαλισμού. Αυτές οι αιρέσεις γενικά εξέφραζαν μία θεολογία, σύμφωνα με την οποία κάθε άτομο μπορεί να σωθεί μέσω αφυπνίσεων, και ακριβώς επειδή πολλοί από τους οπαδούς αυτών των αιρέσεων συνδύαζαν τέτοιες Αφυπνίσεις με Νέες Χιλιετηρίδες για τον «Χριστιανισμό», έχουν πολλές χιλιαστικές τάσεις. Αυτός βέβαια είναι και ο λόγος που έχουν ανάγκη αυτές οι ομάδες από συνωμοσίες εναντίον τους ώστε να αφυπνίζεται το ποίμνιο.
Δυστυχώς, μετά από το τρίτο της βιβλίο η κ. Ρελφ επανήλθε και πάλι ακάθεκτη και ανένδοτη στην εσχατολογική της μανία με βιβλία τύπου «ο ουρανός πέφτει, τρέξτε να σωθείτε» με σκοπό να σπείρει τον πανικό, όπως π.χ., είχε γίνει με το αναμενόμενο τέλος του κόσμου λόγω του Υ2Κ (του γνωστού προβλήματος με τα τσιπ Η/Υ για το έτος 2000 που είχε κάνει πολύ αφελή κόσμο να μιλήσει για το 2000 ως το τέλος του κόσμου), κάτι που και η ίδια διέδιδε.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου είχαμε φυσικά και διάφορα άλλα συνωμοσιολογικά σενάρια τα οποία υποστήριξε αμέσως η κ. Ρελφ, που όλα τα ξέρει αυτή πρώτη, ενώ εμείς οι βλάκες πρέπει να τα μαθαίνουμε όλα μέσα από τα βιβλία της.
Και όχι μόνο αυτό αλλά, μέσω ενός αρρωστημένου Γεροντισμού, να τα εντάσσουμε κιόλας στο corpus της Ορθόδοξης Θεολογίας μας!!!

ΠΗΓΗ: ΑΡΔΗΝ

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2023

Κάθε Σεπτέμβριο... τα ίδια και τα ίδια...

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Κάθε Σεπτέμβριο, αρχή σχολικής χρονιάς, εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς βλέπουμε και ακούμε τα ίδια και τα ίδια: πόλεμο αναμεταξύ Υπουργείου Παιδείας και συνδικαλιστών ΟΛΜΕ - Τοπικών ΕΛΜΕ για τα κενά στις ειδικότητες, που δεν υπάρχουν λέει το πρώτο και που υπάρχουν λένε οι συνδικαλιστές, διευθύνσεις πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να «μαγειρεύουν» ποιοι ημέτεροί τους θα καλύψουν πρώτοι τα κενά και μετά οι αναπληρωτές να μοιράζονται σε δύο, τρία και τέσσερα σχολεία για να καλύψουν το υποχρεωτικό ωράριό τους και, βέβαια, τις επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών από τους σχολικούς συμβούλους. Για τις τελευταίες, εδώ και πολλά χρόνια, ακούγονται πολλά ευτράπελα: επιμορφωτές που παπαγαλίζουν όσα έχουν ακούσει από το ΙΕΠ, μονόλογοι χωρίς σταματημό, απαιτήσεις από τους εκπαιδευτικούς, που ούτε οι ίδιοι ως σχολικοί σύμβουλοι μπορούν να φέρουν εις πέρας, με βαρύγδουπους τίτλους εισηγήσεων που, στην κυριολεξία, προς τους εκπαιδευτικούς δεν προσφέρουν τίποτα. Αξίζει κανείς να ρωτήσει επιμορφούμενους ή «παραμορφούμενους» εκπαιδευτικούς τι αποκομίζουν από αυτές τις επιμορφώσεις. Είμαι σίγουρος ότι ένα μεγάλο ποσοστό θα απαντήσει: σχεδόν τίποτα το σπουδαίο, τόσο στο τομέα της διδακτικής μεθοδολογίας όσο και στον τομέα της παιδαγωγικής. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπου επιμορφωτές σχολικοί σύμβουλοι «σπάνε αυγά και κάνουν ομελέτα», τουτέστιν δεν είναι παπαγαλάκια και πολλαπλασιαστές του ΙΕΠ και του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων... από εφέτος και Αθλητισμού· αυτό μας μάρανε, «όλα τα ‘χει η Μαριορή ο φερετζές της λείπει».
Οι σχολικοί σύμβουλοι, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν αντικατέστησαν τους επιθεωρητές, για λίγα –μόνο λίγα– χρόνια ήταν ένας θεσμός που πρόσφερε πάρα πολλά στο διδακτικό και παιδαγωγικό έργο των εκπαιδευτικών. Γρήγορα όμως κατάληξαν να είναι ένας θεσμός που «γρήγορα έγινε παλιός». Σαράντα σχεδόν χρόνια μετά οι σχολικοί σύμβουλοι είναι κλεισμένοι στα γραφεία-τους. Το έργο-τους, κυρίως, είναι γραφειοκρατικό. Και εκεί που έπρεπε να βρίσκονατι σε σχολικές τάξεις, μαζί με συναδέλφους εκπαιδευτικούς να κάνουν μάθημα, κατέληξαν να είναι «ο ένας που ξεχωρίζει», και «που οδηγεί και παρασέρνει τους άλλους στη δίνη των μετριοτήτων», κατά τον σοφό λόγο του Χρήστου Π. Φράγκου, σπουδαίου παιδαγωγού στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Προσωπική σκέψη κάνω, και δεν θέλω να με παρεξηγήσουν οι γνωστοί καλοί φίλοι και συνάδελφοι σχολικοί σύμβουλοι. Χρόνια περιμένω να συζητήσω σε μια επιμορφωτική συνάντηση μηνός Σεπτεμβρίου το εξής βασικό πρόταγμα της Παιδαγωγικής Επιστήμης. Το καταγράφω όπως το διαβάζω σ’ ένα από τα πολύ καλά βιβλία στην παιδαγωγική βιβλιογραφία: «που βρίσκεται ο πυρήνας του παιδευτικού ενεργήματος, εκείνος που χρωματίζει κάθε παιδαγωγική πράξη και στην οποία οφείλεται η παιδαγωγία, η αυθεντική μορφωτική ανάπτυξη του παιδαγωγούμενου;» Την απάντηση, βέβαια, τη δίνει ο συγγραφέας Αλέξανδρος Κοσμόπουλος, στο βιβλίο-του Σχεσιοδυναμική Παιδαγωγική του Προσώπου, αλλά πολλοί εκπαιδευτικοί της σχολικής τάξης επίμονα ζητούν από τους σχολικούς συμβούλους να θέσουν προς συζήτηση στις επιμορφωτικές-τους συναντήσεις το παραπάνω πρόταγμα. Η απάντηση είναι καίρια: «δε βρίσκεται ούτε στην προσωπικότητα του δασκάλου ούτε στο διδακτικό αγαθό. Βρίσκεται μέσα στην υψηλής ποιότητας παιδαγωγική σχέση, που αναπτύσσεται ως δυναμική τρίτη οντότητα ανάμεσα στον παιδαγωγό και στον παιδαγωγούμενο, τόσο στην οικογένεια όσο και στο σχολείο», τουτέστιν στην πραγματικότητα του «συνυπάρχειν» μέσα στην οικογένεια, μέσα στη σχολική τάξη, στους σχολικούς διαδρόμους, στους αύλειους χώρους των σχολείων. Δύσκολα, πράγματι, πράγματα!
Καλή σχολική χρονιά!


Πίνακας του Rene Magritte. 1956. ΠΗΓΗ: αντικλείδι